สวัสดีค่ะปัจจุบันเราอายุ12ค่ะน้องของเราห่างกับ2ปีแล้วนิสัยเรามีข้อดีคือเฟรนลี่กับแม่และคนในครอบครัวมากๆแต่ข้อเสียคือเราโมโหโกรธง่ายมากค่ะคือถ้าใครมาแกล้งหรืออะไรเราก่อนเราค่อนข้างไม่ยอมคนเลยค่ะแล้วส่วนตัวคิดว่าเราก็ไม่ใช่คนโง่เรียนไม่เก่งอะไรแบบนั้นเลย คือเรื่องราวมันมีอยู่ว่าตอนเราป.5ตอนนั้นเรากำลังอารมณ์ดีเดินขึ้นไปบนห้อง(เรานอนกับแม่นะคะ)พอเราเข้ามาใน ห้องเราก็เล่าเรื่องตอนไปโรงเรียนให้แม่ฟังพร้อมกับเป่าผมไปด้วย แล้วอยู่ๆแม่พูดว่าเราไม่น่าเกิดมาเลยคำนั้นโคตรฝังใจเราเลยค่ะเรายังจำไม่ลืมเลย พอเดือนที่ผ่านมานานมาแล้วแหละต้นๆเดือนได้(เราป.6แล้วนะคะ )คือเราน่ะเสียแมวไปเราโคตรเสียใจเลยตอนนั้นเราอยากให้แม่มากอดเรามากเราก็เรียกแม่แต่แม่กลับเมินเราไม่มากอดเราด้วยซ้ำเราโคตรใจสลายเลยค่ะพอทีกับน้องแม่ทั้งโอ๋ทั้งกอดน้อง คือเราคิดไปแล้วค่ะว่าเห้ยทำไมทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับเราด้วยทั้งที่คุณบอกว่าเข้าใจเราแตไหนอะคุณไม่เคยเข้าใจเราเล จนเราอยากได้โทรศัพท์(ตอนนี้เราป.5นะคะ)เพราะตอนนั้นเราสอบได้ที่หนึ่งแม่ก็บอกว่าน้องต้องได้คือเพราะตอนนั้นงบไม่พอด้วยมั้งคะ แล้วอยู่ๆน้องก็มีมือถือส่วนตัวก่อนเราอีกค่ะคือเราโคตรไม่เข้าใจเลยค่ะเราทั้งโกรธทั้งน้อยใจเศร้า อ่อ ตอนนั้นเราป.4ได้มั้งคะเราทะเลาะกับแม่อยู่ก็ถือว่าหนักนะคะไม่รู้แม่พูดว่าอะไรเราบอกว่า จะแทงก็แทงเลยตอนนั้นจำได้เราหลับตารอเลยค่ะ ตอนนั้นคิดว่าจะสบายแล้วซะอีกค่ะ (ยังมีอีกเยอะเลยเรื่องราวน่ะเราคิดว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้านะคะหรือเราคิดไปเองคะว่าเป็นอ่อแล้วก็ๆเรามีนิสัยไม่ยอมรับต่อความคิดเห็นทาฃลบเลยค่ะถ้ามีใครมาเม้นว่าเห้ยเราทำแบบนี้ไม่ดีไม่เวิร์คเลยเราก็รู้ใจเสียไปเลยค่ะเราเป็นแบบนั้นก็เลยโมโหตัวเองมากเลยค่ะที่ไม่ยอมรับความคิดเห็นด้านลบ55555)