อย่างที่บอกตามหัวข้อกระทู้ค่ะ ทุกคนช่วยรับฟังแล้วไม่ตัดสินหนูหน่อยได้ไหม(ยาวนะคะ ไม่ไหวผ่านได้เลยค่ะ)

เรื่องมันมีอยู่ว่าวันนี้หนูรู้สึกโดดเดี่ยวมากๆเลยค่ะ
จู่ๆหนูก็รู้สึกว่าหนูไม่รู้ว่าหนูจะอยู่ไปเพื่ออะไร
ตอนนี้หนูอายุ20 ทำงานเก็บเงินเพื่อไปเรียนค่ะ

แต่ว่าหนูไม่ได้อยากเรียนอะไรขนาดนั้น
ที่หนูอยากเรียนเป็นเพราะอยากเจอสังคมใหม่ๆ
หนูหลังจากจบม.6 ก็เริ่มทำงานพาร์ทไทม์
เก็บตังไปเรียนมหาลัยที่นึง ตอนนั้นยอมรับ

ว่าหนูก็ไม่ได้อยากเรียนอะไรมากมาย
ไปเรียนเพราะเป็นที่ที่หนูผ่านแล้วเรียนได้
ตอนนั้นคิดแค่ว่า ถ้าได้เรียนสาขาวิชานี้
คงจะไปต่อยอดได้ดีมากๆเลย

แต่ว่ามันไม่เป็นอย่างที่หวัง สิ่งที่คิดไว้ผิดหมด
การเรียนการสอน พื้นฐานไม่มีเลย
แย่กว่าที่คิด อีกอย่างค่าเทอมแพงมากๆ
หนูหมดให้กับมหาลัยนี้ไป40000+
เรียนได้วันเดียวหนูตัดสินใจออกค่ะ
เพราะคิดแค่ว่า ถ้าอยู่ต่อไปทั้งที่ไม่ไหว
แบบไม่ไหวใจไม่สู้เลยจริงๆ
มันจะเสียเวลาแล้วเสียเงินหนักมาก
จำได้ว่าตอนนั้นอายุ18 หารหอกับเพื่อน
ไม่มีแม้กระทั่งค่าข้าวให้ตัวเองอิ่ม
เพราะเอาไปลงกับค่าเทอมค่าหอหมด

จนผลสุดท้ายก็ซิ่วแล้วทำงานประจำเก็บเงิน
เพื่อไปเรียนที่ใหม่ที่กำลังพอไหว
ตอนนี้หนูอายุ20 ทำงานเก็บเงินได้ประมาณ60000
จ่ายค่าเทอมเอง ค่าแรกเข้าค่าหอเอง
ตกลงกับแม่ไว้ว่า ค่ากินหนูเป็นคนหางานทำ
เขาช่วยค่าหอ

ตอนนี้หนูหาหอได้หอนึง แต่มันอยู่ชั้น4 ห้องโอเคค่ะ
แต่หนูคิดไปคิดมามันจะเหนื่อยไปไหม
เรียนไปด้วย ทำงานไปด้วย เดินกลับ แล้วก็ขึ้นชั้น4

พอหนูออกจากมหาลัย ก็มีเรื่องหอที่หารกับเพื่อน
กลายเป็นว่าเขาเหมือนไม่โอเคกับหนู
อย่างที่รู้ก็เป็นเรื่องค่าหอนั่นแหละค่ะ
ตอนนั้นอย่างที่บอกว่าหนูไม่มีกระทั่งค่ากิน

วันที่ออกก็บอกกับเพื่อนไว้แล้วว่ายังไง
เดือนนั้นที่อยู่ด้วยกันก็จะหารปกติ
ซึ่งใช่ค่ะ แม่ก็เป็นคนจัดการเรื่องค่าหอ
แต่เขาไม่มีให้ แล้วไปเรียกร้องค่ามัดจำ
ที่หนูหารกับเพื่อนตอนเข้าหอ
จนสุดท้ายแม่หนูคุยกับแม่เพื่อน
ตกลงว่าไม่คืนอะไรค่ามัดจำก็ไม่ได้เอาคืน
แล้วก็ไม่ได้หารค่าหอเดือนนั้นไป
ปล.ช่วงนั้นฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี

เพื่อนคนนี้ก็เป็นเพื่อนในกลุ่มจากมัธยม
ไม่ได้สนิทอะไรมากแต่ก็พอคุยกันได้

หนูรู้สึกผิดมาตลอดเลยค่ะ หนูไม่รู้ว่าหนูผิดมากไหม
ตอนหนูตัดสินใจแล้วว่าหนูจะออก
เพราะเรียนไม่โอเค ค่าเทอมไม่ไหว ค่ากินไม่มี
ไม่ไหวจริงๆอธิบายความรู้สึกทั้งหมด
ตอนนั้นมีเพื่อนในกลุ่มอีกคนมานอนค้างด้วยค่ะ
ร้องไห้ฟูมฟาย แค่อยากให้เพื่อนเข้าใจ

จนสุดท้ายพอหนูออกมา แล้วเจอเรื่องค่าหอไป
เขาเอาหนูไปเล่าเสียๆหายๆเยอะแยะเลยค่ะ

หนูมีแฟนคนนึงซึ่งเขาเรียนมหาลัยนึง
หนูก็ถามว่าการเรียนเป็นไงโอเคไหม
ค่าเทอมเท่าไหร่ ตอนนั้นรู้สึกแค่ว่า
ถ้าไม่มีจุดมุ่งหมาย ก็เอาการเรียนไปก่อน

จนโอเคตัดสินใจแล้วว่าจะเรียนที่เดียวกับแฟน
เราก็เล่าให้เพื่อนฟังปกติว่าจะเรียนที่เดียวกัน

ทีหลังมารู้ว่าเอาไปเล่าเสียหายมากเกี่ยวกับแฟน
หนูอยากรู้ว่า การที่หนูตัดสินใจไปเรียนที่เดียวกัน
มันแย่มากเลยหรอคะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะ

เหมือนเพื่อนที่ค้างหอจะเอาไปเล่าว่าติดแฟน
จนไม่เอาไรแล้วก็เลยไปเรียนที่เดียวกัน

ตอนนั้นหนูน้ำตาไหลเลย
สิ่งที่หนูได้ระบายความในใจไป
ในวันสุดท้ายที่ตัดสินใจแล้วว่าไม่ไหว
อธิบายทุกอย่าง เล่าให้ฟังทุกเรื่อง

เขาเอาหนูไปเล่าแบบนั้น แต่หนูไม่เถียง
เรื่องติดแฟน ไม่ติดแฟนแล้วจะไปติดใคร
แต่หนูไม่ได้จะเอาเรื่องแฟนมายึดติด
ชีวิตตัวเองขนาดนั้น เพราะในตอนที่หนูลำบาก
ก็มีแต่แฟนที่คอยช่วย ไม่มีกินแฟนก็ช่วย
เศร้าแค่ไหนระบายอะไรออกไป รับฟังตลอด
พอกลับกัน

เพื่อนที่หารหอด้วยก็มีแฟนไปหาแฟนติดแฟน
เรียนใกล้กันหอก็ใกล้กันไปหากันบ่อย
ก็ไม่เห็นจะมีใครไปว่าอะไร แล้วทำไมกับหนู
ถึงเอาไปเล่าแบบนี้ได้

ตอนนั้นหนูอยู่กับความรู้สึกผิดนี้มานานมาก
หนูคิดว่าเป็นหนูที่ผิดเอง ต้องชดใช้
กับความรู้สึกผิดนี้ให้ได้

จนหนูทำงานได้ประมาณ2-3เดือนเริ่มมีเงินเก็บ
หนูก็ทักไปหาเพื่อนที่เคยหารหอด้วย
ถามว่าเดือนนั้นหารได้เท่าไหร่จะโอนให้

เขาก็ตอบมาอย่างดี ไม่เป็นไร เก็บไว้ไปหอตัวเอง
หนูดีใจมาก จนน้ำตาไหลตอนทักไป
ปกติหนูเป็นคน พูดเก่ง ชอบทักหาเพื่อนในกลุ่ม
ชอบชวนคุยมากๆ แต่พอเจอเรื่องแบบนี้

หนูกลายเป็นคนเงียบ ไม่ค่อยอยากพูดกับใคร
พอจบเรื่องนั้นก็คิดว่าเราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน(มั้ง)
ก็รู้ทีหลังเรื่องที่เขาเอาไปเล่าเสียหาย

แต่ตอนนี้ก็ยังคิดว่าเป็นเพื่อนนะคะ
หนูบอกไม่ถูก เหมือนคุยได้
แต่ไม่สนิทใจเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เพื่อนคนนึงในกลุ่มทำงานที่เดียวกับหนู
ทุกคนมีไพรเวทของกันและกัน
มีเพื่อนหลายคนที่ไปหาเพื่อนคนนั้น
แล้วแท็กในไพรเวท กันสนุกสนานเลย

พอหนูมองกลับมาที่ตัวเอง แบบนี้เรียกว่าเพื่อน
ได้หรือเปล่าคะ หนูไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึก
นี้ยังไงดี พี่ๆที่มีประสบการณ์ช่วยแนะนำหนูได้ไหม

ทุกวันนี้ต่อให้หนูจะเครีนดเรื่องอะไรอยู่
ถ้าเกิดให้เล่าเรื่องเครียดสักเรื่องขึ้นมา
เรื่องนี้ก็อยู่อันดับต้นๆของสมองหนูเลย

เรื่องนี้ทำให้หนูเครียดแล้วนอนดึกมาจนถึงตอนนี้
มีช่วงนึงของเดือนนี้ที่หนูคิดว่าหนูจะนอนเร็วให้ได้
แต่สุดท้ายก็แพ้ให้กับคสามเครียดอยู่ดี

จนเมื่อช่วงตี2เมื่อกี้ หนูก็เครียดเรื่องหอ
หนูได้หอชั้น4 ไม่รู้จะเดินขึ้นเดินลงไหวไหม
หอมันไม่มีลิฟท์ค่ะ พี่ๆคนไหนมีประสบการณ์
ช่วยแนะนำหนูหน่อยค่ะ แล้วพี่ๆเคยรู้สึกท้อ
เรื่องเดินขึ้นหอบ้างไหม

ตอนนี้หนูเริ่มจะเครียดเรื่องเดินขึ้นหอยังไง
ให้ไม่รู้สึกเครียด… อะค่ะ

ก่อนหน้าที่หนูจะมาตั้งกระทู้ หนูมีความรู้สึกนึง
ผุดขึ้นมาว่า “คนเราอยู่ไปเพื่ออะไร”
หนูก็เลยมาคิดว่า หนูเรียนไปเพื่ออะไร

ถ้าให้ตอบตรงๆ หนูก็ไม่ได้รู้สึกอยากเรียน
อะไรขนาดนั้น แค่รู้สึกว่าถ้าเกิดได้เรียน
คงจะเจอสังคมใหม่ๆ อะไรที่มันดีๆเยอะขึ้น

ไม่รู้จบไปได้งานดีๆไหม รู้แค่ “คงเป็นใบเบิกทาง”

ตอนนี้หนูรู้สึกแค่ว่า เรียนๆไปเถอะ
ข้างหน้าอาจจะดีขึ้นหรือมันแย่ลง
ก็ขอให้ทำให้ดีที่สุดมากๆเท่าที่เด็กคนนึงทำได้

แต่ตอนนี้หนูก็เครียดอะค่ะ พี่ๆมีหนังสือแนะนำ
ไหมคะ เอาที่แบบเข้าใจชีวิต
รักตัวเองเยอะๆ ประมาณนี้ค่ะ ฮีลจงฮีลใจ ขอบคุณค่ะ