เคยเป็นกันหรือเปล่า?
ไม่รู้ว่าเราเป็นอยู่คนเดียวหรือเปล่า? ที่เวลาอยู่โรงเรียนพยายามเข้าหาเกลุ่มพื่อน แล้วเหมือนตอนแรกจะเข้ากันได้ดีแต่พอผ่านไปก็เริ่มจูนกันไม่ติด เดี๋ยวเพื่อนคนนี้ก็ไปสนิทกับคนนั้นบ้าง เพื่อนคนนี้ไปสนิทกับคนนู้นบ้าง คือพูดง่ายๆก็มีกลุ่มเป็นของตนเอง ตอนนั้นก็คิดว่า"ไม่เป็นไรอยู่คนเดียวก็ได้"แต่คนในบ้านก็บอกว่ามนุษย์น่ะเป็นสัตว์สังคมคนเราไม่สามารถอยู่คนเดียวไปได้ตลอดชีวิต ซึ่งเราก็คิดว่ามันก็จริงอย่างที่ว่า ขณะที่เราพยายามเข้าหา แต่ก็เหมือนระยะห่างจะไม่แคบขึ้นเลย ทุกครั้งที่ไปไหนก็ไปคนเดียว นั่งกินข้าวก็คนเดียว เวลาทำงานกลุ่มก็มักเป็นเศษหรือไม่ค่อยมีใครอยากรับเข้า พอหันไปมองกลุ่มเพื่อนที่นั่งด้วยกันหรือไปไหนด้วยกันตือมันรู้สึกแย่ "แบบทำไมอ่ะ ทำไมเราถึงไม่มีโมเมนต์อะไรแบบนี้กับเขาบ้างอ่ะ"เกิดความคิดนั้นขึ้นมาในหัว ขนาดพยายามแทรกเข้ากลุ่มก็เหมือนเป็นส่วนเกิน ถึงแม้จะมีเพื่อนบางคนพยายามชวนเราซึ่งเราก็ยินดีนะ แต่ไม่รู้ทำไมแค่ประเดี๋ยวประด๋าวเราก็กลับมาที่จุดเดิมอีก คือไม่รู้ว่าเราผิดพลาดที่ตรงไหน ตอนแรกคงคิดว่าไลฟ์สไตล์อาจจะไม่ตรงกัน หรือเพราะบางทีนิสัยเราก็ทำตัวโอเวอร์เกินไปบ้าง เราก็พยายามปรับๆไป ต่อมาพอเหมือนจะได้เพื่อนที่เริ่มสนิทกันจริงๆก็มีเหตุให้ต้องแยกกันนานๆจะได้เจอกันที เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนจบมัธยมเราก็คิดว่า"ไม่เป็นไร ไว้เข้ามหาลัยค่อยหาใหม่ก็ได้"
พอเข้ากรุงเทพ มาเรียนมหาลัยก็เหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น เจอเพื่อนที่มีไลฟ์สไตล์และความชอบที่คล้ายๆกับเรา ตอนนั้นคือเราใจชื่นมากๆ คิดว่า"นี่แหละ ในที่สุด..." แต่สุดท้ายก็เหมือนกลับเข้าลูปเดิม ผ่านไปสักพัก ก็เริ่มมีระยะห่างเกิดขึ้น(อีกแล้ว) ทั้งที่ในคนกลุ่มก็ต่างที่มาไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเจอกันแค่ตอนรับน้อง แต่เวลาผ่านไปไม่นานกลับสนิทกันเร็วมาก เริ่มมีกลุ่มเป็นของตนเอง ในขณะระดับความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อนพัฒนาไปไม่ถึงไหนเลย ไม่รู้ว่าจูนกันติดได้ไง ซึ่งตอนนั้นเราก็คิดว่าเรื่องแบบนี้คงต้องใช้เวลาสักหน่อบ แต่ผ่านมาก็เหมือนไม่มีความคืบหน้า จนเราคิดแล้วว่าเราทำอะไรผิดไปอีกแล้วหรือเปล่า? คือเหมือนภาพวันวานมันย้อนกลับมาฉายซ้ำ ขนาดมองไปที่คนในครอบครัวพวกเขายังมีเพื่อนติดต่อพูดคุยกลับมาอยู่บ่อยครั้ง แต่เราอ่ะเพื่อนเก่าที่เคยเรียนด้วยกันแทบนับคนได้ที่จะได้ติดต่อกัน คือแบบรู้สึกแย่มากๆอ่ะ ทำไมถึงมีแค่เราที่โดดเดี่ยว ทั้งที่ไปเรียนก็พบหน้ากันพูดคุยกันปกติอยู่ทุกวันแต่กลับไม่รู้สึกว่ามันได้รับการเติมเต็ม แบบดูเพื่อนโพสต์รูปไปเที่ยวกับเพื่อนในกลุ่มทั้งที่ตอนนั้นเราก็อยู่ในกลุ่มนั้นนะ แต่ทำไมเราถึงไม่ได้มีส่วนร่วมกับเขาอ่ะ? คือระดับความสนิทของเรามันไม่ถึงขั้นนั้นหรอ? คือเรากลายเป็นส่วนเกินไปโดยไม่ทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำ ไหนจะงานกลุ่มที่ตอนแรกก็ได้อยู่ด้วยกันพอมีเพื่อนเพิ่มเข้ามา เรากลับถูกดีดออกเฉยเลย ซึ่งก็วนกลับมาที่เดิมที่คนไม่ค่อยจะรับเราเข้ากลุ่มจนเหลือเราเป็นเศษ กลายเป็นว่าพวกเธอไปสนิทกันตอนไหน หรือเราไม่ได้อยู่ในสายตาแต่แรกอยู่แล้วใช่ไหม?
คือไม่รู้ว่าต้องทำยังไงอ่ะ? หรือเพราะเราคิดมากไปเองคนเดียวหรือเปล่า? ซึ่งคนในบ้านก็บอกนะว่าคนที่จะเข้ากับเราได้น่ะมันมีอยู่แล้วแต่เราแค่ยังหาไม่เจอมันขึ้นอยู่กับเวลาและสถานที่ แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ?! คือเอาปัจจุบันได้ป่ะ เขาบอกว่าช่วงเวลาในวัยรุ่นคือช่วงเวลาที่สนุกที่สุดแต่เราไม่เคยรู้สึกเลยซักนิดเดียว อย่างน้อยก็ขอมีเหมือนคนอื่นเขาบ้าง อยากมีโมเมนต์ที่เพื่อนสนิทเขามีกันอ่ะ มิตรสหายที่จริงใจซักคนก็ยังดี เพราะไม่รู้ว่าในอนาคตจะหาเพื่อนแบบนี้ได้อีกหรือเปล่า?
**เหงา**
ป.ล. ถ้าคิดว่าเรื่องที่เราเล่ามันฟังดูเว่อวังเกินไป(แต่มันคือเรื่องจริง)หรือคิดว่าเราคิดมากเกินไปก็ไม่เป็นไร เราแค่อยากระบายตัดพ้อความอัดอั้นตันใจเฉยๆ และอยากรู้ด้วยว่าผู้อ่านมีวิธีหาเพื่อนกันยังไงก็เท่านั้นเอง ถือเสียว่ามาแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันนะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน
ทำไม? ทั้งที่เหมือนจะมีเพื่อน แต่กลับกลายเป็นว่าก็อยู่คนเดียวเหมือนเดิม
ไม่รู้ว่าเราเป็นอยู่คนเดียวหรือเปล่า? ที่เวลาอยู่โรงเรียนพยายามเข้าหาเกลุ่มพื่อน แล้วเหมือนตอนแรกจะเข้ากันได้ดีแต่พอผ่านไปก็เริ่มจูนกันไม่ติด เดี๋ยวเพื่อนคนนี้ก็ไปสนิทกับคนนั้นบ้าง เพื่อนคนนี้ไปสนิทกับคนนู้นบ้าง คือพูดง่ายๆก็มีกลุ่มเป็นของตนเอง ตอนนั้นก็คิดว่า"ไม่เป็นไรอยู่คนเดียวก็ได้"แต่คนในบ้านก็บอกว่ามนุษย์น่ะเป็นสัตว์สังคมคนเราไม่สามารถอยู่คนเดียวไปได้ตลอดชีวิต ซึ่งเราก็คิดว่ามันก็จริงอย่างที่ว่า ขณะที่เราพยายามเข้าหา แต่ก็เหมือนระยะห่างจะไม่แคบขึ้นเลย ทุกครั้งที่ไปไหนก็ไปคนเดียว นั่งกินข้าวก็คนเดียว เวลาทำงานกลุ่มก็มักเป็นเศษหรือไม่ค่อยมีใครอยากรับเข้า พอหันไปมองกลุ่มเพื่อนที่นั่งด้วยกันหรือไปไหนด้วยกันตือมันรู้สึกแย่ "แบบทำไมอ่ะ ทำไมเราถึงไม่มีโมเมนต์อะไรแบบนี้กับเขาบ้างอ่ะ"เกิดความคิดนั้นขึ้นมาในหัว ขนาดพยายามแทรกเข้ากลุ่มก็เหมือนเป็นส่วนเกิน ถึงแม้จะมีเพื่อนบางคนพยายามชวนเราซึ่งเราก็ยินดีนะ แต่ไม่รู้ทำไมแค่ประเดี๋ยวประด๋าวเราก็กลับมาที่จุดเดิมอีก คือไม่รู้ว่าเราผิดพลาดที่ตรงไหน ตอนแรกคงคิดว่าไลฟ์สไตล์อาจจะไม่ตรงกัน หรือเพราะบางทีนิสัยเราก็ทำตัวโอเวอร์เกินไปบ้าง เราก็พยายามปรับๆไป ต่อมาพอเหมือนจะได้เพื่อนที่เริ่มสนิทกันจริงๆก็มีเหตุให้ต้องแยกกันนานๆจะได้เจอกันที เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง จนจบมัธยมเราก็คิดว่า"ไม่เป็นไร ไว้เข้ามหาลัยค่อยหาใหม่ก็ได้"