ประเด็นแรก
 เพื่อน คือเราเป็นเด็กหอเราพึ่งย้ายมาอยู่ปีนี้มาจากต่างจังหวัด เราย้ายมากับเพื่อนสนิทอีกสองคนที่รรเก่าเพราะติดที่เดียวกันเลยอยู่หอเดียวกันแต่คนละห้อง  ที่โรงเรียนใหม่เราอยู่คนละห้องกับเพื่อนสนิทอีกสองคน ช่วงแรกๆพวกเราสามคนสนิทกันมากๆๆๆๆๆ  ละเหมือนเพื่อนสนิท A มีปัญหา กับเพื่อน สนิท B เพื่อนสนิท A เลยมาอยู่กับเรา แต่พอเคลียร์ปัญหากันได้ AกับBก็สนิทกันมากๆ ละคือความอยู่คนละห้องความสนิทของเรากับสองคนนั้นก็คือน้อยลง ละเพื่อนในห้องเราก็ไม่มี คือเราไม่ได้เป็น introvert นะแต่คือห้องเราอ่ะเหมือนเค้ารู้จักอยู่แช้วเลยมีกลุ่มเป็นของตัวเองแต่เราคือเด็กต่างจังหวัดไง เราไม่รู้จักใครเลย ทำให้เราไม่มีเพื่อนและไม่สนิทกับใครเลย เพื่อนสนิทสองคนนั้นก็มีเพื่อนใหม่เป็นกลุ่มใหญ่เลย สนิทกันมากๆ ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด ฟีลลืมเราไปแล้วอ่ะ
คือเหมือนเราก็พยายามไปอยู่แต่เหมือนส่วนเกินเลยออกมา มีช่วงนึงที่เป็นกิจกรรมละเราก็ไปอยู่กับเพื่อนคนนึงอยู่ด้วยกับบ่อยเลยแหละ พอกิจกรรมจบ 
เพื่อน a ก็มาบอกกับเราว่ามีเพื่อนใหม่ลืมกูเลยนะ พูดตรงๆนะว่าตอนนั้นมันจุก อยากพูดออกไปตรงว่าที่กูไปอยู่กับเค้าเพราะไม่สนใจกูเลย แต่ได้แค่ตอบอืม สุดท้ายเราก็อยู่คนเดียว 

ประเด็นสอง 
การเรียน คือจากรรเก่าเราอ่ะเราเป็นคนนึงที่คนอื่นมองว่าเราเรียนเก่งเลย  แต่พอมาอยู่นี้ต่างจังหวัด เราต้องปรับตัว คือนี้ก็พยายามปรับตัวนะ 
แต่เราไม่มีความสุขอ่ะเราคิดถึงบ้านเราไม่มีเดื่อนเพื่อนไม่สนใจ พอไม่มีความสุข เราก็ไม่อยากเรียน มันทำให้การเรียน เราแย่ เรายอมรับว่ามันเป็นที่เราด้วย เรามีงานค้าง สอบตก เครียดมากๆ จากที่เราเคยเรียนเก่งมากๆพอมาเป็นแบบนี้เรากลายเป็นคนขาดความรับผิดชอบสอบตกบ่อย  เรานอนไม่หลับเลยอ่ะ
เพราะเครียดมาก รู้สึกโกรธตัวเองที่เป็นแบบนี้
 
ประเด็นสาม
ครอบครัว คือพอเราเครียดเราก็อยากกลับบ้าน homesick สุดๆ เด็กหอจะกลับบ้านได้แค่วันศุกร์ และกลับ มาหอ วันอาทิตย์ แต่เราอยู่กับพ่อสองคนเราไม่มีแม่ แม่เราพึ่งเสียปีนี้ตอนวันเกิดเรา พอแม่ไม่อยู่พ่อเครียดทำงานหนัก หาเวลามารับเราไม่ค่อยได้ แต่พอเรากลับบ้าน เราก็เหมือนอยู่คนเดียว คือมันไม่ได้รู้สึกต่างจากอยู่หอเลย บางครั้งพ่อเครียดจนมาลงใส่เรา มันทำให้เราไม่อยากกลับบ้านละอ่ะ แต่อยู่หอก็ไม่อยากอยู่ เรารู้สึกว่าถ้าเรามีแม่ทุกออย่างคงดีกว่านี้ เครียด เครียดอีกแล้วอยู่ที่ไหนเราก็เครียดไปหมด จนเราไม่อยากอยู่แล้ว อ่ะ บอกตรงว่า เหนื่อยมากๆ

ประเด็นสี่
คนคุย เราเคยมีคนคุยคนนึง  เป็นคนที่เรารู้สึกว่าเราคุยกับเค้าละเราสบายใจ เค้ารับฟังเรื่องที่เราเครียด คอยปลอบเรา เราร้องไห้ให้เค้าฟังเค้าก็ปลอบ เค้าเป็นคนนึงที่ทำให้เรารู้สึกว่า เรายังมีเค้าที่เข้าใจเราและจะอยู่และคอยปลอบเราเสมอ ตอนนั้นเหมือนเค้าเป็นแสงสว่างในชีวิตเราอ่ะ มีเค้าแล้วมันดีมากๆ แต่ก็ เค้าหาย หายไปเลย ตอนนั้นเรารู้สึกโง่มาก โง่สุดๆ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ไม่มีใครแล้ว เหนื่อยไม่อยากอยู่แล้วอ่ะอยู่ไปก็ไม่มีความสุขTT

ไม่รู้ว่ามีใครอ่านถึงตรงนี้มั้ย กระทู้นี้เราแค่อยากเล่าอยากระบายเฉยๆ TT