ไม่เคยคิดห่างหายหรือหมายหลบ
อยากมาพบทุกคราวเฝ้าห่วงหา
คิดถึงจังห้องกวีที่ผ่านมา
กาลเวลามิทำให้ใจเปลี่ยนแปลง
 
เมื่อฤกษ์งามยามดีมีโอกาส
รีบกวีกกระวาดมาสาดแสง
สร้างอักษรกลอนกานท์หวานสำแดง
มากลั่นแกล้งออดอ้อนให้ย้อนฟัง
 
ว่ากาลก่อนเคยมีนารีหนึ่ง
เขียนกลอนซึ้งซ่านทรวงเป็นบ่วงหลัง
สลักรักรอนร้าวแบบเศร้าจัง
บัดนี้ยังคงเหงาอยู่เนาว์นาน
 
จะเปลี่ยนแนวทางใหม่ไม่ถนัด
มันข้องขัดทุกถ้อยจะร้อยขาน
มธุรสเคยร่ำเป็นตำนาน
เดี๋ยวนี้พาลหาย วับไปกับกาล...(เวลา)
 
 
“สุนันท์ยา”