หนูสงสารแม่ ตั้งแต่เด็กจนโตหนูไม่เคยเห็นพ่อทำดีกับแม่เลย พ่อของหนูเป็นคนชอบดื่มเหล้าขี้โมโห ขี้หงุดหงิดอะไรไม่พอใจก็จะวีนทันที แม้แต่ ตากับยาย ที่เป็นพ่อตาแม่ยายของตัวเองแท้ๆ ก็ไม่เคารพ อยากจะขึ้นเสียงใส่ก็ขึ้น ไม่เคยพูดเพราะเลย ทีกับคนนอกบ้าน ทำดีพูดดี กับคนในครอบครัวไม่เคยทำดีด้วย เวลาเห็นสาวๆ สวยๆ ก็ชอบมองแล้วยิ้ม แม่ก็มองพ่อ แต่ก็พูดอะไรก็ไม่ได้ จะเลิกก็ไม่ยอมเลิกกัน ครั้งหนึ่งหนูนอนอยู่ในห้อง หนูได้ยินพ่อกับแม่เถียงกัน แม่บอกว่า เอากระโปรงลูกไปให้ร้านเย็บให้หน่อยได้ไหม เพราะพ่อจะไปสวนซึ่งทางไปสวนมันก็ผ่านทางนั้นพอดี แม่ไปไม่ได้เพราะทำกับข้าวอยู่ พ่อก็วีน บอก เรื่องแค่นี้อะไรๆ ก็กู หนูไม่อยากให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันก็เลยจะเอาไปให้ร้านเย็บเอง ตอนเที่ยงพ่อกลับมา พ่อก็เอาแต่นอนเล่นแต่โทรศัพท์ จะพูดกับแม่ดีๆ ก็ต่อเมื่อได้ของกินอร่อยๆ หนูไม่ชอบ ตอนนั้นพ่อเมา วิ่งมาอ้วกที่บ้าน ยายบอกว่าทำไมดื่มหนักอย่างนี้ ให้ไปทำงานหาเงินมาเลี้ยงครอบครัวนะไม่ใช่ให้ไปดื่มเหล้าเมายา พ่อก็เถียงว่าไม่ได้เมา ทั้งๆ  ทีเดินมาหาหนูแทบจะเซล้ม อยู่แล้ว แถมยังกระทืบ เท้าปิดประตูปึ้งปั้ง ไม่พอใจ ไปบ่นหลังบ้าน พ่อชอบดูอะไรๆ ลามก 18+ ในโทรศัพท์ ขอโทษแม่สักครั้งพ่อก็ไม่เคยพูดทั้งๆ ที่แม่ก็ทำดีกับพ่อมาตลอดไม่เคยบ่น ไม่เคยด่า แต่พ่อไม่เกรงใจ ไม่ให้ความเคารพแม่เลย ไม่ให้เกียรติแม่เลย ครั้งหนึ่ง น้าสาวหนูมาที่บ้าน แกมีลูกชาย1คน หนูก็เล่นกับน้องชายตามปกติ
คุณน้าหนู แต่งงานมา8ปีแล้ว จนน้องชายจะขึ้นป.3แล้ว แต่คุณน้ากับแฟน นอนหยอกล้อกัน เหมือนพึ่งรักกันใหม่ๆ เวลาคุณน้าทำอาหารให้หนูกิน น้าชายก็จะถามว่า อร่อยไหม คุณน้าเราทำอาหาร อร่อยที่สุดในโลกเลยนะ น้าชายก็ดื่มเหล้าไม่ต่างจากพ่อ แต่ไม่เคย ดุด่า  เหวี่ยงวีน ขึ้นเสียงใส่ คุณน้าหนูเลย ครั้งหนึ่งน้าสาวหนูทานเบียร์เมา แถมเผลอเตะ แก้วเบียร์หก น้าชายเห็นก็บ่นนิดหน่อย แล้วก็เช็ดเบียร์ให้ ดูแลน้าสาวหนูอย่างดี ต่างจาก พ่อหนู เวลาแม่ทำอาหาร หนูถามว่าแม่ทำอร่อยไหม พ่อก็ตอบแค่ อืม หรือไม่ก็เงียบ ทั้งๆ ที่มันอร่อยและหนูก็อยากให้ พ่อชมแม่บ้าง ครั้งหนึ่งแม่ชมพ่อ ว่าถ้าไม่ได้พี่ช่วยยกของคงเหนื่อยแย่ แทนที่พ่อจะขอบใจที่ชม กลับวีนใส่แม่ บอก จะพูดอะไรหนักหนารำคาญ เวลาแม่ไม่สบาย พ่อไม่สนใจอะไรเลย หนูเคยถามแม่ว่า แม่ถ้าวันหนึ่งแม่ไปนอนโรงพยาบาล ให้หนูไปอยู่เป็นเพื่อนไหม หนูขาดเรียนก็ได้ แม่ก็บอกไม่เป็นไรไม่อยากให้หนูขาดเรียน พอหนูบอกว่าให้พ่อไปอยู่ด้วยไหม แม่ก็เงียบ สักพักแล้วแม่ก็บอกว่า ไม่เป็นไรแม่จะคอยดูแลตัวเองเอา  เวลาไปที่โรงเรียนพ่อไม่พอใจอะไร ก็จะวีน นั่นนี่ จนคุณครูที่โรงเรียนมองหนู เวลาพ่อทานข้าว พ่อไม่เคยเหลือ ให้คนอื่นๆ ทานด้วยเลย เอาแต่ตัวเอง  ทั้งชีวิตแม่ไม่เคยโชคดีอะไรเลย ตอนเด็กแม่ต้องเสียสละ ตัวเอง ทิ้งการศึกษาจบแค่ ป.6 เพราะที่บ้านยากจนมาก ต้องลาออกจากการเรียนไปทำงาน ที่กทม. ทั้งโดนดุโดนด่า ต้องอดทน ทำงานหนัก ส่งมาให้ที่บ้าน ให้น้าสาวเรียน ให้ลุง เอาไว้ดูแลตายาย พอโตมามีความรักก็เจอคนแบบพ่อ แถมยังโดนคนอื่นๆ ดูถูกอีกว่าเชย ไม่ทันสมัย เล่นโทรศัพท์ก็ไม่เป็น โง่ ขับมอไซค์ก็ไม่ได้ จะเอาปัญญาที่ไหนไปดูแลลูกของ  พอถึงคราวแบ่งมรดก ตากับยาย ก็ให้แต่ลุงกับน้า เพราะอยู่กับตายาย มาตลอด ทั้งๆ ที่แม่หนูเป็นคน หาเงินส่งให้แท้ๆ แต่ไม่เคยเห็นหัวแม่หนูเลย แม่หนูไม่ได้มรดกอะไรเลย จากตายาย พอมีลูก มีหนูกับน้อง น้องก็มีนิสัยเหมือนพ่อ ชอบเหวี่ยงวีน ขี้โมโห  นอนดึก ตื่นสาย ติดเพื่อน กลับบ้านที 18:00เกือบๆ 1 ทุ่ม ขี้เกียจไม่ทำอะไรช่วย  คนอื่นก็ดูถูกแม่ ว่าสอนลูกไม่ได้   ยังมีเยอะกว่านี้เรื่องของคุณพ่อและนี่ยังไม่รวมถึงเรื่องของน้องสาวอีก แต่หนูขอเล่าแค่นี้  สุดท้ายเหลือหนูเป็นความหวังของครอบครัว หนูสัญญากับตัวเอง ว่าจะตั้งใจเรียน จะไม่นอกลู่นอกทาง จะดูแลแม่เอง