สวัสดีครับ มีเรื่องจะปรึกษา ผมเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีตอนอายุ 28 ปี ยังไม่เคยมีประสบการณ์ในการทำงาน ตลอดเกือบ 1 ปี หลังเรียนจบก็ได้สอบเข้าหน่วยงานรัฐหลายที่ก็ไม่ติด สมัครเอกชนไปมากกว่า 200 ที่ ก็ยังไม่ได้งานทำ จนผมถูกพ่อแม่บ่นด่า ไม่มีงานทำ ไม่ทำห่าอะไรเลย หางานทำไม่ได้ก็ไปทำงานรับจ้างแบกปูน ยกของสะ และมีอีกหลายๆคำด่าสารพัดที่ผมทนมาตลอด บอกตรงๅว่าผมก็เครียด และมีเรื่องอื่นๆอีก เช่น จะสอบ กพ ผมก็จะอ่านหนังสือตามปกติ แต่เนื่องด้วยห้องผมเป็นห้องที่โดนแดด เก็บความร้อน เป็นห้องที่ร้อนที่สุดของบ้าน ผมก็เลยจะเปิดแอร์ แต่พ่อไม่ให้เปิด บ่นปลืองค่าไฟ (แต่ตอนที่พี่ชายยังอยู่พี่เค้าเปิดได้นะ ไม่เคยว่าอะไร แต่ตอนนี้พี่ชายแยกครอบครัวออกไปแล้ว) แลัวมันร้อนไง มันร้อนมากจนอ่านไม่ได้ ตลอดเวลาผมรู้สึกได้เลยว่าพ่อผมรักพี่ชายมากกว่า พูดคุยยิ้มแย้มกัน แต่กับผมหน้าบึ้งคิ้วขมวด กูใส่ ส่วนเหตุผลที่ผมโดนแบบนี้ก็น่าจะเพราะเหลวไหล เรียนจบช้าไป 6 ปี จบมาก็ไม่มีงานทำอีก จนตอนนี้ผมยื่นสมัครเอกชนได้งานทำที่ กทม เขตบึงกุ่ม ตอนแรกก็โดนไล่ให้ไปทำงาน ผมก็จะไปอยู่แล้ว เตรียมหาหอหาอะไรละ พอมาใกล้เวลา 1 สัปดาห์สุดท้ายก่อนจะไป ก๊ไม่ให้ผมไป เพราะเป็นห่วง รถเยอะ ไปอยู่คนเดียว โดนอ้างว่าไม่เป็นห่วงแม่บ้างหรอ แม่อยู่คนเดียว พ่อไปทำงานตลอด (แต่ก่อนหน้านี้โดนไล่มาตลอดเป็นปี) แล้วทุกคนในบ้านก็พยายามหางานมาให้ผมทำ เช่น พนักงานส่งผลแลปในโรงพยาบาล ไรเดอร์ส่งอาหาร คนคุมร้านเกม ผมไม่ได้ดูถูกอาชีพพวกนี้นะ แต่ผมจบมาสูงกว่านี้ไง แล้วได้งานตรงสายที่ กทม แต่ไม่ให้ผมไป ทุกคนให้สัญญาจะไม่บ่นไม่ว่าแล้ว แต่เดี๋ยวมันก็เป็นเหมือนเดิม กลับมาด่ากันอีก

ผมอยากจะถามทุกคนว่าผมควรทำยังไงดีครับ ในใจผมอยากจะออกจากวงโคจรนี้ อยากออกไปมีชีวิตอิสระของตัวเอง อยากออกไปใช้ชีวิต และอีกอย่าง ผมอยากไปอ่านหนังสือสอบเข้าราชการ พร้อมกับทำงานไปด้วย (ซึ่งที่บ้านมันอ่านไม่ได้ มันไม่มีสมาธิ) หรือควรทำงานที่บ้านตามที่พ่อแม่แนะนำ ซึ่งมันไม่ค่อยเติบโตในอาชีพเท่าไหร่ แล้วก็ยังต้องทนให้ถูกด่าว่าต่อไปอีก ไม่มีอิสระเท่าไหร่