วันนี้เราขอมาแชร์ประสบการณ์ที่ทำเราคิ้วขมวด ปาดเหงื่อ และเสียวสันหลังมาร่วมเดือน หลังคุณหมอสูติฯ ที่พบกันเป็นประจำมาร่วมปีได้แจ้งมาสั้นๆ ว่า “มันถึงเวลาแล้วล่ะ” พร้อมพยักใบหน้าอันสวยคมของคุณหมอลงแบบเบาๆ แต่ได้ใจความ

เดี๋ยวววว เวลาอะไรคะคุณหมอ...ก็ถึงเวลาที่ต้องผ่าตัด เอาทั้งเนื้องอกและมดลูกออกไปจากร่างที่ มักจะปวดท้องเวลามีประจำเดือน หน้ามืดเวียนหัวและเหนื่อยง่ายจากค่าเลือดที่ซีดจาง จากสาเหตุของการมีน้อง “ต็อก” ผู้มีชื่อเต็มว่า “ต็อกบกกี” เข้ามาอยู่ในร่างกาย

ขอแนะนำอย่างเป็นทางการว่า “น้องต็อก” นี้ ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คือชื่อของเนื้องอกมดลูกขนาด 5 ซม. ที่ปรากฎขึ้นเมื่อคุณหมอแอบส่องผ่านกล้องอัลตร้าซาวด์เจอเมื่อประมาณต้นปี เราตั้งชื่อให้ด้วยความหวังว่าจะอยู่ร่วมกันไปได้เรื่อยๆ จนถึงวันหมดประจำเดือนอย่างสงบสุข แบบค่อยๆ ฝ่อกันไปทั้งต็อกและมดลูก

แต่วันนั้นไม่มาถึงน่ะสิ  เมื่อน้องต็อกอาจจะอยู่สุขสบายจนติดใจเห็นแม่กินหมูกระทะเก่งเลยชวนเพื่อนมาร่วมวงจัดตี้กันในมดลูกของเราเพิ่มซึ่งคุณหมอฟันธงว่าเก็บไว้ไม่ดีแน่พร้อมสอบถามเพิ่มว่า

“คนไข้วางแผนจะมีลูกไหมคะ”
“คิดว่าไม่นะคะ”
“โอเค อายุตอนนี้คือ 44 ปีงั้นหมอแนะนำให้ตัดออกทั้งมดลูกเลยนะคะ เราจะผ่าแบบส่องกล้องกัน หมอก็อายุเท่ากันค่ะ เพิ่งเอาออกไปเมื่อต้นปีนี่เอง”

… โถ ต็อกของแม่เราจะจากกันโดยได้เห็นเพียงรูปถ่ายแบบนี้ใช่ไหม แต่หมอว่าไงก็ว่าตามกัน แถมหมอยังผ่าตัดนำเราไปแล้วด้วย เอาก็เอา โอเคค่ะ ตัดก็ตัด ปากบอกได้ แต่ใจนี่สั่นระริก เกิดมาไม่เคยเข้าห้องผ่าตัดใหญ่ที่ไหนมาก่อนเลย แล้วนี่จะถึงกับเอาออกไปทั้งมดลูก ไม่กลัวไหวหรือ หนเดียวที่เคยผ่าตัดก็ทำตาสองชั้นอ่ะ ซึ่งแค่นั้นก็กลัวจะแย่แล้ว

โอเค วันนี้เราจะใช้ความกลัว ความป๊อด ความสู้ กำลังใจ และประสบการณ์จากเรื่องที่เราพบมา เพื่อแชร์กันกับเพื่อนๆ ที่อยู่ในช่วงชีวิตจังหวะเดียวกัน จังหวะแห่งความกลัว จังหวะว่าเอาไงดีจะผ่าหรือจะหนี จังหวะว่าผ่าแบบเปิดหน้าท้อง หรือส่องกล้องดี หรือจังหวะสงสัยว่าปวดท้องเมนส์จัดๆ มันมีอะไรในนั้นไหมน้อ มาลองอ่านกันดูนะคะ หวังว่าจะให้ข้อมูลหรือกำลังใจถึงกันและกันได้บ้าง