สวัสดีค่ะ ขอเล่าก่อนนะ อาจจะยาวหรือเวิ่นเว้อมากไปนะคะ มันเป็นปัญหาที่เคยคิดว่าไม่มีทางจะเกิดกับเราแน่ๆ แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้วค่ะ

เราเป็นคนที่ขับรถไม่เป็นแต่ไหนแต่ไร มันควรจะเป็นทักษะที่เราควรทำได้เหมือนคนทั่วๆไปนะ และแล้วเราก็ตัดสินใจซื้อรถ เราเพิ่งมาหัดขับรถเมื่อตอนต้นปีเองค่ะ รถซื้อเดือนกุมภาพันธ์ต้นปี เป็น suzuki celerio เกียร์ออโต้ ทุกวันนี้ผ่อนเดือนละ 9xxx ตีเป็น 10,000 ถ้วนๆ เพราะขาดไม่กี่สิบบาท ดอกเบี้ย 3% ผ่อน 48 เดือน ไม่เคยขาดชำระ ไม่เคยชำระช้า เงินเดือนเข้าก็ใส่บัญชีเลย 10,000 พอวันที่ 15 ทางธนาคารเขาก็หักออกเอง

และแล้วสิ่งที่อยากได้มากในตอนนั้น และเรารู้สึกว่าเราขับรถได้แล้วเว้ย เรามีความสามารถที่เหมือนคนทั่วๆไปแล้วนะ แต่พอเวลาผ่านมา กลับคิดว่าเป็นการเดินทางที่ผิดอย่างมากๆ และชีวิตรู้สึกเปลี่ยนไปมากค่ะ 

เราขับรถน้อยมาก เพราะ WFH เป็นหลัก เดือนหนึ่งอาจจะเข้าออฟฟิสแค่ 2 ครั้ง หรือบางทีอาทิตย์หนึ่งอาจจะ 3 ครั้ง สรุปทั้งเดือนอาจจะจับรถไม่ถึง 10 ครั้ง ระยะทางจากคอนโดไปที่ทำงานขาไปก็ประมาณ 9กิโล ขากลับกลับอีกทางก็ประมาณ 8 กิโล ค่ะ
บางครั้งเหตุการณ์ในการขับรถก็ราบเรียบ ไม่มีปัญหาอะไร รู้สึกภูมิใจว่าเราขับดีมากวันนี้ และรู้สึกอยากขับอีก
บางครั้งก็เจอพวกรถเมล์ หรือมอไซต์ที่ขับรถแย่ๆ ก็รู้สึกเครียด หรือเราผิดเองเช่นฝ่าไฟแดง ช่วงนั้นจะไม่ค่อยกล้าจับรถเลยค่ะ 

อันนี้เล่าเพราะอยากระบายค่ะ 
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ล่าสุดที่เจอก็คือรถเมล์มาเบียดเลนเรา แล้วพอจะรับคนก็หักเข้าซ้ายแต่ตูดรถบางส่วนยังอยู่ที่เลนเรา เราขับมาด้วยความเร็วปกติไม่ได้ชะลอแต่แรกเพราะคิดว่ายังไงเขาก็คงขับไปแนบขนานกับริมฟุตบาทเพื่อรับคน แต่ปรากฏว่าไม่ใช่ เขาก็เบรคตรงนั้นดื้อๆ เราพอเห็นสถานการณ์ว่าเขาจอดแบบนี้รถเราหลบไม่พ้นแน่ๆ ก็เบรคกระทันหันจนมอไซต์จากข้างหลังาชนเราก่อน และรถด้านหลังเราก็เบรคกระทันหันกันเป็นทอดๆ ด้านหลังรถเราเป็นรอยแต่ไม่ได้เอาเรื่องกับทางมอไซต์ แต่มันทำให้เสียความมั่นใจไปอีก

ความฝันที่ว่าพอมีรถก็อยากขับไปเที่ยวต่างจังหวัด พอเอาเข้าจริงๆเราแทบไม่ออกจากห้องเลยค่ะ ถ้าเรา WFH อยู่คอนโด ตกเย็นเราก็ออกกำลังกาย โทรสั่งข้าวมากิน นั่งเล่นเกม อาบน้ำนอน ชีวิตมันมีอยู่เท่านี้ แบบที่เคยเป็นมา มันคือนิสัยเรา แม้เราคิดว่าเราอยากจะปรับตัวเองเป็นสายท่องเที่ยว สายแอคทีฟ แต่ความจริงคือ เราก็นอนเล่นอยู่ห้อง เราเปลี่ยนตัวเองไม่ได้

ล่าสุด
เราจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดภาคเหนือของไทย แต่ใจเรามันไม่ได้จริงๆที่จะขับออกเส้นต่างจังหวัดคนเดียว สุดท้ายลำบากคนที่บ้านนั่งเครื่องมาเพื่อจะพากันขับรถกลับ ขากลับก็คงไม่ต่างกัน สิ่งที่เราวิตกคือ การที่มีรถบรรทุกหรือรถพ่วงและเราต้องขับแซงนี่แหละค่ะ เราอาจจะขี้กลัวเกินไป (เราดูคลิปพวกที่ขับรถแย่ๆแล้วเกิดอุบัติเหตุ)

ส่วนอันนี้คือปัญหาของเราหลักๆเลยนะคะ เรื่องเงิน เพราะจะบอกว่าชีวิตสุขสบายเหมือนเดิมก็ไม่น่าจะใช่ รายจ่ายที่ต้องจ่าย มันก็ต้องจ่ายเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเงินเก็บจะแปรสภาพไปเป็น ค่างวดรถ แบบเต็มๆ เช่นปกติจะหักค่าใช้จ่ายอื่นๆทั้งหมดแล้ว (ค่ากินและค่าใช้จ่ายรายปี) จะเหลือเงิน 5,000 สำหรับซื้อของที่อยากได้ หรือเก็บสำรองไว้จ่ายค่าส่วนกลางคอนโด และ 10,000 คือเงินเก็บ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วค่ะ 10,000 คือค่างวดรถ 5,000 คือเงินเหลือจากหักค่าใช้จ่าย ถ้าขาดเหลืออะไรก็ต้องดึงเอาเงินนี่ไปใช้ และเงิน 5,000 อ่ะ แป๊ปๆก็หมด ตอนหลังมาบ้าซื้อของออกกำลังกาย ก็ช็อปแต่ละเดือน เอาเป็นว่าไม่มีเงินเก็บ แล้วทุกอย่างคือเขียมมาก กินเขียมที่สุด ถ้าวันไหนกินเกิน 200 จะเริ่มรู้สึกว่าใช้จ่ายมากเกินไปแล้ว

ก่อนหน้าที่เราจะซื้อรถคือ เราก็มีติดเกมส์บ้างต้องเติมเกม (หมดไปเยอะ) และเรื่องที่เข้ามารับผิดชอบการผ่อนชำระที่นาของแม่ (เรื่องนี้ยาว แต่เราก็คิดว่าเราไม่มีปัญหา สุดท้ายมันก็เป็นของเรา) ปีหนึ่งค่าที่ต้องจ่ายให้ธนาคารคือประมาณ 40,000 บาท ตอนแรกเราก็ไม่ได้มีปัญหาตรงนี้ แต่พอซื้อรถกลายเป็นปัญหาเริ่มมาแล้ว (ส่วนหนึ่งก็เพราะเราติดเกมและเติมไปเยอะด้วยแหละทำให้เงินเก็บเราร่อยหรอ แต่ตอนนี้เลิกเติมแล้วพอเงินไม่มี)

แล้วเราก็ต้องกินอยู่อย่างประหยัด เพราะต้องสำรองเงินไว้จ่ายที่เพิ่มขึ้นมาคือ ค่าประกันรถ ค่าน้ำมันเครื่องที่เข้าศูนย์แต่ละครั้งเขาจะเก็บ และค่าน้ำมัน ถึงไม่ค่อยได้ขับรู้สึกว่าบางทีน้ำมันมันก็ลดลง 

จนเมื่อวานนี้เพื่อนเราเขาคุยกับเรา เป็นคนที่ไม่ได้แนะนำให้เราซื้อรถ และพอเราซื้อและเราไม่ใช้รถเขาก็จะซ้ำเติมตลอด (ซึ่งเราก็คิดว่าเขาด่าได้ถูกต้อง) ซื้อมาแล้วไม่มีประโยชน์ ล่าสุดเขาเห็นเราขับรถกลับต่างจังหวัดไม่ได้ (ตอนแรกปรึกษาเขาว่าจะจอดรถไว้ซัก 3 เดือนรถจะเป็นอะไรไหม) เขาก็เลยแนะนำว่า ควรขายรถนะ เพราะตั้งแต่มีรถคือชีวิตเราแย่ จะไปเที่ยว (เช่น ตปท ที่เขาชวนๆกันไป) เราก็ไปไม่ได้ 

เราก็คิดไม่ตก ประมวลความคิดเราได้แบบนี้ค่ะ

- เราควรจะขายรถจริงๆเหรอ ถ้าขาย เราจะเบาลงมากคือเราจะมีเงิน 10,000 เก็บในกระเป๋า ปีหนึ่งแน่ๆ 120,000 และแม้จะหักเรื่องค่าที่ใช้จ่ายที่นา ก็ยังเหลือเงินเยอะอยู่ดี และที่สำคัญเราไม่ต้องเสียเงินจ่ายค่าประกัน กับค่าซ่อมบำรุงเวลาเข้าศูนย์ด้วย และอย่างน้อยๆเราก็ได้ใช้ชีวิตไปเที่ยวที่ไกลๆได้
- แต่ถ้าเราขาย ต่อไปนี้เวลาไปทำงาน หรือกลับบ้านก็ต้องนั่งเรือ นั่งรถเมล์เหมือนเดิมแล้วนะ แต่ค่าเดินทางต่อวันไม่เกิน 100 เหมือนกลับไปสู่จุดเดิม
- จากที่ไม่เคยคิดจะหาทำบัตรเครดิต (จริงๆมีอยู่หนึ่งใบ แต่ไว้ใช้ซื้ออาหารออนไลน์) กลายเป็นว่าต้องมาหาทำบัตรเพราะจะได้เอาไว้ผ่อนชำระค่าประกัน (เห็นโฆษณาว่า ผ่อน 0% 10 เดือน) เพราะเงินสดมันเขียมมากๆ แบบนี้เป็นสัญญาณว่าเรากำลังจะล้มแล้วใช่มั้ย
- เราจะกลายเป็นคนล้มเหลวมั้ย หรือเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อมั้ย ทำไมคนอื่นเงินเดือนหมื่นนิดๆ หมื่นกลางๆ หรือไม่ถึงหมื่น เขายังหาผ่อนรถกันจนได้ แต่ทำไมเราถึงมีปัญหา 
- หรือเราจะกัดฟันต่อไปอีก 3 ปี เพราะเอาจริงๆก็เข้าสู่วัยกลางคน เราควรจะมีอะไรแบบนี้หรือเปล่า เอาจริงๆเราไม่ได้แคร์หน้าตาสังคมขนาดนั้นเพราะนอกจากที่ทำงานก็ไม่มีสังคมอื่น เราแค่ภูมิใจเล็กๆว่าเราก็มีรถนะ
- ถ้าขายแบบเปลี่ยนสัญญา เราควรเรียกเงินสดส่วนหนึ่งมั้ย เพราะรถมันก็ใหม่ แต่มีรถชนด้านหลัง (เดี๋ยวก็ต้องไปเข้าศูนย์ซ่อมอีกค่ะ เพราะไม่งั้นเดี๋ยวเปลี่ยนประกันใหม่จะมีปัญหาอีก แต่ต้องเสียค่าส่วนแรกอีก 1,500 คิดแล้วก็แค้นคนขับรถเมล์คนนั้น ...เซ็ง)
- หรือว่า refinance รถดีคะ ยังไม่เข้าใจความหมายคำนี้ ไม่แน่ใจเหมือนรีไฟแนนซ์บ้านมั้ย ใจคืออยากให้ดอกเบี้ยเท่าเดิม (หรือลดลง) แล้วลดเงินในการผ่อนชำระ แต่เพิ่มจำนวนงวดแทน แต่คิดว่าไม่น่าจะมีแบบนี้ (แต่มันไม่ได้ช่วยลดค่าใช้รายปีหรือรายครั้งที่ต้องเข้าศูนย์)
- เอาจริงๆ ของมันซื้อมา ยิ่งเป็นคันแรกด้วยมันก็ผูกพันธ์อะนะ ถึงจะไม่ค่อยได้ขับก็เถอะ แต่ถ้าเดือนหนึ่งจับรถเต็มที่ 10 ครั้ง หรือน้อยสุดก็ 2 ครั้งต่อเดือน เราควรตัดใจปล่อยไปจริงๆใช่มั้ย

ขอช่วยเราคิดแบบมีเหตุผลหน่อยนะคะ แบบดึงสติเรานะ ว่าเราควรจะอดทนต่อ (3ปี เป็นไท) หรือปล่อยมือจากเธอไป ........... ไม่เอาแบบเข้ามาด่านะคะ ช่วงนี้นอยด์บ่อยมากเลยอ่ะ

ขอบคุณค่ะ