เรากับแฟนคบมา 3 ปี 11 เดือน เวลาคบกันก็มีความสุข ทะเลาะกันบ้างเป็นธรรมดา ทำงานอยู่ที่เดียวกัน เมือต้นปลายปี 2565 เราตรวจเจอมะเร็ง เรารักษาตัวจนเดือน 5 เราได้ทำการผ่าตัดอยู่รพ แฟนเราเขาได้งานใหม่ ได้เงินดีกว่า ในขณะที่เรายังอยู่ที่รพ เขาตัดสินใจ ลาออกจากที่ทำงานเดิม เพือไปงานใหม่ เราไม่ได้ห้ามอะไร อนาคตของเขา เขาให้สัญญาว่าจะกลับมา เราก็รอเขา ช่วงตลอดเราห่างกัน เราส่งของไปให้ตลอดวันเกิด ของกิน แฟนบอกว่าทำงานเหนื่อยมากหน้างาน หนักมาก เขาอดทนเพื่อที่รอได้โบนัสสักก้อน และกลับมา ช่วงเวลาที่เขาไปทำงานที่อื่น เรารักษาตัวจนดีขึ้น และก็มาทำงานตามปกติ เราทะเลาะกันมากชึ้น ด้วยตัวเรางี่เง่า เอาแต่ใจ เขาเหนือย เราชวนเขาทะเลาะ เราอยากให้เขาหาเวลามาหาเราบ้าง เขาอ้างหน้างานลาไม่ได้ ต้องทำงานหยุดไม่ได้ จนเขาผ่านโปรมีสิทการลางาน แต่เขาเลือกไม่ลา วันเกิด เราซื้อของเขาส่งไปให้ เขียนการ์ด เขาเลือกที่ไม่สนใจ บอกแค่วันธรรมดา วันนึง ปีหน้าก็มีอีก เราทะเลาะกันมาตลอด มีอยู่วันนึง เราโทหาเขาไม่รับสายเราเลย สักสาย พอเช้าโทรติด เขาขอเราห่าง เขาว่าเหนื่อย ยังรักอยู่ เขาห่าง ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม เขาเฉยชากับเรา มาก ไม่เคยบอกรัก ไม่เคยบอกฝันดี ไม่เคยสนใจอะไรเรา เราไปติดตามอาการผลมะเร็ง เขาไม่สนใจ เขาบอกเหนือย กับงาน อยากอยู่เกม เหนือยที่มาค่อยทะเลาะ ไม่ได้รักเราแล้ว มันไม่เหมือนเดิม เราหน้าชา เราตัดสินใจบล็อคเขาไป นี่ตัวเรานี่ละ ปลดบล็อค ตามง้อ เขาไม่อ่านเฟส ไม่อ่านแชท ไม่รับสายเราเลย ส่งเมลล์ก็บล็อคเรา เรายอมรับเราผิด เราเอาแต่ใจ คนรักกัน มันเย็นชาได้ขนาดนี้ เราจะผ่านไปแต่ละวัน มันทรมานมากนะ จะนอนก็นอนไม่หลับ ต้องกินยานอนหลับ มีคนเข้ามาเราเลือกปฎิเสธ ตลอด ตอนนี้ยอมรับ เลย รักเขามากทั้งที่เขาใจร้าย กับเรา ทุกวันนี้กินข้าวไม่ได้ เลย ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราอกหัก แต่ครั้งเราว่า เราเจ็บที่สุด เจ็บมาก เราไว้ใจ เชื่อใจทุกอย่างผลตอบแทน คือ แบบนี้