ที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่ค่อยได้รับความรักสักเท่าไหร่ค่ะ ไม่ว่าจะจากพ่อแม่หรือเพื่อนก็ตามค่ะ เราเคยมีแฟนค่ะ เป็นความรักวัยรุ่นย้อนกลับไปคิดแล้วเรารู้สึกว่าเขาไม่ได้รักเรามีแต่เราที่รักเขาคอยตามตื้อเขาอยู่ฝ่ายเดียวค่ะ จนสุดท้ายเขาก็เลิกกับเราค่ะ บอกก่อนเลยว่าเรามีปัญหาสุขภาพจิตนิดหน่อยจากเรื่องความรุนแรงในครอบครัวค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นมากๆแล้วแต่ยังทานยาอยู่ตลอดค่ะ

หลังจากแฟนคนแรกเราก็ไม่รักใครอีกเลยค่ะ จนผ่านมาหลายปีวันนึงเรามาเจอผู้ชายคนนึงค่ะ เราบังเอิญเจอกันได้คุยกันและสุดท้ายตกลงเป็นแฟนกันค่ะ เขาดีกับเรามากค่ะ ไม่เคยทำให้เราไม่สบายใจเลย เขาให้ความรักเราในแบบที่เราไม่เคยได้รับมาก่อน ใส่ใจ เข้าใจทุกอย่าง แม้กระทั่งเรื่องปัญหาสุขภาพจิตของเรา เขาคอยเตือนให้เรากินยาตลอดเพราะเราชอบลืม เวลาเราเศร้าเขาไม่เคยทิ้งให้เราอยู่คนเดียวเลยค่ะ ใส่ใจทุกรายละเอียด เรียกได้ว่าเป็นคนที่สมบูรณ์แบบในสายตาเราเลยค่ะ เรารักเขามากๆค่ะ บางทีเรารักเขาจนพูดไม่ออก แต่น้ำตามันกลับไหลออกมาแทนค่ะ แค่เรานึกถึงเขาบางทีเราก็ร้องไห้โหออกมาเลยค่ะ เป็นการร้องไห้ที่มีความสุขนะคะ ทุกครั้งที่เราเฝ้าดูเขานอนหลับอยู่ข้างๆ เรามองหน้าเขาแล้วน้ำตามันไหลออกมาเองค่ะ เราแอบร้องไห้แบบนี้บ่อยมากค่ะแต่ไม่อยากให้เขารู้เพราะกลัวเขาเป็นห่วง

เป็นแบบนี้แปลกมั้ยคะ แล้วมีใครเป็นเหมือนกันมั้ยคะแชร์ประสบการณ์หน่อยค่ะ อยากรู้ว่าเกิดจากอะไร