ผมเคยคบกับผู้หญิงคนนึง เธอเป็นรุ่นน้องที่มหาลัย ตอนแรกที่คุยกันผมต้องใช้ความพยายามมากๆในการอดทน และพยายามให้โอกาสเธอ เพราะตอนนั้นเธอบอกผมว่าเธอยังไม่ลืมคนเก่า แต่ที่สุดเราก็ได้เป็นแฟนกัน ผมกับเธอคบกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เป็นรักทางไกล นานๆทีจะได้เจอกัน แต่ผมรักเธอมากๆ ผมเต็มที่กับความรักครั้งนี้มากๆ หลายอย่างที่คิดว่าเป็นอุปสรรคเช่นเรื่องศาสนาซึ่งผมเป็นพุทธ เธอเป็นอิสลาม ผมก็ทำให้มันเป็นเรื่องง่ายไปเลย โดยการไปคุยกับพ่อแม่ของผมเรื่องเธอ จนพ่อแม่ของผมเห็นแก่ความรัก และความตั้งใจของผม หลายครั้งเธอทำผิด ผมเลือกจะยอมและให้อภัยทุกครั้ง แต่สุดท้ายถึงผมจะพยายามมากแค่ไหน เราก็เลิกกัน เพราะตอนนั้นเราอยู่ไกลกันและรู้ภายหลังว่าเธอมีคนอื่น ถึงอย่างนั้นผมยังรักและเป็นห่วงเธอตลอด แต่ผมก็ไม่เคยติดต่อหาเธอเลยตั้งแต่เลิกกันตอนนั้น

       จนผ่านมาประมาณเกือบ 2 ปี เราบังเอิญได้เจอกันที่ห้างแห่งหนึ่ง ผมไปทำธุระและเจอเธอไปกับครอบครัว ผมเจอเธอ และเราก็ทักทายกันนิดหน่อย ผมก็ได้สวัสดีแม่เขาและพูดคุยกันประมาณนึงแล้วก็แยกย้ายกันไป หลังจากนั้นไม่นาน เธอได้ทักมาและคุยกันผมก็ถามเรื่องชีวิตและครอบครัวเขานิดหน่อย ในตอนนั้นที่เราคุยกันความรู้สึกของผม ผมเหมือนจะตกหลุมรักเธออีกครั้ง มันเหมือนครั้งแรกที่เราเจอกัน เธอชวนผมไปนั่งร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง ผมตอบตกลงเป็นไม่คิดอะไรเลย วันนั้นเธอมากับพี่สาว เราได้นั่งคุยกันประมาณชั่วโมงกว่าๆ และมันเป็นชั่วโมงกว่าๆที่ผมรอมาตลอด 2 ปี ผมอธิบายไม่ถูกเลยว่าผมรู้สึกยังไงแต่มันดีมากๆ ดีจนผมรู้สึกมีความหวังอีกครั้ง

        แล้ววันหนึ่งเธอได้โทรเข้ามาผ่านแอพแชทแอพหนึ่ง ผมก็รับ แต่สายปลายสายกลับเป็นผู้ชายคนหนึ่ง เขาคุยกับผมด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรสุดๆ ประมาณว่ายัง"ติดต่อกันอีกหรอ หลังจากนี้อย่าติดต่อมาอีก เข้าใจไหม" อะไรประมาณนี้ซึ่งผมจำตอนนั้นไม่ได้ หูมันอื้อๆ สมองมันโล่งๆไปหมด แต่พอตั้งสติได้ ในตอนนั้นผมโกรธมาก อยากจะคุยและอธิบายกลับไปมากๆ ว่าเธอไม่เคยบอกว่าเธอมีคนใหม่แล้ว และผมก็ไม่ได้เป็นคนทักไป ไม่ได้เป็นคนนัดเจอเธอ แล้วในวันที่นัดเจอกันก็ไม่ได้เจอกันสองต่อสอง แต่ผมก็ได้เพียงพูดออกไปแค่คำว่า "ครับ ได้ครับ" เพราะในใจก็กลัวเขาจะเอาเรื่องเธอ กลัวจะมีปัญหากันเพราะผมจำได้ดี และเข้าใจว่าเธอเป็นยังไงตอนเสียใจ ผมนึกถึงภาพอะไรแบบนั้นแล้วทำไม่ลง แล้วก็วางสายไป 

       ผมโกรธตัวผมเองและเสียใจมากๆในเวลาเดียวกัน สิ่งแรกที่คิดขึ้นมาในใจคือ ทำไมถึงไม่หลาบไม่จำกับเธอคนนี้ ทำไมยังคิดว่ามันจะกลับไปเป็นเหมือนตอนนั้นได้ ทำไมยังรอเธอ แต่อีกใจก็คิดว่า ผมก็อยู่ของผมดีๆเธอจะกลับมาทำแบบนี้ทำไม เห็นผมเป็นตัวอะไร ทำไมไม่บอกว่ามีคนใหม่ไปแล้ว จริงอยู่ที่ผมยังรักและเป็นห่วงตลอด แต่เมื่อเวลามันผ่านไปผมก็ลืมๆเธอไปบ้างแล้ว แต่พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ผมดาวน์มากๆ ผมเหมือนอกหักอีกครั้งหลังจากที่รู้สึกตกหลุมรัก...หรือทั้งหมดเป็นเพียงผมที่คิดไปเอง
ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านครับ