ก่อนอื่นเลย สิ่งที่เราได้สื่อสารออกไปขอให้ใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ แล้วก็ภาษาไทยค่อนข้างที่จะสู้ชีวิตเอามากๆอย่าถือสาเราเลยนะคะ เรื่องทั้งหมดเหืดขึ้นกับชีวิตเราจริงๆไม่มีเรื่องแต่งสีกอย่างที่จะเล่าในวันนี้ ปัจจุบันเรามีอายุครบ18ปี ส่วนเรื่องที่เราจะเล่าในวันนี้เรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา อยากจะพิมพ์เก็บไว้เพื่อเป็นการเตือนตัวเองว่าได้เจออะไรมา

เราเป็นเด็กที่มีเซ้นรู้ตัวตอนราวๆ7ขวบได้ ตอนนั้นจำได้ว่าครอบครัวมีปัญหามากมายเกิดขึ้นแต่เหมือยจะยังไม่ได้ฉายแววออกมาให้เห็นได้ชัดเจนว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น รู้แค่ว่าครอบครัวของเรานั้นไม่ได้ปกติเหมือนครอบครัวอื่นๆ คืนนั้นเป็นคืนที่เราสดุ้งตื่นไม่แน่ใจว่าคือตื่นจริงๆหรือมันคือความฝันด้วยความที่มันนานมาแล้วด้วยแหละ เราลืมตาขึ้นมาก้เห็นว่าผ้าห่มมันโปล่งขึ้นมาใกล้เลื่อยๆเลื่อยๆจากนั้นก้เห็นเป็ยผู้หญิงคนนึงหน้าตาดำๆเห็นแค่ดาวตาผมปิดหน้าเหมือนกับว่าเป็นคนข้างถนนอยู่ใต้ผ้าห่มเรา เราตกใจมากแต่พูดไม่ออกยังเด็กมากก้ไม่รู้จะทำยังไงไม่ได้นึกถึงสวดมนตร์เลยด้วยซ้ำอยากจะขยับตัวใจจะขาดก้ทำไม่ได้แม่แต่ขยับหน้าหนียังไม่ได้ต้องมองดูเค้าแบบนั้นเลยตัดสินใจมองขี้นไปข้างบนเพื่อหลีกสายตาของพี่ผู้หญิงคนนี้ จนตื่นเช้ามาเราไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปบอกกับใครช่วงนั้นติดการตูนมากงงเหมือยกันว่าตอนนั้นมันมีความคิดนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ผ่านมาจนเราอายุราวๆ14-15ปีถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นเรากำลังขึ้นม4แต่ปิดเทอมอยู่ละบวกกับอยู่ในช่วงโควิดด้วยเลยปิดยาวเลย บ้านเราชอบทำบุญมากแต่ก็ไม่ได้มากสู้พวกคนแก่ที่เข้าวัดทุกวันจะออกไปทาง ลงทุนไปสร้างอะไรสักอย่างที่วัดที่หนึ่งขอไม่บอกชื่อวัดนะคะแต่หลายๆคนก้น่าจะรู้จักเป็นอย่างดีอยู่แถวสระบุรี ตาเราทุนไปกับวัดนี้เยอะมากเค้าสนิทกับเจ้าอาวาทที่นั้นเป็นอย่างดีถ้าจำไม่ผิดก้น่าจะเป็นเพือนสนิทมิตรสหายกันมานาน ส่วนยายเราก็เป็นคนที่มีจิตใจที่เมตตาชอบช่วยเหลือคนอื่นมีนำ้ใจเห็นใครเดือดร้อนก้ชอบยื่นมือเข้าไปช่วย แต่ยายเราก้เจอเรื่องทุกข์มาเยอะก้เหมือนเข้าอกเข้าใจกันและกันมั้งคะ ที่เราบอกว่าบ้านเรานั้นไม่ใช่ครอบครัวที่ปกติก้เพราะว่า บ้านเรามีปัญหาครอบครัวมีหมอดูคนนึงได้บอกมาว่าบ้านเลขที่12/12 ตกเลขคู่ บ้านหลังนี้อาภัพเรื่องคู่ครอง แล้วมันก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงตาเรามีชู้ค่ะ ยายเราจะบได้ก้ทุกข์ใจมากจนมีความคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่พอเค้าได้เจอกับหลวงตาหลวงยาย ยายเราเรียกเค้าแบบนั้นค่ะ ซึ่งความจริงแล้วเค้าไม่ใช่พระธรรมดาทั้วไปมันมากกว่านั้นค่ะแหละนั้นแหละคือ จุดเริ่มต้นเรื่องราวที่บ้านเราต้องร่วมมือร่วมใจกันเพื่อหยุดอีแก่สองตายายนี่ ไม่พอนะคะแม่กับพ่อเราก็เลิกกัยค่ะตั้งแต่เรายังเด็กเลย ส่วนป้าเราก็อาภัพคู่ค่ะไม่มีผู้ชายเข้ามาในชีวิตเลย ส่วนน้าชายเราก้ได้ผู้หญิงลาวมาเป็นเมียค่ะซึ่งคนนี้ก้ร้ายไม่เบาเช่นกันแต่เดี๋ยวค่อยลงลึกให้นะคะเพราะบ้านเรายุ่งเกี่ยวกับมนตร์ดำค่อนข้างเยอะ น้าสาวก้ไม่ได้มีคู่ที่เป็นตัวเป็นตนสักที่ค่ะเหมือนจะได้แต่งทีแรกแต่อยู่ก้เจอปัญหาให้ต้องเลิกก่อนแต่งไม่กี่เดือนทั้งที่ๆวางแผนมาดิบดี บ้านเราก็ประมาณนี้ค่ะถ้าให้พูกตามที่เห็นก็ดูเหมือนโชคร้ายที่ดันมีปัญหาเรื่องคู่ครองกันทั้งครอบครัวที่แย่หนะยังไม่มช่เรื่องนี้หรอกนะคะแต่ที่แย่มันคือสิ่งที่เรามองด้วยตาเปล่าไม่ได้หนะสิ ช่วงวัย14-15ไม่น่าใช่เบณจเพชนะคะ แต่แปกมากเราโดนเกือบทุกคืน ตอนนั้นเราโตพอที่จะมีห้องส่วนตัวแล้วค่ะก้เริ่มนอนคนเดียวได้ไม่นานก็เริ่มสัมผัสอะไรได้มากขึ้นไม่คิดว่ามันจะกลับมาอีกครั้งเพราะที่ผ่านมาก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะสัมผัสอะไรก้ไม่ได้ทำบุญเข้าวัดก้เข้าบ้างไม่เข้าบ้างตามปกติธรรมดาของเด็กอะค่ะไม่ได้ใส่ใจมากสวดมนตร์อะไรก้ไม่เคยทำ ไม่รู่ด้วยซำ้ทำๆไมจนกระทั่งเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นทำให้เรารู้จักการปฏิบัติค่ะ จะยกตัวอย่างที่เจอให้ฟังกันนะคะที่แบบจำได้ เรานอนดึกเกือบอยู่บ่อยครั้ง แต่คืนนั้นจำได้ว่าเรานอนเร็วนะคะ4-5ทุ่มนี่แหละ เราได้ยินเสียงคนเยอะมากแต่อยู่ไกลๆไม่เป็นภาษาคุยกัน เราคิดค่ะตอนนั้นมันคือเสียงอะไรแล้วถ้าเราใันอยู่มันส่วนน้อยมากค่ะที่เราจะคิดประมวลผลได้ว่าต้องทำอย่างไรดีในตอนนี้ ใจเราเต้นเร็วขึ้นเลื่อยๆเราไม่เห็นภาพอะไรเลยนะคะ มันมืดเหมือนเราแค่หลับตาแต่แค่ยังไม่หลับสนิท จากนั้นมันก้เริ่มดังขึ้นค่ะดังขึ้นเลื่อยๆตอนนั้นเรารีบสวดมนตร์เลยค่ะจำได้แค่ นะโมตะสะ ก้ท่องไปค่ะเหมือนเราสู่กับมันอยู่มันก้ดังแข่งเราค่ะอยู่ๆ ก็มีหน้าเพื่อนสนิทที่เราไว้ใจผุดขึ้นมาละบอกว่า นึกแต่สิ่งดีๆไว้นะ เราก้คิดไม่ออกค่ะให้คิดตอนนั้นมันตกใจอยู่คิดไม่ทันเลย จนตื่นขึ้นมาร้องไห้เลยค่ะ เราคิดดิสมากจะนอนในดิสตลอดเพื่อนที่ยังไม่หลับก้ตกใจถามเป็นอะไรเราก็ร้องไห้เพื่อนคนนั้นก้คือเพื่อนคนเดียวกันกับในฝันเลยค่ะพี่มาเตือน ตลอดทั้งเดือนนั้นเราโดนอำอาทคละ3-4ครั้งบางอาทิตก้เกือบๆ5ครั้งเลยค่ะไม่ได้เป็นเพราะสถานที่แน่นอนค่ะไม่เกี่ยวกับมุมอะไรทั้งนั้นเราหามาหมดแล้วค่ะทำทุกอย่าง นอนบนรถยังเจอเลยค่ะขวับตัวไม่ได้ ถ้าบอกว่าเป็ยเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ เราในปัจจุบันนอนตี4-5ติดต่อกันมาเป็นอาทิตย์ไม่เคยโดนอำเลยค่ะ แต่นี่นอนดึกในตอนนี้นอย่างมากก้ตี2-3แล้งก้ไม่ได้ทำบ่อยด้วยเพราะด้วยยังปรับเวลาตามเพื่อนไม่ทันติดนอน3-4ทุ่มมาตลอด มันทำให้เรากลัวมากค่ะไม่กล้านอนกลัวว่าจะโดนอีกจนเปลี่ยนเปนบ่นด่ารำคาญแล้วค่ะตอนนั้นมันเป็นเดือนเลยชินค่ะ แบบไม่ไหวแล้วไอ กุจะนอนก้ไม่ได้นอนทำไรให้พวกเดือนร้อนว่ะกุก้อยู่ของกุดีๆไม่ได้ยุ่งกับใครเบอกยุ่งกับกุเถอะ ตอนนั้นคือวีนทุกครั้งจนชินค่ะ แบบเออเอาเถอะรุ่เลยขยับไม่ได้รอสักแป๊ปเดี๋ยวก้หาย จำที่เราบอกได้มั้ยคะว่ายายเรานับถือหลวงตาหลวงยาย สองตายายที่เป็นเพราะปลอมหนะค่ะนางตัวดี เค้าให้รักยมยายเรามาเลี้ยงเรายังไม่รู้ความจริงนะคะว่าสองคนนี้ที่จริงแล้วเค้าเป็นพระปลอม เรานับถือตามยายค่ะ ยายเราบอกเสมอว่าเจอผีก้เรียกสองตายายคนนี้เลยเดี๋ยวเค้าไปช่วย เอาจริงๆนะคะเรียกทุกครั้งกุเจอเหมือนเดิมแต่ก้ยังเชื่อตอนนั้นมันเด็กทำไงได้ รักยมนั้นแหละค่ะที่มากวนเราคืนต่อมาเรานอนอยู่เหมือนเดิมเลยค่ะรู้สึกตัวแต่หลับตาแค่ไม่หลับสนิทได้ยินมีคนเข้าห้องมาค่ะเราก้คิดว่าเออ ยายคงอยากมาแอบดูว่านอนหรือยังเราก้ไม่ได้อะไรเพราะเค้าชอบมาห้องเราบ่อยอยู่ตืดเพื่อนก็งี้พากันนอนดึก เราฟังดีๆมันคือเสียงเด็กสองคนวิ่งเสียงดังรอบเตียงเราแถบยังมากนะโดดบนเตียงอีก เรานี่แบบใจนึงคิดแล้วค่ะกุตัดสินใจลุกแล้ววิ่งไปเปิดประตูดีมั้ยวะ คือรู้แล้วค่ะว่าคือผี เราก้เออเรียกหลวงตาหลวงยาย เรียกดูไิ ไม่ช่วยไรเลยก้เลย เพลอหลับไปค่ะตื่นเช้ามาก้ช่วงนี้นบ้านเราไปเปิดร้านโจ๊กค่ะเลยต้องตื่นตี4ทุกวันเราก้เลยหนีไปนอนในออฟฟิศด้านในค่ะ คิดว่าจะได้เจออะไรเพราะว่าหน้าออฟฟิศมีรูปหลวงปู่อะไรสักอย่างก้สบายใจค่ะพอสุกท้ายได้ยินเสียงเเดิมเลยค่ะไม่เป็นภาษา ไม่พอนะคะ วันต่อมาเราตัดสินใจไปนอนอีกเพราะว่าง่วงไม่ไหวเลยของีบสีกพักเห็ยเป็นหน้าผู้หญิงน่าจะเป็นคนโบราณค่ะโพล่ขึ้นมาเราก้ตกใจพยายามคิดถึงหน้ายายเพื่อให้มันผสมกันเรากลัวมากหน้านั้นหายไปเห็นเป็นศาลเล็กๆอยู่ที่ต้นโพลข้างหลังเป็นทุ่งนาข้าวกว้างใหญ่มากๆจากนั้นเราก้สดุ้งตื่นรีบวิ่งไปหายายเลยค่ะ ยายก้โทรไปหาสองตายายนั้นขอสายสิญจน์มาค่ะเรานี่ดีใจมากคิดว่าได้สิ่งนี้แบ้วจะปลอดภัยที่ไหนได้เจอเหมือนเคยเดี๋ยวมาต่อนะคะ