วันนี้เป็นวันเกิดเราค่ะ คนแรกที่อวยพรเราเป็นแฟนเสมอ และเขาจะเป็นอย่างนี้ทุกปี คือโพสต์ลงเฟสบุคทุกปี ก็จะมีเพื่อนในเฟสข้ามาร่วมอวยพร ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนเขา บางคนเราก็ไม่ได้รู้จัก ความจริงเราก็ไม่ได้ถือเป็นสาระสำคัญอะไรหรอกนะคะ แต่ปีนี้ด้วยอะไรหลายอย่าง ๆ เราเลยบอกแฟนว่าไม่ต้องโพสต์นะ 

แต่ไม่วายที่แฟนจะลงในไลน์กลุ่มครอบครัวที่มีญาติพี่น้องฝั่งเรา กับอีกกลุ่มที่เป็นญาติพี่น้องของฝั่งแฟน  ทั้งสองกลุ่มต่างก็เงียบตั้งแต่เมื่อเช้า แต่พอแฟนอวยพรลงกลุ่ม ก็มีคำอวยพรตามมาติด ๆ

เรารู้สึกแปลกใจว่าหากแฟนเราไม่ลง จะมีใครจำวันเกิดเราได้ไหม ในขณะที่เราจำวันเกิดพี่น้องได้ทุกคน และเป็นคนแรกที่โพสต์อวยพรให้เสมอ ทั้งที่อยากให้แฟนหรือลูกพวกเขาเปิดงานก่อน แต่ก็รอจนเกือบหมดวัน เรากับพี่น้องทุกคนอยู่คนละจังหวัดกันค่ะ มีอะไรอัปเดตก็พูดในกลุ่มพี่น้อง จึงไม่ค่อยได้พูดคุยกันส่วนตัว 

ทีนี้พอเราตั้งคำถามแบบนั้น เรากลับรู้สึกถึงความห่างเหิน รวมทั้งก็ยังมีคำถามว่า จะมีกี่คนที่คิดถึงเราจริง ๆ ไม่อยากคิดอย่างนั้นเลย แต่ก็อดไม่ได้ ทำยังไงให้ใจตัวเองกลับมาคิดบวกได้อีกครั้ง