ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเป็นเด็กมอต้นคนนึงที่พ่อแม่เป็นพ่อค้าแม่ค้า แต่ก่อนเมื่อตอนมอต้นปี 1 ปี 2 ก็ช่วยท่านทำงานเหมือนกัน ทุกครั้งเลยที่ไม่อยากไปช่วย แต่ไม่เคยขัดท่าน เพราะคิดว่าท่านคงต้องการมือลูกมาช่วย หรือไม่ก็ อยากให้ลูกไม่ขี้เกียจ เดิมทีเราเป็นเด็กขี้เกียจน่ะค่ะ แต่ก็พยายามเสมอมาจนได้เรียนดีขึ้นเรื่อยๆ จนคิดว่าท่านจะได้หายห่วง แต่ท่านกลับคิดว่ามันฟลุ๊คได้น่ะค่ะ มันน่าเสียใจค่ะ แต่ก็จริงที่เราไม่เคยแสดงอะไรออกไปตรงๆ มีบางสิ่งที่ย้อนแย้งที่ว่า พ่อแม่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับลูกดีที่สุด แต่มีหลายครั้งที่พ่อแม่ของเราท่านคิดไม่ถึงจริงๆ อาจจะเป็นเพราะเราทำตัวดีไม่พอในสายตาท่านเอง เกรดเทอมล่าสุดก็ได้เกือบ 4 ทำงานหาเงินเองได้เกิน 1,000-2,000 ต่อเดือน ปฏิบัติตัวดีไม่พูดหยาบตามท่านขอ มันก็คงดีไม่พอสำหรับพวกเขาจริงๆ จนช่วงที่เรามีหน้าที่ของตนเองมากขึ้น วันหยุดก็เท่ากับพวกท่านไปแล้ว หยุดแค่วันอาทิตย์ค่ะ วันเสาร์ทำงานของตนเองที่ไม่ใช่งานโรงเรียน บางครั้งก็พักผ่อนแล้วโหมไปทำวันอาทิตย์แทน และเราก็มีหน้าที่เป็นส่วนหนึ่งของวงดนตรีโรงเรียนค่ะ เวลากลับบ้านเลยแตะ 19.00 กว่า ค่อนข้างล้ามากค่ะ

เลยตัดสินใจจะไม่ออกไปช่วยท่านอีก เราบอกแม่ไปแล้วนะคะ แต่แม่เราค่อนข้างจะเฉยเมย คิดว่าควรมคิดของท่านดีที่สุด คิดว่าพวกท่านเหนื่อยเพื่อมาเลี้ยงดูเรา ซึ่งถูกต้องค่ะ เพราะเราคิดว่านี่คือหน้าที่ของท่าน อาจดูเห็นแก่ตัวไปมาก แต่เราก็พยายามเสมอในฐานะลูกที่ต้องตั้งใจเรียน แต่เราดันกลับคว้าสิ่งที่สร้างเงินมาได้ท่านก็เลยคว้าไปแล้วไม่เคยบอกกล่าว พอยิ่งเราทำตัวดีขึ้น มันกลับแย่ลงเรื่อยๆ เมื่อเราพยายามขึ้นท่านกลับต่อว่าเราแล้วคิดว่าเราทำตัวไร้สาระไปวันๆ จนปัจจุบันนี้รู้สึกว่าตนเองอ่อนแอแล้วก็โง่เขลามากๆเพราะความเหนื่อยล้าในใจที่สะสมมาเป็นปีๆน่ะค่ะ โดนต่อว่าเป็นลูกที่ไม่ดี มีลูกคนไหนบ้างที่จะไม่เสียใจ หัวอกคนเป็นพ่อแม่ ใช่ค่ะ หัวอกคนเป็นลูกก็เช่นกัน ท่านมีโอกาสได้เรียนรู้จนท่าอายุมากขนาดนี้มีความคิดที่โตมากพอจะสั่งสอนคนที่ให้กำเนิดมา กับเราที่พึ่งได้เรียนรู้ครั้งแรกเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ผิดพลาด ใช่ไหมล่ะคะ เราพยายามที่สุดแล้วค่ะ

ข้อความนี้อาจจะดูเห็นแก่ตัวไปมาก แต่เราก็อยากจะสื่อออกมาน่ะค่ะ เผื่อจะมีใครสักคนให้คำแนะนำได้บ้าง ขอบคุณนะคะ