คือผมเป็นผู้ชาย อายุ18ปี มีพี่น้อง6คน แต่ไม่เคยได้ใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง อยู่ทำงานที่บ้านเป็นร้านขายของเหนื่อยมาก ปิดร้าน2-3ทุ่มบ้าง แต่ต้องตื่นเช้าๆ แม่ด่าเกือบทุกคนด่าทุกวัน พ่อก็เข้าข้างแม่ แม่ไม่เคยผิดเป็นคนที่มีอีโก้สูง 
   ไม่นานมานี้ผมเป็นไข้อาการหนักจริงๆร้อนทั้งตัวและหัวแบบร้อนมาก แต่ก็แข็งใจพยุงตัวเองได้ ทั้งอ้วกทั้งอาเจียน และพ่อจะพาไปหาหมอ แล้วพ่อก็พูดว่าทำไมไม่บอก นี้ก็ตอบไปว่าบอกแล้ว แม่ที่นั่งในห้องก็บอกว่าน่าจะปล่อยให้มันตายไป ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะถ้าผมไม่ไหวจริงๆผมก็ไม่ขอทำให้ใครทุกข์ก่อนจะตาย
   และตอนเด็กๆผมเคยมีความทรงจำดีๆกับแม่ด้วย ผมที่นอนกอดแม่แล้วบอกแม่ว่าหนูรักแม่ที่สุดในโลก และแม่ก็ตอบกลับมาว่าแม่ก็รักหนูที่สุดในโลก
   หลังจากนั้นย้ายบ้านมีวันนึง ทางขึ้นบันไดแม่ถือปืนอยู่และได้เอาปืนจ่อที่หัวของผม ทรงน่าจะเครียดแหละ แต่ผมที่ยังเด็กอยู่ก็ใสสื่อไม่รู้อะไรก็มองดูเฉยๆ เขาร้องไห้ และก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
   นับว่าเป็นความทรงจำที่ดีไหม และดีไหมที่ผมจำได้ก็ไม่รู้
   และทุกวันนี้เขาก็ยังเหมือนเดิมเป็นคนที่ทำบุญเข้าวัดด้วยแต่จิตใจก็สวนทางกัน
   ปัจจุบันมีพี่น้องเหลืออยู่ 5 คน อีก 1 คนหนีออกจากบ้านไปแล้วเป็นน้องแท้ๆเป็น ผญ.อายุประมาณ 16 (คิดถึงและน่าสงสารมากพี่อยากจะบอกว่าขอโทษที่พี่ปกป้องหนูไม่ได้ ตัวพี่เองก็ยังไม่รอดเลย)
   ผมเลยอยากจะออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่คนเดียวมั้งเพราะอยู่ไปก็มีแต่ความทุกข์ใจ ก็มีแค่คอมและเกมที่ทำให้ผมมีความสุขและแก้เครียด เวลาทำผิดอะไรหรือแค่เถียงเขาก็ยึดไป 
   คิดสั้นก็มีบ้างแต่คนเราเกิดมาก็ต้องดื้นรน บางคนชีวิตก็แย่กว่าเราเยอะ อีกอย่างโลกก็ใจดีกับผมมากถ้าหากมีโอกาสได้ทำความดีผมก็จะทำทดแทนบุญคุณ เพราะผมเป็นไข้หนักก็ยังมีหมอดูแล ผมไปเรียนก็ยังมีคุณครูใจดี
   ช่วยแนะนำจังหวัดที่น่าอยู่ห้องเช่าราคาไม่แพงหน่อยครับ ผมจะลองไปดู ส่วนเงินผมก็มีหลักร้อยอยู่เลยขายของได้ก็ต้องให้พ่อแม่ แต่ผมคิดว่าผมดิ้นรนหาได้อยู่ แล้วว่าจะหางานทำ