เมื่อวานพ่อเราเข้าไอซียู ป่วยเพราะโควิค แต่พ่อมีโรคประจำตัวเยอะอยู่แล้ว
หัวใจ ปอดอักเสบ วันนี้วินิจฉัยติดเชื้อในกระแสเลือดตอนนี้ใส่ท่อช่วยหายใจ

ครอบครัวเรามีกัน 4 คน เราเป็นพี่สาวคนโต 
เราทำงานอย่างหนักเพื่อครอบครัวหลายๆงาน ตอนนี้เราอยู่ต่างประเทศ โทหาพ่อได้แค่วีดีโอคอลแม้ตอนนี้แกจะใส่ท่ออยู่ 
เรากลับไปหาแกไม่ได้ (เพราะเหตุผลบางอย่าง)
ตอนเราเกิดพ่อเราทำงานเป็นกรรมกรหาเงิน กลับมาบ้าน 3 วัน/6เดือน ก็ไปทำงานอีกแล้วนี่คือความทรงจำที่เราจำได้
ไม่ค่อยมีเวลาเจอ รู้แต่ว่าพ่อไปทำงานต่างจังหวัดต้องหาเงิน
พอเราเรียนจบเราบอกให้พ่อเลิกทำงาน ทำสวน งานเบาๆ พอให้แกได้ออกกำลังอยู่ที่บบ้านกก็พอ
แต่นั่นก็เป็นช่วงเวลาที่เราต้องออกจากบ้านไปสู่โลกความจริง

วันรับปริญญาเป็นวันที่ทุกคนมีความสุขที่สุด
ผ่านมา 10 ปีแล้วเราก็ยังจำได้เป็นอย่างดี ตอนนี้เราเหมือนหัวรถพ่วงที่ต้องลากทุกคนขึ้นเพื่อชีวิตที่ดดี
วันนี้ในสถานการนี้ เราเหมือนซึมเศร้าหน่อยๆ เราเดินเหมือนคนจิตใจล่องลอย เราไม่มีที่ยึดเหนี่ยว เราเหมือนจะเป็นบ้า
เคยคิด ทำไมฟ้าโหดร้าย โทษฟ้าดิน แต่เราก็ทำได้แค่นี้แหละ ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องดิ้นรน

อาการพ่อตอนนี้ ไม่ดีนัก 
เมื่อวานหมอถามว่าจะให้ปั๊มไหม ถ้าเกิดสถานการไม่ดีขึ้นหมอให้เวลาเราคคิดเรายังไม่มีอะไรให้พ่อภูมิใจเลย
เราอยากให้พ่อเห็น   ภาวนาขอให้พรุ่งนี้ดีขึ้น

การพบต้องมีจาก ไม่ถึงทีเขา ก็ต้องทีเราเข้าสักวัน
เราอาจจะพิมพ์ไม่ต่อเนื่อง เรียบเรียงไม่ถูก เราแค่อยากมีพื้นที่ๆ ระบายความในใจ
ขอบคุณนะ