ขอท้าวความก่อนว่าผมคบกับเเฟนมา5ปีตอนนี้ผมอายุ20เเฟนอายุ18 ช่วง3ปีเเรกที่คบกันผมมีเวลาให้เขาตลอดเพราะเรียนที่เดียวกันเเต่พอผมจบ ม.6 มา
ผมต้องมาอยู่ในตัวจังหวัดเเต่ห่างกันไม่ไกลมาก พอขึ้นปี2เเม่ผมเสีย ผมเลยต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยงานผมเป็นงานร้านเหล้า ทำงานตอนกลางคืน
ผมเริ่มไม่มีเวลาให้เเฟนเพราะผมต้องเรียนเเละทำงานหาเงินค่าใช้จ่ายทุกอย่างเขาเลยเริ่มที่จะไม่โอเคเพราะผมไม่มีเวลาให้เขาเลย ผมก็พยามหาเวลาให้เขาเท่าที่ผมทำได้ หลายคนเคยบอกว่า เราจะมีเวลาให้คนที่รักเสมอ ถูกครับผมหาเวลาให้เขาทุกครั้งที่ว่างผมไปหาเขาตลอดทุกอาทิตย์เเต่มันก็ไม่พอ หลังๆมาผมเริ่มเหนื่อยเพราะทะเลาะกันทุกวัน เป็นเเบบนี้มาจะ1ปีเเล้วผมพยามอธิบายว่าผมทำงาน ขอโทษเขาที่ไม่มีเวลา ผมตัดทุกอย่าง เกมส์ กีฬา เวลาเที่ยวเล่น ผมตัดออกหมดเพื่อที่จะให้เขา เขาก็ชอบไปปรึกษาเพื่อนเพื่อนก็ยุให้เลิกกันเพราะมองว่าผมไม่ดีเหมือนเเต่ก่อนผมก็พยามจะทำตัวให้ดีขึ้น เเต่ล่าสุดเราทะเลาะกันเเล้วผมทำงานติดกันมาหลายวันมาก ผมก็ไปหาเขาปกติเเต่พอถึงเวลาทำงานผมก็ต้องทาทำงานเขามองว่าผมไม่มีเวลาให้เลย เวลาที่ให้เขามันน้อยเกินไป ผมเลยตอบไปว่า ถ้าผมไม่ดีพอ ผมขอยอมเเพ้เพราะผมเหนื่อยมากๆเเล้วเขาก็เหนื่อยกับความสัมพันธ์ที่ทะเลาะกันทุกวัน มันเริ่มไม่เข้ากันเเต่ก็ยังรักกันเหมือนเดิม ติดที่ผมไม่มีเวลาให้เขาตามที่เขาต้องการ ผมเลยตัดสินใจบอกเลิกเขาไป ให้เหตุผลว่าผมไม่ดีพอสำหรับเขาผมดูเเลเขาได้ไม่เหมือนเเต่ก่อนเขาบอกว่าเเล้วที่เคยคุยกันเรื่องอนาคตโกหกหมดเลยใช่ไหมผมก็ตอบไปว่าผมอยากให้มันเป็นเเบบนั้นที่เราบอกว่าจะหมั้นกันเเล้วมาอยู่ด้วยกันเเต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปเพราะตัวผมเองเเล้วผมก็ตัดสินใจว่าเรา เลิกกัน ตอนนี้ดีกว่าให้เขาไปเจอคนที่เขาต้องการคนที่มีเวลาให้เขาดูเเลเขาได้ ผมทำเเบบนี้มันดีเเล้วใช่ไหมครับ ผมมองว่าเรายังเด็ก ยังไม่เข้าใจอะไรในความรักที่อยู่ด้วยกันเเบบเข้าใจกันขนาดนั้น ทุกคนอ่านจบเเล้วคอมเม้นความคิดเห็นด้วยนะครับว่าที่ผมทำผมเห็นเเก่ตัวไปไหม ของคุณครับ