วันนึงหญิงสาวชื่อวูกินก็กลับบ้านมาหลังจากหายตัวไปกว่า 90 ปี

พ่อ "ดีมาก ครอบครัวเราจะได้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ซักที"

แม่ "งี้ต้องฉลอง"

โงงุยน้องชาย "แปลก ๆ น่ะ"

วูกิน "จะว่า ๆ เราเป็นคนอื่นปลอมตัวมารึ ผิดหวังมาก เป็นน้องชายเราแท้ ๆ"

พ่อ "ใช่ คิดว่าเป็นฆาตกรชอบฆ่าคนอื่นปลอมตัวมา ลูกโรคจิตงี้ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกก็จะตัดขาดจากการเป็นพ่อ-ลูกกันไปแล้ว"

แม่ "เราก็เหมือนกัน ติดที่ว่าเราเป็นแม่นี่ดิ เลยตัดขาดจากการเป็นพ่อ-ลูกไม่ได้"

โงงูย "ทุกคนเป็นบ้ากันไปหมด เราแค่แปลกว่าทำไมหายตัวไป 90 ปีถึงยังเป็นหญิงสาวอยู่อีก"

วูกิน "อ้าว จะว่า ๆ เราแก่ใช่มะ หยาบคายมากน้องเรา"

งานฉลองก็เริ่มขึ้นแล้ว แต่เนื่องจากการโต้เถียงกันครอบครัวจึงไม่พอใจโงงุยเท่าไหร่นัก

พิธีกร "ตอนนี้บ้านก็จัดไฟดีสโก้เท็คแล้ว เชิญทุกท่านดิ้นกันให้เต็มที่เบย"

เพื่อนโงงูย "ตกลงเจ้าไม่คิดว่าวูกินจะเป็นฆาตกรงั้นใช่มะ?"

โงงูย "ไม่คิดแม้ซักนิดเดียว"

เพื่อนฯ "แต่วันก่อนเราเห็นคนตาย 50 ศพและวูกินก็อยู่บริเวณนั้นด้วย"

โงงูย "เป๊ะเลย ขอบใจมากทำเราตาสว่าง ต้องเป็นฝีมือของวูกินแน่นอน"

เพื่อนฯ "เรายังไม่ทันเล่าอีก 100 เหตุการณ์ที่เราเจอมาเลยนะ"

โงงูย "ไม่ต้องพูดเราก็รู้ จะว่าว่ามีคนตายแล้ววูกินก็อยู่แถวนั้นด้วยเหมือนเดิมใช่มะ เพราะงั้นเราเลยมั่นใจไง"

ทั้ง 2 จึงจัดหานักสะกดจิตมา

นักสะกดจิต "เอาล่ะ วูกิน กระโดดตบได้"

วูกิน "จะสะกดจิตให้เรายอมเผยว่าเราคือฆาตรน่ะรึ เราไม่หลงกลหรอก"

นักสะกดจิต "ชะ หนอย... รู้ตัวซะก่อน พลาดแล้วสิเรา..."

"แต่เนื่องจากเราไม่ใช่ฆาตกรไง ดังนั้นเราเลยยอมให้ถูกสะกดจิตได้" วูกินพูดพร้อมกระโดดตบ

นักสะกดจิต "หึหึ ไม่เฉลียวใจสินะว่าสะกดจิตไรต้องมากระโดดตบ ปกติแค่นอนเฉย ๆ ก็ได้ละ"

วูกิน "สะ... เสร็จกัน..."

แต่สายไปแล้ว วูกินอยู่ในภวังค์เรียบร้อยแล้ว

โงงูย "เริ่มถามได้ยัง?"

นักสะกดจิต "จะถามไรก็ถามไปได้เบย"

โงงูย "ตกลงที่ว่าไม่ใช่นี่คือไม่ใช่ไม่ใช่ใช่ไหม"

วูกิน "ไม่"

เพื่อนโงงูย "แสดงว่าใช่ใช่ไม่ใช่งั้นดิ"

นักสะกดจิต "แปลก ๆ นา ใช่อันหลังสุดเป็นคำถาม เพราะงั้นก็ไม่ต้องไปสลับป่าว"

วูกิน "ใช่"

โงงูย "งงเลยเนี่ย ตกลงเมื่อกี้ตอบคำถามของนักสะกดจิตเหรอ?"

วูกิน "ไม่"

เพื่อนโงงูย "งั้นก็หมายถึงตอบคำถามเราน่ะสิ ไม่ใช่มั้ง"

วูกิน "ใช่"

โงงูย "เอางี้ สรุปเลยละกันว่าใช่หรือไม่ใช่"

วูกิน "ไม่"

โงงูย "ไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์แต่เป็นฆาตกร ในที่สุดก็เฉลยมาจนได้"

พ่อแม่ "พวกเราดันหลงหน้ามืดตามัวเชื่อซะได้ พวกเรามันหูเบานัก"