สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูอายุ11ปีค่ะ
เข้าเรื่องนะคะ หนูเป็นพี่คนโต มีน้องอีก2คน ยายชอบพูดเสียงดังใส่หนูแล้วบอกว่า"รำคาญๆไปไกลๆ" แล้วแม่ก็จะชอบด่าหนูแบบว่า "ถ้ากูรู้ว่าพวกจะเป็นแบบนี้กูฆ่/าตายไปตั้งนานแล้ว" แล้วแม่ก็ชอบบอกว่าให้แยกแยะว่าอันไหนคือ ด่า ว่า ดุ บ่น พูดแบบนี้จนหนูทำตามแบบเหมือน100%ก็ยังได้ แล้วยายกับแม่ ก็ชอบใช้หนูตอนเล่นเกมกับเพื่อน จริงๆหนูเข้าใจยายกับแม่นะคะ แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องรุนแรง ทุกคนชอบคิดว่าหนูไม่มีทางจะร้องไห้ ทั้งที่หนูเก็บไว้คนเดียวมาโดยตลอด หนูพยายามจะควบคุมอารมณ์แล้ว บางครั้งหนูเกือบคิดสั้น แต่เพราะหนูอยากมีอนาคตเหมือนคนอื่น แต่เหมือนว่าครอบครัวหนูจะบังคับให้หนูทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการตลอด หนูไม่ได้อิสระ เหมือนน้องหนูบ้าง ที่โรงเรียนก็เจออะไรมามากแล้ว ยังจะต้องมาเจอพ่อแม่ตายายที่คอยดุด่าตลอดเวลา หนูอยู่นิ่งๆก็หาว่าหนูไม่ทำอะไร หนูทำอะไรให้ก็หาว่าหนูมายุ่ง ครอบครัวหนูเป็นแบบนี้ซ้ำจนหนูท้อหนูเกิดมาไม่เคยได้รับกำลังใจจากใครเลยค่ะ
หนูแค่อยากมีความสุขเหมือนเพื่อนๆบ้าง
(หนูขอคำแนะนำหน่อยนะคะ)
ปัญหาของคนอบครัว
เข้าเรื่องนะคะ หนูเป็นพี่คนโต มีน้องอีก2คน ยายชอบพูดเสียงดังใส่หนูแล้วบอกว่า"รำคาญๆไปไกลๆ" แล้วแม่ก็จะชอบด่าหนูแบบว่า "ถ้ากูรู้ว่าพวกจะเป็นแบบนี้กูฆ่/าตายไปตั้งนานแล้ว" แล้วแม่ก็ชอบบอกว่าให้แยกแยะว่าอันไหนคือ ด่า ว่า ดุ บ่น พูดแบบนี้จนหนูทำตามแบบเหมือน100%ก็ยังได้ แล้วยายกับแม่ ก็ชอบใช้หนูตอนเล่นเกมกับเพื่อน จริงๆหนูเข้าใจยายกับแม่นะคะ แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องรุนแรง ทุกคนชอบคิดว่าหนูไม่มีทางจะร้องไห้ ทั้งที่หนูเก็บไว้คนเดียวมาโดยตลอด หนูพยายามจะควบคุมอารมณ์แล้ว บางครั้งหนูเกือบคิดสั้น แต่เพราะหนูอยากมีอนาคตเหมือนคนอื่น แต่เหมือนว่าครอบครัวหนูจะบังคับให้หนูทำในสิ่งที่พวกเขาต้องการตลอด หนูไม่ได้อิสระ เหมือนน้องหนูบ้าง ที่โรงเรียนก็เจออะไรมามากแล้ว ยังจะต้องมาเจอพ่อแม่ตายายที่คอยดุด่าตลอดเวลา หนูอยู่นิ่งๆก็หาว่าหนูไม่ทำอะไร หนูทำอะไรให้ก็หาว่าหนูมายุ่ง ครอบครัวหนูเป็นแบบนี้ซ้ำจนหนูท้อหนูเกิดมาไม่เคยได้รับกำลังใจจากใครเลยค่ะ
หนูแค่อยากมีความสุขเหมือนเพื่อนๆบ้าง
(หนูขอคำแนะนำหน่อยนะคะ)