ตามหัวข้อเลยค่ะเราสร้างกระทู้อันนี้มาเพื่อระบายความอึดอัดในใจเรา
เราเป็นเด็กอายุ14ที่เป็นคนโตของบ้าน เราโตมาโดยแม่และยายและตา ตั้งแต่เด็กๆเราเป็นเด็กที่โดนเพื่อนบูลลี่แกล้งมาตลอด(ป.1-ป.4)พอถึงจุดที่เราไม่ไหวเราเลยขอแม่ย้ายโรงเรียนแม่ก็ให้ย้ายแต่พอย้ายมามันกลับหนักกว่าเดิมเราโดนเพื่อนๆในห้องหาเรื่องทั้งๆที่เรายังไม่ทันได้ทำไรตอนป.5เราโดนเพื่อนผู้หญิงเกลียดเพราะพวกเพื่อนผู้ชายเขาเข้าหาเราตอนป.6เราโดนพวกเพื่อนดึงเราเข้าเกี่ยวข้องกับการทะเลาะกับพวกรุ่นพี่จนเราก็โดนด่าไปด้วย พอเราจบประถมเราก็ยังอยู่ที่เดิมนะคะเพราะพวกเพื่อนๆเราออกหมดเลยเราเลยต่อที่เดิม พอเราขึ้นม.1ทุกอย่างมันแย่ลงมากๆเราคบกับแฟนที่เป็นรุ่นพี่คนนึงโดยที่เราไม่รู้ว่าเพื่อนเราแอบชอบคนนี้ๆพอเราเลิกกันเราโดนเพื่อนในห้อง(บางคน)รุมด่าเราจนเราเลิกเข้าเรียนออนไลน์เลย(ตอนนั้นเป็นช่วงโควิดนะคะ)พอผ่านไปสักพักเราก็โดนคนนู้นคนนี้ด่ากว่าจะผ่านม.1มาได้เราแทบไม่เข้าเรียนเลย พอตอนช่วงม.2เราได้เจอกับเพื่อนใหม่เขาน่ารักกันมากเราเลยรู้สึกตอนนี้แหละมันเป็นที่ของเราเราตั้งใจเรียนมากเราชอบไปโรงเรียนมากเราสอบได้เกรดดีมากๆ
พอเราขึ้นม.3ทุกอย่างมันแย่ลงเมื่อก่อนเราจะมีเพื่อน4คนแต่เพื่อนเราออกไปคนนึงกลายเป็นเหลือ3คนเรารู้สึกเหมือนเป็นอากาศเวลาอยู่กับพวกเขาเราพยายามเรียกร้องจากพวกเขาให้สนใจเราหน่อยเราอึดอัดมากๆเราเลยตัดสินใจออกห่างออกมาตอนช่วงเทอม1เราก็รู้สึกแย่มากๆเพราะเราอยู่คนเดียวเราพยายามอยู่คนเดียวให้ชินเราไปอยู่กับเพื่อนคนอื่นมันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยพอเราจบเทอม1เรารู้สึกดีมากที่อย่างน้อยจะได้พัก
พอเปิดเทอม2ช่วงแรกๆเราไปโรงเรียนแต่พอผ่านไปสักพักเราเริ่มขาดเรียนบ่อยและบ่อยมากๆเราไปพบจิตแพทย์เขาก็ยังไม่ได้บอกว่าเราเป็นอะไรเราร้องไห้ทุกวันเราไปบ่นกับใครก็แทบไม่มีใครเข้าใจเราเลยเราคิดอยากจะตายทุกวันคนในครอบครัวยิ่งไม่สนใจเราเลยเขาไม่คิดจะพยายามเข้าใจเราด้วยซ้ำเรากลายเป็นคนกลัวการไปโรงเรียน ห้องเรียนสำหรับตอนนี้มันกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวมากๆครอบครัวเราก็กดดันเราเรื่องเรียนมันยิ่งทำให้เราเครียดจนอยากจะตายขึ้นในทุกวันๆเราร้องไห้จนตัวเราสั่นหัวใจเราเต้นแรงทุกครั้งเวลาได้ยินคำว่าไปโรงเรียน
สุดท้ายแล้วโรงเรียนไม่ใช่ที่ที่ทุกคนจะมีความสุขกับมันได้ชีวิตเราแทบไม่มีเซฟโซนเลยเรารู้สึกตัวเองอ่อนแอมากๆไร้ค่ามากๆแต่เราลุกขึ้นสู้ไม่ไหวสิ่งที่เราเจอมันมากกว่าที่เราพิมพ์ในกระทู้อีกค่ะเราไม่รู้ว่าจากนี้เราควรทำไงต่อเราไม่ไหวจริงๆ
ไม่อยากไปโรงเรียน รู้สึกว่าโรงเรียนและห้องเรียนเป็นสิ่งที่น่ากลัว
เราเป็นเด็กอายุ14ที่เป็นคนโตของบ้าน เราโตมาโดยแม่และยายและตา ตั้งแต่เด็กๆเราเป็นเด็กที่โดนเพื่อนบูลลี่แกล้งมาตลอด(ป.1-ป.4)พอถึงจุดที่เราไม่ไหวเราเลยขอแม่ย้ายโรงเรียนแม่ก็ให้ย้ายแต่พอย้ายมามันกลับหนักกว่าเดิมเราโดนเพื่อนๆในห้องหาเรื่องทั้งๆที่เรายังไม่ทันได้ทำไรตอนป.5เราโดนเพื่อนผู้หญิงเกลียดเพราะพวกเพื่อนผู้ชายเขาเข้าหาเราตอนป.6เราโดนพวกเพื่อนดึงเราเข้าเกี่ยวข้องกับการทะเลาะกับพวกรุ่นพี่จนเราก็โดนด่าไปด้วย พอเราจบประถมเราก็ยังอยู่ที่เดิมนะคะเพราะพวกเพื่อนๆเราออกหมดเลยเราเลยต่อที่เดิม พอเราขึ้นม.1ทุกอย่างมันแย่ลงมากๆเราคบกับแฟนที่เป็นรุ่นพี่คนนึงโดยที่เราไม่รู้ว่าเพื่อนเราแอบชอบคนนี้ๆพอเราเลิกกันเราโดนเพื่อนในห้อง(บางคน)รุมด่าเราจนเราเลิกเข้าเรียนออนไลน์เลย(ตอนนั้นเป็นช่วงโควิดนะคะ)พอผ่านไปสักพักเราก็โดนคนนู้นคนนี้ด่ากว่าจะผ่านม.1มาได้เราแทบไม่เข้าเรียนเลย พอตอนช่วงม.2เราได้เจอกับเพื่อนใหม่เขาน่ารักกันมากเราเลยรู้สึกตอนนี้แหละมันเป็นที่ของเราเราตั้งใจเรียนมากเราชอบไปโรงเรียนมากเราสอบได้เกรดดีมากๆ
พอเราขึ้นม.3ทุกอย่างมันแย่ลงเมื่อก่อนเราจะมีเพื่อน4คนแต่เพื่อนเราออกไปคนนึงกลายเป็นเหลือ3คนเรารู้สึกเหมือนเป็นอากาศเวลาอยู่กับพวกเขาเราพยายามเรียกร้องจากพวกเขาให้สนใจเราหน่อยเราอึดอัดมากๆเราเลยตัดสินใจออกห่างออกมาตอนช่วงเทอม1เราก็รู้สึกแย่มากๆเพราะเราอยู่คนเดียวเราพยายามอยู่คนเดียวให้ชินเราไปอยู่กับเพื่อนคนอื่นมันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยพอเราจบเทอม1เรารู้สึกดีมากที่อย่างน้อยจะได้พัก
พอเปิดเทอม2ช่วงแรกๆเราไปโรงเรียนแต่พอผ่านไปสักพักเราเริ่มขาดเรียนบ่อยและบ่อยมากๆเราไปพบจิตแพทย์เขาก็ยังไม่ได้บอกว่าเราเป็นอะไรเราร้องไห้ทุกวันเราไปบ่นกับใครก็แทบไม่มีใครเข้าใจเราเลยเราคิดอยากจะตายทุกวันคนในครอบครัวยิ่งไม่สนใจเราเลยเขาไม่คิดจะพยายามเข้าใจเราด้วยซ้ำเรากลายเป็นคนกลัวการไปโรงเรียน ห้องเรียนสำหรับตอนนี้มันกลายเป็นสิ่งที่น่ากลัวมากๆครอบครัวเราก็กดดันเราเรื่องเรียนมันยิ่งทำให้เราเครียดจนอยากจะตายขึ้นในทุกวันๆเราร้องไห้จนตัวเราสั่นหัวใจเราเต้นแรงทุกครั้งเวลาได้ยินคำว่าไปโรงเรียน
สุดท้ายแล้วโรงเรียนไม่ใช่ที่ที่ทุกคนจะมีความสุขกับมันได้ชีวิตเราแทบไม่มีเซฟโซนเลยเรารู้สึกตัวเองอ่อนแอมากๆไร้ค่ามากๆแต่เราลุกขึ้นสู้ไม่ไหวสิ่งที่เราเจอมันมากกว่าที่เราพิมพ์ในกระทู้อีกค่ะเราไม่รู้ว่าจากนี้เราควรทำไงต่อเราไม่ไหวจริงๆ