ไม่ใช่ญาติ  ก็เป็นยิ่ง  กว่าญาติ
ช่วยปัดกวาด  จัดห้อง  ซื้อของให้ 
กล้วยน้ำว้า  ของโปรด  ใส่จานไว้ 
ซ่อมแก้ไข  โทรศัพท์  ให้กลับดัง

เป็นทั้ง ปิยะมิตร ปิยะนุช 
น้ำใจสุด  ประมาณ  เกินคาดหวัง
ทุกชีวิต  อยู่แล้วไป  ไม่จีรัง
ที่จะยัง  ยั่งยืนทน  ผลบุญกรรม

จากชีวิตจริงของผู้หญิงคนหนึ่ง  คุณป้าท่านนี้ ปัจจุบันอายุประมาณ 86 ปี
จบพยาบาลจากสถาบันเก่าแก่ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ทำงานได้สักพัก 
ก็ย้ายไปเป็นพยาบาลประจำโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในนิวยอร์กจนเกษียณอายุ

ช่วง 50 กว่าปีก่อนใครก็ตามจากเมืองไทยจะไปเรียนหรือทำงานที่อเมริกา
ก็มักจะขอความช่วยเหลือไปพักที่บ้านคุณป้า ระยะสั้น ยาวแล้ว แต่ภาระกิจของแต่ละท่าน 
คนที่ไปอยู่กับคุณป้ามีทั้งเด็ก ผู้หญิง ผู้ชาย ซึ่งเป็นทั้งญาติ เพื่อนของญาติ เพื่อนของเพื่อน 
หรือคนที่รู้จักฝากๆกันมา 

คุณป้าไม่มีครอบครัวที่นั่นแต่ก็ส่งเงินส่ง ความช่วยเหลือให้ครอบครัว ญาติสนิท 
ที่เมืองไทยเป็นระยะๆ ทำงานเก็บเงินเก็บทองจนซื้อบ้านที่นิวยอร์กหนึ่งหลังและที่ฟลอริดาหนึ่งหลัง
มีเงินเก็บพอสมควร ได้รับบำนาญประมาณ 2000 เหรียญต่อเดือน
หลังเกษียณก็บินมาอยู่เมืองไทยหกเดือนอยู่อเมริกาหกเดือน สลับกัน

ขายบ้านที่อเมริกาทั้งสองหลังไปซื้อสิทธิ์ที่พักอาศัยเป็น Co-op อพาร์ตเมนต์
สำหรับคนสูงอายุ และก็มาซื้อคอนโดที่เมืองไทย 

ช่วงที่สุขภาพแข็งแรงก็มีความสุขตามอัตภาพเดินทางไปเที่ยวกับ
เพื่อนกับญาติเวลากลับมาที่เมืองไทย  ช่วงหลังนี้สุขภาพเริ่มทรุดโทรมลง
มีหลายโรค รวมทั้งความจำเริ่มเสื่อมลงตามอายุ
จนเริ่มมีปัญหากับการใช้ชีวิตโดยลำพัง
จึงตัดสินใจอยากจะย้ายมาอยู่ Nursing home ที่ไทย

ไม่อยากจะอยู่กับญาติสายตรง เนื่องจาก (คำบอกเล่าของคุณป้า) 
หลังจากแกให้เงินให้ทอง ให้บ้านที่ดิน  ญาติก็ไม่ค่อยมาดูแลเหมือนเดิม 
บ้านและที่ดินในเมืองไทยก็ไม่ได้เป็นของคุณป้าแล้ว 
มีเพียงคอนโดที่แกซื้อไว้หนึ่งห้องใน กทม

ทุกวันนี้มี คนที่เคยอาศัยบ้านคุณป้าตอนไปเรียนหนังสือที่นิวยอร์กมาช่วยเป็นธุระดูแล
คุณป้าบอกว่า  “เด็กคนนี้ไม่ใช่ญาติ แต่ดีกว่าญาติ”
จึงเป็นที่มาของกลอนบทนี้

(เด็กคนนี้ของคุณป้าที่อายุ 86 ปี พูดถึง อายุจริง 60 ปีนะครับ)