ขออนุญาต​เล่าก่อนเลยว่าเราเป็นคนนืงที่ตอนเด็กเป็นเด็กกิจกรรม​มากกระปี้กระเป่ามากร่าเริงชอบไปเที่ยวพอเราโตความสดใสก็หายไปหมดชอบเก็บตัวอยู่คนเดียวพูดน้อยโลกส่วนตัวสูง.​ เเต่บางคนในครอบครัว​เราก็มาขัดขาความสุขของเราไปหมดเวลาที่เราทำอะไรได้ดีเรียนดีเค้าไม่เคยชมอะไรสักคำไม่พูดมีเเต่จะหาข้อมาติด้วยชำ้พอเวลาเราทำอะไรผิดพลาดเค้าก็พร้อมที่เสนอหน้ามาด่ามาชำ้เติมคำให้กำลังใจไม่มีสักคำเราก็คิดในใจว่าเค้าต้องการอะไรวะเราก็ไม่เคยทำไรให้พอมีเเขกญาติ​ผู้ใหญ่​มาก็เปลี่ยน​สีเลยเวลาทุกคนนั่งรวมตัวกันเค้าก็พูดเอาดีเข้าตัวเอาชั่วให้คนอื่นเค้าพูดกับเราอย่างนู้น​อย่างนี้​ต่อหน้าเเขกจนเรารู้สืกเเย่เเต่ตอนนั้นเราควบคุมสติ​ได้ก่อนที่จะเอาตนเองออกมาจากตรงนั้นตอนนี้เราเฟลมากเลยไม่อยากทำอะไรเเล้วเเต่ก็ยังดีที่มีเพี่อนที่โรงเรียนม​าฮีลใจเราก็รู้สึ​กช่วยได้เยอะเลยตอนที่เราเรียนจบก็คิดว่าจะเเยกตัวมาอยู่คนเดียวดีกว่าเค้าชอบพูดทำร้ายจิดใจเราเราก็เลยอยากรู้ว่าถ้าเค้าเจอคนพูดเเบบนี้​ใส่เค้าจะรู้สึก​ยังไงควรใจเขาใจเราเเละเราก็คิดว่าในอนาคต​เราก็ต้องกลายเป็นวัยทำงานเหมือนกันตอนนี้พยายามจะไม่สนใจคำพูดเขาดีกว่า.