คือเเฟนเราอะไปทหารแบบสมัครเข้าไปค่ะแต่อีกไม่กี่เดือนก็ปลดแล้วค่ะ ตอนแรกอะเขาบอกว่าเขาอะจะสอบนายสิบต่อไรงี้เราก็สนับสนุนนะพอตอนหลังเขาบอกเขาไม่โอเครไม่ชอบเราก็เออไม่ชอบก็ปลดออกมาทำอย่างอื่นเพราะอายุพึ่ง 19 เอง ทำไรได้อีกเยอะเเยะ ทีนี้เขาก็บอกว่าเขาจะออกมาเรียนมหาลัยอยากเรียนในสิ่งที่เขาชอบเราก็โอเคนะเราไม่เคยห้ามให้เค้าเลือกของเขาเองเราก็ได้แต่แนะนำว่าเออจะเรียนไปทำงานไปไหวไหมตั้งสี่ปีเลยนะถ้าไหวก็สู้เลยแล้วในระหว่างนี้ที่รอปลดเขาก็ทำงานอยู่บ้านนายเรารู้ว่าเขาเหนื่อยเพราะเงินเดือนทหารเกณฑ์มันก็ไม่ได้มากมายได้มาก็ให้พ่อให้แม่ให้เราเพราะเราก็ยังไม่มีงานประจำทำตอนนี้ก็ได้แค่ช่วยแม่เขาทำงานได้เงินนิดๆหน่อยเราก็พยายามจ่ายในส่วนที่เราช่วยได้เพราะเราอยู่กินกับเขาพ่อแม่เราไม่มีเราก็รองานประจำอยู่เห็นว่าจะได้ช่วงปีใหม่เราอะวางแผนไว้ว่าจะทำตรงนี้ไปก่อนพอได้เงินเก็บเราก็สามารถไปลงทุนทำนู่นทำนี่ได้เราบอกเขาแบบนี้นะว่าถ้าเราได้งานเราจะเก็บตังไว้ทำนู่นทำนี่เปิดร้านอะไรก็ว่าไปแต่เงินเดือนหมื่นต้นๆรู้ว่ามันเก็บไม่ได้มากมายอะไรแล้วต้องใช้เวลาหลายปีพอสมควรที่จะปรึกษาทุกคนคือบางทีเขาก็พูดเหมือนแขวะเราบอกว่าเราสบายกว่าเขาลองมาทำงานแบบเขาดูไหมต่างๆนาๆพอเขาบ่นเหนื่ิอยเราก็บอกสู้ๆให้กำลังใจเขาบอกว่าเดี๋ยวก็ได้กลับบ้านได้ปลดแล้วนะ เขาก็ขำแล้วบอกว่าพูดง่าย อ้าวแล้วเราจะพูดอะไรต่อล่ะ บางทีก็ไม่โอเครกับคำพูดเขาเลยแต่เราก็เข้าใจว่าเขาเหนื่อยมาก บางทีโทรคุยกันก็บ่นว่าเหนื่อยมากทำไมชีวิตเขาเหนื่อยขนาดนี้แล้วก็บอกว่าตอนทำงานคิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อยว่าอนาคตจะเอายังไงยังไม่สบายยังพักไม่ได้บางทีเราก็พูดไม่ถูกไม่รู้จะให้กำลังใจยังไงเราควรพูดยังไงดีให้เขารู้สึกดีบางทีเขาเหนื่อยก็เอามาลงกับเราโดยใช้คำพูดไม่ดีทำไรก็ดูขัดหูขัดตาเขาไปหมด