ขอระบายหน่อยค่ะ  อึดอัดใจตัวเองมาก  เริ่มเรื่องคือเรามีลูกสาว 1 คน  เธอเรียนอังกฤษดี  ไม่ชอบคณิต ชอบแกรมม่ามาก แต่ไม่ค่อยกล้าพูด ทั้งๆ ที่เรียนกับครูต่างชาติ มาตั้งแต่เด็ก  เวลาสอบเข้าใช้อังกฤษล้วนๆ ถึงผ่านมาได้ทุกสนาม  ม.ต้น ขอเรียน EP แต่เราอยากให้ลองเรียนวิทย์ดูเผื่อชอบ  เลยสอบและเรียนห้องกิ๊ฟ  ผลคือเกรดไม่แย่  แต่เรียนไปร้องไห้ไป  บอกหนูเรียนได้แต่หนูไม่มีความสุขเลย  ด้วยความสงสาร  เลยบอกลูก งั้น ม.ปลาย  แม่ให้เรียน EP ก็ได้แต่ขอโรงเรียนที่ EP มีคุณภาพเพราะค่าเทอม มันแพงสำหรับแม่  ถ้าจะเรียนต้องคุ้มค่า  สนามต่อไป EPสามเสน  แต่ครูที่สอนพิเศษภาษาอังกฤษแต่เด็กให้สอบเตรียมอุดมด้วย  เราให้ลูกไป open house ทั้ง 2 ที่ลูกชอบเตรียมมาก  แทบจะไม่สนใจสามเสนเลย  ลูกชอบสามเสนอย่างเดียวตรงที่ได้เรียนเป็นภาษาอังกฤษแทบทุกวิชา  ผลสอบออกมากลูกติดทั้ง 2 ที่  แต่ลูกเราเลือกสามเสน  เราอยากให้ลูกเข้าเตรียมนะ  แต่ได้เคยบอกลูกแล้วว่าแม่ให้หนูเลือกเลย  ม.ต้นแม่บังคับหนูแล้ว  ตอนนี้แม่ให้อิสระหนูเพราะหนูเป็นคนเรียน  จริงๆ ลูกก็อยากเรียนเตรียมนะ  วันสุดท้ายที่ต้องสละสิทธิ์ลูกก็ร้องไห้แต่ไม่บอกเรามาบอกทีหลัง  แต่ที่ลูกเลือกสามเสนเพราะครูที่สอนพิเศษลูก ลูกรักและเคารพมาก  บอกว่าลูกเหมาะกับสามเสนมากกว่า  ได้เรียนเป็นภาษาอังกฤษ  และกลัวลูกเข้าเตรียมจะทำแต่กิจกรรม  ละทิ้งการเรียนครูกลัวเกรดไม่ดีแล้วมีผลตอนเข้ามหาลัย  ลูกเลยเลือกตามนั้น  ลูกเรียนที่สามเสนก็ดูมีความสุขดี  แต่พอใครๆรู้ว่าทิ้งเตรียมมาเอาสามเสนก็เสียดายกัน  ลูกก็บอกหนูก็เสียดายนะ แต่ไม่ได้โหยหา  หนูมูฟออนแล้ว  แต่คนเป็นแม่ทุกวันนี้มูฟออนยังไม่ได้เลย  ยิ่งช่วงนี้คนพูดถึงการสอบเตรียม  สังคมในเตรียมและconnection  ต่างๆ  แม่รู้สึกเสียดายมากๆ  เหมือนทิ้งโอกาสไป  ในใจก็ทำไมไม่บอกลูกไปว่าแม่อยากให้เรียนเตรียม   ตอนนี้ถึงขนาดพูดกับลูกทีเล่นทีจริงว่าสอบใหม่ไหมลูก  ลูกบอกไม่เอาอ่ะมันผ่านมาแล้ว  เราไม่อยากพูดกับลูกเรื่องนี้กับลูกเพราะรู้ลึกๆ ลูกก็เสียดาย  กลัวลูกเสียใจ  แต่เรายังไม่เลิกคิดเลย  โมโหตัวเองมากๆ  ทุกวันถึงจะเรียนที่ไหนเราก็ภูมิใจที่ลูกเราตั้งใจเรียนนะ  แต่มันอดเสียดายโอกาส connection ในการทำงานไม่ได้จริงๆ