สวัสดีค่ะ ส่วนตัวหนูเป็นเด็กอายุ16นะคะ หนูเป็นคนที่อยู่กับยายมาตั้งแต่แต่เด็กๆ(แต่ตอนนี้ย้ายมาอยู่กับแม่แล้วค่ะ)หนูเป็นคนไม่พูดตอนเด็กๆทุกครั้งที่หนูโดนด่าหรือโดนตีหนูเลือกที่จะเงียบไม่เถียงเพราะรู้ว่าเถียงไปก็โดนเหมือนเดิม หนูจะเป็นคนเข้ากับยายไม่ได้ครั้งนึงหนูเคยโดดเรียนแต่พอยายจับได้ยายก็โมโหมากโมโหถึงขั้นตีหนูจนไม้หักไป2ไม้ (พื้นฐานยายหนูเป็นคนใช้ความรุนแรงอยู่แล้วนะคะ)หนูจำได้ว่าวันนั้นหนูเกือบตาย หนูโดนตีจนเลือดออก ช้ำเขียวไปทั้งตัว มันช้ำข้างในจนเนื้อม่วง หนูโดนจนเนื้อแตก แต่หนูเลือกที่จะไม่เถียงเพราะหนูยอมรับว่าสิ่งที่หนูทำมันก็ผิด ตั้งแต่วันนั้นหนูกลายเป็นคนไม่พูด จากที่หนูไม่พูดอยู่แล้ว อยู่บ้านหนูไม่ค่ยพูดกับยาย แต่พอหนูไม่พูดกับยาย ยายก็คิดว่าหนูโกรธจริงๆหนูไม่ได้โกรธยายเลยแต่หนูกลัว ตอนเด็กๆหนูเคยโดนตีถึงขั้นเป็นไข้เป็นอาทิตย์ มันจำฝังใจหนูจริงๆ พอโดดเรียนรอบนั้นเสร็จแม่หนูก็มารับหนูมาอยู่กรุงเทพ ตั้งแต่วันนั้นหนูเลือกที่จะคุยกับยายน้อยลง 1-2 อาทิตย์หนูจะโทรไปหายายแค่2-3ครั้ง หนูไม่รู้ว่าที่หนูทำอยู่มันจะบาปไหม เมื่อ2เดือนก่อนหนูกลับไปหายาย หนูกลับไปหายายพร้อมกับพี่สาวของหนู แต่วันนั้นพี่หนูกับยายได้เข้าไปในตัวเมืองซึ่งวันนั้นพี่หนูก็จะกลับกรุงเทพขึ้นรถรอบ5โมงเย็น แต่จะ5โมงแล้วเขาก็ยังไม่กลับถึงบ้านหนูยอมรับว่าเป็นห่วงยายกับพี่มากๆหนูโทรหาทั้งยายทั้งพี่กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรกันรึป่าว แต่พอยายกับพี่มาถึงบ้านหนูก็ถามว่า ทำไมถึงพากันกลับค่ำจังไม่ทันรถแล้วนะ นั่นแหละค่ะยายแกวีนใส่หนูเลย แกก็พูดว่ากูจะไปไหนมันก็เรื่องของกูไม่ต้องยุ่งหนูยอมรับเลยค่ะพอดีได้ยินคำนั้นหนูเสียใจเสียความรู้สึกมากๆแต่หนูก็พยายามเข้าใจว่าพื้นฐานย่ยแกเป็นคนพูดคำหยาบอยู่แล้ว หนูเลยออกมานั่งร้องไห้หน้าบ้าน แล้วพี่หนูน่าจะเรียกหนูหลายรอบมากๆแต่หนูไม่ได้ยิน จนยายหนูเขาตะโกนเรียกชื่อหนู แล้วยายแกก็เดินออกมาแกจะหาไม้มาตีหนู หนูยังเสียใจอยู่ถึงทุกวันนี้ว่าทำไมยายเขาถึงทำแบบนั้น เขาจะตีหนูแค่เพราะพี่เรียกแล้วหนูไม่ไปแค่นั้นหรอ หลังจากเหตุการณ์วันนั้นหนูเลือกที่จะกลับมากรุงเทพจากที่ในใจคิดไว้แล้วว่าจะอยูากับยายครึ่งเดือน หนูเลือกที่จะบล็อกเบอร์ยาย หนูไม่รู้ว่าที่หนูทำมันผิดมากแค่ไหน แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมามันฝังใจหนูจริงๆทุกครั้งที่นึกถึงหนูร้องไห้ตลอดแม่กระทั่งตอนนี้ที่หนูพิมพ์อยู่ ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านจบนะคะหนูแค่อยากระบายหนูพูดกับใครไม่ได้เลยจริงๆ