สวัสดีค่ะสมาชิกพันทิปทุกท่าน ก่อนอื่นเลยถ้าหากแท็กผิดห้องหรือมั่วต้องขออภัยล่วงหน้านะคะ
     เรามีเรื่องอยากเล่าแล้วก็ระบายให้ฟังค่ะ ถ้าหากใครมีประสบการณ์แบบเราหรืออยากให้คำแนะนำแบบใจดีหรือเชิงวิชาการ วิทยาศาสตร์ก็ยินดีนะคะ จะได้เบี่ยงเบนความคิดเราได้บ้าง ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ และจะขอบคุณมากขึ้นอีกถ้าไม่มองเรื่องความกลัวของเราเป็นเรื่องไร้สาระ โปรดอ่อนโยนและสุภาพกับเราด้วยนะคะ 🙇🏻‍♀️

     ขอเริ่มที่นิสัยตัวตนเราคร่าว ๆ ก่อนก็แล้วกันค่ะ ปีนี้เราอายุ 20 ปีค่ะ มีน้องชาย 1 คน และที่พักอาศัยเป็นหอพักพนักงานหรือว่าแฟลตนั่นเองค่ะ ปกติเป็นคนกลัวความมืด หรือกลัวผีนั่นแหละค่ะ แต่เราได้ข้อสรุปกับตัวเองแล้วว่าเราไม่ได้กลัวแค่ผี แต่เมื่อเราอยู่ท่ามกลางความมืด มองไม่เห็น ไม่สามารถคาดการณ์ได้ก็จะเกิดความกลัว (ซึ่งมันก็อาจจะเป็นปกติของมนุษย์นั่นแหละที่เวลาไม่รู้เลยกลัวไว้ก่อน) ยอมรับว่ากลัวมาก ๆ เลยค่ะ นอกจากนี้ก็กลัวน้ำลึก ถ้าเท้าไม่ถึงพื้นจะไม่เล่นเด็ดขาด ไปทะเลแล้วชอบไปยืนจ้องว่าน้ำลดลงมั้ยตั้งแต่ได้เรียนเรื่องสึนามิตอน ป.5 แต่อันนี้บังคับตัวเองได้ค่ะ เพราะไม่ได้ไปเที่ยวทะเลบ่อยและรู้ตัวเองดีว่าไปจ้องเอง

     ส่วนถ้าสงสัยว่าเรากลัวผีได้อย่างไร  เราคิดว่าน่าจะมาจากเพื่อนค่ะ เมื่อก่อนตอนเด็กเพื่อนจะชอบแกล้งเล่าเรื่องผีให้ฟัง หรือบางทีไปเล่นบ้านเพื่อน เพื่อนก็ชอบเปิดรายการคนอวดผีย้อนหลังใน YT ดู ซึ่งที่บ้านเราพ่อกับแม่ไม่เคยสอน ไม่เคยพาดูหรือปลูกฝังเรื่องพวกนี้เลยค่ะ ไม่ใช่ว่าเขาสอนให้ดูแต่อะไรที่มันดี ๆ โลกสวยอย่างเดียวนะคะแต่คิดว่าไม่ใช่รสนิยมการดูหนังของพวกเขาด้วยค่ะ พอเราเจออะไรแบบนี้เข้ามันเลยจำติดตาหรือเก็บไปฝันได้เลย

     เข้าเรื่องเลยค่ะ เมื่อกลางปีที่ผ่านมาเราได้สูญเสียคนในครอบครัวไปค่ะ ซึ่งเป็นน้องชายของเราเอง เราเป็นพี่สาวคนโตค่ะ ถ้ารวมตัวเองคือเราก็มีพี่น้องแค่ 2 คน แล้วอยู่ ๆ ก็ได้กลายเป็นลูกคนเดียวเฉยเลย ปกติเราเป็นกลัวผีก็จริง แต่ก็มักจะเอาหลักวิทยาศาสตร์มาหักล้างตลอด พยายามอยู่บนโลกความจริงให้ได้มากที่สุด เพราะมันเป็นวิธีที่ทำให้ใช้ชีวิตได้ง่ายที่สุดแล้ว ไม่ต้องคิดเยอะแล้วก่อนหน้านั้น 2-3 เดือนก่อนที่น้องชายเราเสีย เราก็ค่อนข้างที่จะกล้าเผชิญกับความมืดมากขึ้นแล้ว เช่น เรากล้าออกไปกดของกินที่ตู้เซเว่นที่ป้อมยามตอนสี่ทุ่มโดยไม่กลัว ไม่คิดอะไร แถมเอ็นจอยกับอากาศเย็น ๆ ตอนกลางคืนด้วย แต่หลังจากนั้นมาเราก็กลับมากลัวค่ะ และเรากลายเป็นคน sensitive กับสภาพแวดล้อมมากขึ้นด้วยค่ะ ได้ยินเสียงอะไรนิดหน่อยก็กลัวไปหมด กลัวไว้ก่อน ระแวงไปหมด เฮ้อ.. ถ้าไม่เอาเรื่องความมืดก็เป็นพวกทำอะไรจะจะต้องดูให้ดี รัดกุม ปลอดภัย เพราะต้องอยู่คนเดียวแล้ว เคยมีครั้งนึงตอนกลางวันเนี่ยแหละค่ะ เราได้ยินเสียงเครื่องตัดหญ้าเป็นเสียงพระสวด มันอาจจะฟังดูตลกหรือเป็นเอามากใช่ไหมคะ แต่มันเกิดขึ้นจริง ๆ ค่ะ;-; นอกจากนี้ก็นอนหลับยากขึ้นมากเลยค่ะ กว่าจะหลับทีก็ตีสามตีสี่ มันเป็นปัญหาสำหรับเรามาก ๆ เลยค่ะ ทำให้ตารางชีวิตเราไม่โอเค เพราะกลายเป็นว่าเราเข้าสู่โหมด defense mechanism เฉยเลยค่ะ เรายิ่งกลัวยิ่งนอนไม่หลับเพราะไม่กล้านอนซะงั้น  บางคืนยันเช้าเลย  

     ปัญหาคือช่วงไม่กี่วันมานี้ เราได้ยินมาประมาณ 5 คืนได้แล้วค่ะ (เหมือนมีคืนนึงไม่ได้ยิน) เราได้ยินเสียงตอนกลางคืนเป็นเสียงผู้ชายร้องแบบ "ฮือ ฮือ เฮออออ" แต่ไม่ใช่คนร้องไห้นะคะ แต่บางคืนก็เป็นเสียงผู้หญิงร้องไห้ จะมีอยู่คืนนึงที่ได้ยินพร้อมกัน เราสงสัยก่อนว่าเป็นข้างห้องเราไหม เพราะเขาเป็นผัวเมียอยู่กัน 2 คน ปกติพี่ผู้หญิงข้างห้องเขาก็ร้องไห้บ้าง ร้องแปลก ๆ บ้าง แล้วเขาก็เสียงทุ้ม ๆ นิดหน่อยค่ะ เราเคยได้ยิน เอาจริง ๆ เลยนะคะ เราคิดว่าเขาอาจจะทำกิจกรรมอะไรกันแล้วก็ร้องออกมาค่ะ😶 เราไม่รู้หรอกว่ารสนิยมแต่ละคนเป็นยังไงเพราะมันก็เรื่องส่วนตัว และเราคิดว่าถ้าเราไม่ไหวจริง ๆ อาจจะให้แม่ช่วยถามว่า "ช่วงนี้ได้ยินเสียงอะไรมั้ย" เอาจริง ๆ ก็เริ่มซัฟเฟอร์แล้ว เสียงมันแปลก ๆ แล้วได้ยินตอนกลางดึกมันไม่ตลกเลยค่ะ เฮ้อ แล้วถ้าเสียงมันเริ่มหายไปก็อาจจะใช่ค่ะ เดี๋ยวเรื่องนี้เราจะไว้แก้ปัญหาอีกทีค่ะ คงจะโล่งขึ้นเยอะ แล้วที่เรามาตั้งกระทู้ก็เพราะวิทยาศาสตร์เริ่มเอาเราไม่อยู่แล้วค่ะ ถ้าไม่นับเรื่องนี้เราก็อยากได้วิธีรับมือกับความจิตตกของตัวเองในภายภาคหน้าค่ะ
     สำหรับใครที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วกลายเป็นคน sensitive กับสภาพแวดล้อมมากขึ้น กลัวความมืด กลัวผี แล้วมีวิธีรับมือก็ให้คำแนะนำกันได้นะคะ เราอยากใช้ชีวิตให้ง่ายขึ้น หวังว่าจะได้นอนหลับได้ง่ายขึ้น ผ่อนคลายได้มากขึ้นสักทีค่ะ รวมถึงถ้าไม่ใช่ความมืดก็จะได้เลิกระแวงกับสภาพแวดล้อมน้อยลงเพราะมันส่งผลกระทบองค์รวมกับชีวิตเราทั้งหมดเลย ถ้าเพื่อน ๆ มีวิธีการเบี่ยงเบนความคิดตัวเองเวิร์ค ๆ ก็แชร์กันได้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ🙇🏻‍♀️