เขาเป็นครูประจำชั้นค่ะแล้วเขาก็สอนวิชาที่เราชอบด้วยเลยจะตั้งใจเรียนวิชาเขามากๆเลยตอนแรกที่เราเห็นเขาเราไม่ได้มีความรู้สึกชอบเขาเลยมองว่าก็แค่น่ารักดีงี้ด้วยความที่เราตั้งใจเรียนวิชาเขาส่งงานตลอดเขาก็ชอบชมเราบ้างเหมือนว่าจะเอ็นดูเราเลยค่ะแล้วเขาก็จะมองเราตลอดเลยเวลาที่เขาสอนทำให้รู้สึกว่าเราจะเป็นลูกรักเขารึป่าวเวลาพักเที่ยงเรานั่งกินข้าวกับเพื่อนเราก็เห็นเขาเดินเข้ามาข้างหลังเราแล้วถามว่ากินข้าวรึยังตอนแรกเราก็ไม่ได้สนใจหรอกค่ะให้เพื่อนตอบไปแต่อยู่ดีๆเขามาจับผมเราเราเลยตกใจเขาเลยถามว่าตกใจทำไมแล้วก็ถามอีกว่ากินข้าวรึยังตอนนั้นเราอึ้งอยู่ค่ะเลยไม่ได้ตอบไปแล้วเคยได้คุยกันในไลน์ด้วยแต่ก็แค่นิดเดียวเราส่งงานตอนแรกก็กลัวว่าครูจะอ่านแล้วไม่ตอบหรือบางทีกว่าจะอ่านก็วันหนีงเลยเห็นเพื่อนเขาพูดมาแต่พอเราส่งไป2ชั่วโมงเขาก็ตอบกลับแล้วตอนนั่นเราดีใจมากแต่ก็ยังไม่ได้มีความรู้สึกชอบเลยพอมาเปิดเทอม2เรารู้สึกว่าเรารอเรียนวิชาเขาตลอดอยากเจอหน้าเขาเราไม่รู้ที่เราชอบเขาเพราะปฏิบัติกับเราพิเศษกว่าคนอื่นรึป่าวหรือเขาแค่เอ็นดูเราแล้วช่วงนั้นมันเป็นช่วงกีฬาสีด้วยค่ะเราเลยได้เจอเขาน้อยลงแต่เราคิดถึงเขาอยากเจอเขาตลอดเลยเราสับสนตัวเองมากว่าเราชอบเขารึป่าวแต่พอนานๆเข้าพอเห็นเขาบ่อยๆเราก็รู้สึกว่าเราชอบเขามากจริงๆเอาจริงๆเราก็น่าจะแอบปลื้มเขามาตั้งนานแล้วเพราะเขาสอนวิชาที่เราชอบแล้วก็มีช่วงนึงที่เราได้เจอเขาตลอดเลยไปไหนมาไหนก็เจอแบบเวลาที่เราคิดถึงหรือเราอยากเจอเขาเขาก็เหมือนมาให้เจอตลอดมีวันหนีงเขานั่งอยู่ข้างนอกห้องเราแล้วเพื่อนชวนเรามานั่งข้างหลังเป็นเพื่อนเราก็นั่งชิดขอบประตูเราจะสามารถมองเห็นข้างนอกได้เราก็เห็นเขานั่งอยู่ข้างนอกแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรจนเพื่อนถามเชิงแซวว่าเป็นไงละ้เขานั่งอยู่ข้างนอกเราก็พูดว่าตกใจหมดแล้วก็แซวหนักมากไม่รู้ว่ามันเสียงดังจนเขาได้ยินรึป่าวอยู่ดีๆเขาเดินมาข้างหลังเราเราก็เห็นแต่ทำเป็นไม่สนใจตอนนั้นเรานิ่งมากค่ะตกใจด้วยทำไมถึงมายืนอยู่ข้างหลังแล้วเพื่อนก็ยื่นขนมให้เราเราเห็นครูยืนมองอยู่ข้างหลังนานมากเราก็เลยหันไปมองซะเลยเราเห็นครูเขายิ้มให้เราตาเขาเป็นสระอิเรารู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่จริงใจมากเราก็เลยรีบหันกลับมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้นแล้วเขาก็เดินไปนั่งที่เดิมค่ะเพื่อนก็แซวอีกนะรู้นะคิดอะไรอยู่แล้วก็พากันหัวเราะเราก็จะชอบไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนแถวที่นั่งใกล้อาคารที่เขาอยู่เราก็จะชอบมองไปทางอาคารที่เขาอยู่ก็เห็นเขาเดินผ่านไปผ่านมาตอนคนที่เพื่อนแอบชอบเดินมาเพื่อนก็บอกให้หันไปดูเราก็พยามหันไปดูไม่เห็นเราหันไปดูอยู่นานเลยเราก็หันไปทางอาคารเขาพอดีสายตาเราเห็นเหมือนจะเป็นเขายืนอยู่ตรงอาคารเขาเหมือนจะยืนนิ่งๆแล้วหันมามองเราอยู่ตอนนั้นเราก็ตกใจมากรีบหันหน้าหนีช่วงนั้นเราก็พยามอยากที่จะเจอเขาตลอดเลยวันไหนที่ไม่ได้เจอเราก็จะพยามเดินผ่านห้องอาหารที่ครูจะไปกินข้าวในนั้นเดินผ่านที่ไรเขาก็เหมือนจะเห็นเราตลอดแบบเหมือนเขาจะรู้ทันเราตลอดเลยค่ะบางทีเพื่อนก็ทำเป็นเดินผ่านห้องที่เขาอยู่บ้างเพื่อนบอกว่าเขาเห็นแล้วอมยิ้มให้ช่วงแรกๆเขาไม่เห็นเลยเวลาที่เราเห็นหน้าเขาเราดูมีความสุขมากเลยเรามีกำลังใจในการเรียนมากๆเลยค่ะเวลาเหนื่อยนึกถึงเขาก็หายแล้วเรานี้คลั่งรักเขาสุดๆยิ้มจนแทบจะ้เป็นบ้าแล้วค่ะเราเล่าให้เพื่อนฟังบอกว่าเขาน่ารักรอบที่ล้านพอเราชอบใครคนนั้นดูมีเสน่ห์ขึ้นจริงๆนะคะจนถึงวันที่เราได้รู้ความจริงว่าเขามีแฟนแล้วเป็นผช.ครูที่เราชอบเนี้ยเป็นครูผญ.ด้วยกันนะคะเราเห็นแล้วใจแทบสลายเลยค่ะอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออกคงคิดว่าเขามีแฟนแล้วเดี๋ยวเราก็คงมูฟออนได้ง่ายๆช่วงนั้นเราเฟลมากค่ะฟังแต่เพลงเศร้าจากที่เรานั่งกินข้าวตรงที่เดิมเราก็พยามขยับไปนั่งตรงที่ไกลกว่าเดิมที่จะทำไม่ให้ได้เจอเขาบอกให้เพื่อนไม่ต้องเดินผ่านอาคารที่เขาอยู่เราพยามที่จะไม่เจอเขาเพื่อที่จะมูฟออนแต่กลับกลายว่าเราคิดถึงเขามากกว่าเดิมเวลาที่เขามาสอนเราก็พยามไม่มองเขาไม่อยากที่จะพูดแล้วมีวันนึงที่ครูให้ตอบคำถามเพื่อนทุกคนเขาก็ตอบไปแล้วเราเหมือนก็เป็นคนสุดท้ายแล้วเขาพยามพูดกับเราเพื่อพยามที่จะให้เราตอบจากที่เรากล้าตอบแต่ตอนนี้เรากลัวที่จะทำอะไรให้เขาเห็นเพื่อนก็แปลกใจจากที่เรารู้ว่าเขามีแฟนเราก็ได้เจอเขาน้อยลงค่ะเอาจริงๆเราก็คิดว่ายังไงความรักของเรากับเขามันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วแต่ตอนนั่นเราคิดว่าเขายังไม่มีแฟนอย่างน้อยเขาก็คงมองมาที่เราบ้างแหละเขาไม่ค่อยพูดเรื่ิองความรักเลยนะคะเวลานักเรียนถามครูก็จะทำเป็นไม่สนใจจนเราคิดว่าเราสบายใจละเขาไม่มีแฟนพอรู้ว่าเขามีแฟนก็ไม่คิดว่าจะเสียใจขนาดนี้คงเป็นเพราะคิดว่าไม่มีแฟนมาตลอดรึป่าวนะเวลาเราไม่ได้เห็นเขาใจเราไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเลยอารมณ์เราค่อนข้างจะแปรปรวนเราพยามจะไม่เจอหน้าเขาพยามจะไม่คิดถึงแต่เราก็ทำไม่ได้เลยค่ะเพื่อนก็บอกว่าไม่ต้องมูฟออนเถอะเราก็คิดว่าเราก็ชอบเขาไปแบบนี้นี้แหละให้เขาเป็นเหมือนกำลังใจของเราก็พอแล้วเราก็กลับมาคลั่งรักอีกครั้งเราห้ามหัวใจตัวเองแล้วแต่เรายังทำไม่ได้เหตุผลเดียวเลยคือเราคงอยากแค่เห็นเขาบางทีมันบังเอิญที่เราจะต้องเดินข้างหลังเขาเราก็เห็นเขาหันหลังมามองเราแล้วก็เดินไปช่วงนี้เราเห็นเขาเป็นเศร้าๆน่ะค่ะเขาดูพูดน้อยลงมากเขาดูเหนื่อยจากที่เขาเข้ามาคุมโฮมรูมบ่อยๆเขาก็มาน้อยลงแล้วก็รีบไปบางวันเราก็ไม่ได้เห็นเขาเพราะเขาอาจะไปกินข้าวข้างนอกบ้างเขาพยามเหมือนจะไม่อยากเจอเราเลยเราก็พูดกับเพื่อนเชิงน้อยใจว่าไปกินข้าวกับแฟนแหละเออแล้วมันก็คงใช่จริงๆเพราะปกติอยู่ที่รร.เราเห็นเขานั่งกินข้าวคนเดียวไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดเราก็คิดตลอดเลยนะคะว่าเขาคงจะเบื่อหรือรำคาญที้เจอคนแบบเราบ่อยรึป่าวเพื่อนก็ชอบบอกว่าเราคิดไปเองเขายังไม่รู้อะไรเลยแต่ทำไมเราคิดว่าเขารู้แล้วที่เราชอบเขาเพราะช่วงที่เราเจอเขาบ่อยๆบางที่เขาก็เหมือนจะเดินเข้ามาเลยแล้วแสดงอาการตกใจแบบออกนอกหน้าเราแทบเก็บอาการไว้ไม่ได้บางทีเรากรี๊ดออกมาเลยค่ะ555เราเป็นคนชอบคิดมากด้วยค่ะเป็นคนที่เพ้อเจ้อด้วยตอนนี้เราก็ได้เจอกันบ้างค่ะเขาเป็นครูประจำชั้นยังไงมันก็ต้องเจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้วทุกครั้งเวลาที่เขาหันมองมาทางเราไม่รู้ว่ามองเรารึป่าวนะแต่พอเรารู้ตัวจะหันมองไปทางเขาเขารีบหันหนีเลยอ่ะเป็นแบบนี้บ่อยมากค่ะเราไม่รู้ว่าเราชอบเขาต่อไปหรือจะมูฟออนดีถ้าเราชอบเขาต่อไปก็กลัวว่าเขาจะอึดอัดไม่สบายใจรึป่าวเราอาจจะไม่ยุ่งกับชีวิตเขามากมั้ยความเป็นส่วนตัวเขาจะลดลงไปรึป่าวแต่เราก็ขอบเวลาที่เราได้เจอเขาเรามีความสุขมากจริงๆค่ะแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นทุกข์มั้ยเรากับครูไม่ได้สนิทกันค่ะแล้วเราก็พยามทำอะไรไม่ให้ผิดจารยาบันเขาเลยได้แค่แอบมองก็เท่านั้นตอนนี้เราก็ยังคิดถึงเขาเราไม่อยากที่จะ้เก็บเอาไว้ค่ะเลยอยากที่จะมาเล่าอาจจะพิมพ์ซ้ำไปซ้ำมานะคะพอดีเราพึ่งตั้งกระทู้เป็นครั่งแรกตอนนี้เราอยากจะมูฟออนมากเลยค่ะแต่ทำทุกวิถีทางแล้วเลยอยากได้คำแนะนำใครมีประสบการณ์แบบนี้เล่าให้กันฟังได้นะคะเราก็ยังงงๆเรื่องราวทั่งหมดหรือว่าเราแค่คิดไปเอง