สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าพ่อแม่จขกท แยกทางกันตั้งแต่ตอนที่อายุได้ไม่ถึงเดือน จขกทไม่ค่อยจะสนิทกับฝั่งแม่เท่าไหร่ เพราะอยู่กับฝั่งพ่อ คุณปู่และคุณย่าเป็นคนเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆที่ตจว ส่วนพ่อต้องทำงานที่กทม แต่จะไปกทมทุกๆปิดเทอม
ตอนเด็กเท่าที่จำความได้ที่บ้านมีฐานะระดับนึง ตอนนั้นรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเงินเลยด้วยซ้ำ นับว่าเป็นช่วงที่ดีที่สุดในชีวิต มีความสุขครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา ถึงจะไม่มีแม่แต่ก็รู้สึกไม่ขาดความรักความอบอุ่น ตอนเด็กๆเป็นคนที่สดใสร่าเริงมีความฝัน มีเป้าหมาย เหมือนเด็กทั่วไปเลยค่ะ จนกระทั่งอายุ13 ปี มันเหมือนมรสุมเข้ามาในชีวิต ต้องเสียคุณปู่ไป เสียใจร้องไห้ทุกวัน3เดือนติดเพราะสนิทกับคุณปู่มากๆตัวติดกันเลยก็ว่าได้ จนทำให้เป็นซึมเศร้าต้องกินยาต้านเศร้าและต้องไปพบจิตแพทย์ (ปัจจุบันก็ยังไม่หายขาดนะคะแต่แค่ไม่ต้องกินยาแล้ว) แต่หลังจากที่คุณปู่เสียชีวิตที่บ้านก็ล้มละลายต่อ ต้องขายบ้าน ขายรถ เพื่อใช้หนี้ จากที่มีบ้านหรูอยู่สบาย ต้องเปลี่ยนไปอยู่บ้านเช่าเท่ารูหนู การเงินขัดสนใช้เงินไม่คล่อง จนอายุ15แม่ก็ยื่นมือเข้ามาช่วย แต่หนูไม่สนิทกับแม่ อาจจะพอคุยได้แต่ไม่มีความผูกพัน ขอบอกก่อนะคะว่าแม่จขกทไม่ถูกกับครอบครัวฝั่งพ่อแต่มันก็เหมือนจะดีใช่มั้ยคะที่มีคนยื่นมือมาช่วยตอนลำบาก แต่พอแม่เข้ามามีบทบาทในชีวิตเพราะเงิน แม่ก็เริ่มดูถูกครอบครัวฝั่งพ่อ ผ่านหนูซึ่งหนูลำบากใจมาก หนูอึดอัดไม่สามารถที่จะคุยหรือปรึกษากับใครได้ ทำให้หนูกลับมาดิ่งอีกครั้ง หนูเคยบอกแม่ไปว่าหนูเป็นซึมเศร้า เค้าก็บอกว่าคิดไปเอง โรคปัญญาอ่อน แม่เข้ามากำหนดชีวิตหนูว่าต้องเป็นอย่างงั้นเป็นอย่างนี้อย่างที่เค้าต้องการ ไม่มีการยืดหยุ่นให้แม้แต่น้อย หลังจากเหตุการณ์ในตอนอายุ13 จนมาถึงอายุ15ยาวมาจนมาถึงปัจจุบัน
หนูเองไม่เคยได้เลือกทางเดินของตัวเอง ภาพลักษณ์ภายนอกดีทุกอย่างต่างจากภายในที่เน่าเฟะและว่างเปล่า หนูต้องทำตามคำสั่งของแม่ไปซะทุกเรื่องเพราะเงิน คำเดียว ทางฝั่งพ่อก็บอกให้ยอมๆเค้าไป เพราะเค้าเองก็ไม่มีเงินจะส่งเสียหนู หนูอยากจะเรียนม.รัฐอยากจะเข้าสาขาที่ฝันไว้ก็โดนแม่ว่าด่ามีปัญญาหรอโง่ขนาดนี้จะติดหรอ ซึ่งหนูเลยต้องจำใจเข้าเอกชน และเรียนสาขาตามที่แม่อยากให้เรียน แต่ไม่ใช่ทางของหนูเลย ทำให้หนูรู้สึกว่างเปล่ามากๆไม่มีแพชชั่นในการใช้ชีวิต ทั้งการเรียนทุกเรื่องในชีวิต รู้สึกหมดไฟ ไม่มีสิ่งที่อยากทำ ไม่มีเป้าหมายในชีวิต บางครั้งหนูก็ยังแอบร้องไห้คิดถึงปู่ ว่าถ้าเค้าไม่จากไป ชีวิตเราจะเป็นแบบนี้มั้ย ก็เลยอยากถามพี่ๆว่าถ้าเป็นแบบนี้หนูควรจะทำยังไงดีคะ เพราะไม่มีแพชชั่นอะไรสักอย่างเลย
รู้สึกไม่มีแพชชั่นในการใช้ชีวิต ควรทำอย่างไร?
ตอนเด็กเท่าที่จำความได้ที่บ้านมีฐานะระดับนึง ตอนนั้นรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเงินเลยด้วยซ้ำ นับว่าเป็นช่วงที่ดีที่สุดในชีวิต มีความสุขครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา ถึงจะไม่มีแม่แต่ก็รู้สึกไม่ขาดความรักความอบอุ่น ตอนเด็กๆเป็นคนที่สดใสร่าเริงมีความฝัน มีเป้าหมาย เหมือนเด็กทั่วไปเลยค่ะ จนกระทั่งอายุ13 ปี มันเหมือนมรสุมเข้ามาในชีวิต ต้องเสียคุณปู่ไป เสียใจร้องไห้ทุกวัน3เดือนติดเพราะสนิทกับคุณปู่มากๆตัวติดกันเลยก็ว่าได้ จนทำให้เป็นซึมเศร้าต้องกินยาต้านเศร้าและต้องไปพบจิตแพทย์ (ปัจจุบันก็ยังไม่หายขาดนะคะแต่แค่ไม่ต้องกินยาแล้ว) แต่หลังจากที่คุณปู่เสียชีวิตที่บ้านก็ล้มละลายต่อ ต้องขายบ้าน ขายรถ เพื่อใช้หนี้ จากที่มีบ้านหรูอยู่สบาย ต้องเปลี่ยนไปอยู่บ้านเช่าเท่ารูหนู การเงินขัดสนใช้เงินไม่คล่อง จนอายุ15แม่ก็ยื่นมือเข้ามาช่วย แต่หนูไม่สนิทกับแม่ อาจจะพอคุยได้แต่ไม่มีความผูกพัน ขอบอกก่อนะคะว่าแม่จขกทไม่ถูกกับครอบครัวฝั่งพ่อแต่มันก็เหมือนจะดีใช่มั้ยคะที่มีคนยื่นมือมาช่วยตอนลำบาก แต่พอแม่เข้ามามีบทบาทในชีวิตเพราะเงิน แม่ก็เริ่มดูถูกครอบครัวฝั่งพ่อ ผ่านหนูซึ่งหนูลำบากใจมาก หนูอึดอัดไม่สามารถที่จะคุยหรือปรึกษากับใครได้ ทำให้หนูกลับมาดิ่งอีกครั้ง หนูเคยบอกแม่ไปว่าหนูเป็นซึมเศร้า เค้าก็บอกว่าคิดไปเอง โรคปัญญาอ่อน แม่เข้ามากำหนดชีวิตหนูว่าต้องเป็นอย่างงั้นเป็นอย่างนี้อย่างที่เค้าต้องการ ไม่มีการยืดหยุ่นให้แม้แต่น้อย หลังจากเหตุการณ์ในตอนอายุ13 จนมาถึงอายุ15ยาวมาจนมาถึงปัจจุบัน
หนูเองไม่เคยได้เลือกทางเดินของตัวเอง ภาพลักษณ์ภายนอกดีทุกอย่างต่างจากภายในที่เน่าเฟะและว่างเปล่า หนูต้องทำตามคำสั่งของแม่ไปซะทุกเรื่องเพราะเงิน คำเดียว ทางฝั่งพ่อก็บอกให้ยอมๆเค้าไป เพราะเค้าเองก็ไม่มีเงินจะส่งเสียหนู หนูอยากจะเรียนม.รัฐอยากจะเข้าสาขาที่ฝันไว้ก็โดนแม่ว่าด่ามีปัญญาหรอโง่ขนาดนี้จะติดหรอ ซึ่งหนูเลยต้องจำใจเข้าเอกชน และเรียนสาขาตามที่แม่อยากให้เรียน แต่ไม่ใช่ทางของหนูเลย ทำให้หนูรู้สึกว่างเปล่ามากๆไม่มีแพชชั่นในการใช้ชีวิต ทั้งการเรียนทุกเรื่องในชีวิต รู้สึกหมดไฟ ไม่มีสิ่งที่อยากทำ ไม่มีเป้าหมายในชีวิต บางครั้งหนูก็ยังแอบร้องไห้คิดถึงปู่ ว่าถ้าเค้าไม่จากไป ชีวิตเราจะเป็นแบบนี้มั้ย ก็เลยอยากถามพี่ๆว่าถ้าเป็นแบบนี้หนูควรจะทำยังไงดีคะ เพราะไม่มีแพชชั่นอะไรสักอย่างเลย