เกริ่นก่อนเลยว่า เราอายุ18นะคะอยู่ม.6เทอมสุดท้ายเเล้ว
เเต่คนที่เราชอบ ขอนามสมมุติว่า คุณพีเเล้วกัน 
คุณพีเป็นผู้หญิง อายุห่างจากเรามากไปนิดนึง เเต่รู้จักเพราะเราเข้าหาคุณพีก่อน เเล้วคุณพีเป็นคนที่เป็นมิตรมาก เฟรนลี่ สดใส เเต่บางครั้งก็ดูเป็นผู้ใหญ่มากๆ ซึ่งทำให้เราชอบคุณพีด้วยนิสัยที่รักของเเก เราสนิทกันเเต่ไม่มาก เพราะคุณพีต้องทำงานด้วย เลยไม่ค่อยเจอกัน ในช่วงตอนม.4-ม.5ช่วงนั้นที่คุยกับคุณพีบ่อยมากกในไลน์ เราก็วาดรูปให้เป็นของขวัญด้วย อดหลับอดนอนเพื่อเเกโดยเฉพาะเลย ให้อะไรหลายอย่างกับคุณพี ดอกไม้ ดอกไม้ถัก ขนมหวานต่างๆ เเต่พอช่วงนึง ที่เราไปหาคุณพี คุณพีได้พูดประโยคนึงกับเรา "ไม่ชอบเด็กอ๊องๆเเบบเธอ ชั้นเจอมาเยอะเเล้วอ่ะเเบบนี้" ตอนเเรกเราไม่เข้าใจว่าทำไม เราเลยบอกว่าให้พูดตรงไปก็ได้นะ ถ้าไม่ชอบตรงบ้าง จะปรับปรุง เเต่คุณพี ก็บอกว่าไม่จำเป็นต้องพูดตรงๆ เราก็เข้าใจนะ ถ้าพูดตรงคงร้องไห้555 เราเดินกลับไป ถึงจะเศร้านิดๆ เราอาจจะทำตัวเด็กเกินไป เขาเลยไม่ชอบ เเต่ตอนที่เราอยู่กับคุณพียอมรับว่า น่าจะอ๊องจริงๆ ปกติเราเป็นคนนิ่งๆ ไม่ค่อยเป็นอะไรเเบบนั้นหรอก คนส่วนใหญ่ชอบคิดว่าหยิ่ง เเต่สำหรับคุณพีเราสบายใจ เลยอาจจะเผลอทำนิสัยเดเปลกๆออกไป หลังจากนั้น คุณพีก็ไม่อ่านไลน์เราอีกเลย เเต่เจอกันก็ยังเป็นเหมือนเดิมที่รู้จักกันวันเเรกอาจจะเพราะเเกน่าจะงานยุ่ง
เเละไม่จำเป็นต้องตอบเด็กอ๊องๆคนนี้ละมั้ง...55 เราก็ยังทำอะไรหลายๆอย่างให้คุณพีเสมอ ทำขนม หัดถักไหมพรมไปให้ เราชอบเวลาที่คุณพีดีใจตอนที่ได้ของขวัญที่เราให้ บางทีเราก็คิดนะ ว่าคุณพีอาจจะรู้อยู่เเล้วว่าเราชอบรึเปล่า? เราพยายามต่อไป ตั้งใจเรียนเพื่อจะได้ทำงานดีๆ เผื่อคุณพีอาจจะรับรัก(มั้ง)เพราะคุณพี่ก็โสด
เเต่พอช่วงหลังๆม.5เทอม2คุณพีก็เปลี่ยนไป ไม่อ่านไลน์อีกเลยตลอดกาล.... เเต่ไม่ได้ใส่ใจ เราก็ทำในสิางที่พอจะทำให้ได้ พอขึ้นม.6 เราก็ได้ตั้งใจเรียนมากขึ้นไม่ได้เจอคุณพี เท่าไหร่นัก ยุ่งกับการเก็บเกรด4.00อยู่555
เเต่วันสำคัญๆ เราก็ไปหาคุณพีอยู่ประจำ เเค่วันปกติไม่เจอกัน อ้อลืมเล่าไปเลย คุณพีก็ให้อะไรเราหลายอย่างนะ ของขวัญวันเกิด ขนมอะไรต่างๆ กลับไปเรื่องเมื่อกี้ เเต่ยังดีที่เราเพื่อนคุณพีทึ่สนิทด้วย ให้คำปรึกษาเราควรทำอะำรยังไงให้กับคุณพี พอเราถามว่า เป็นเภสัชเเล้วจะชอบมั้ยน้าาา เพื่อนคุณพีก้ได้ตอบ เขามีคนของเขาอยู่เเล้ว
ตอนนั้นคือก็ยินดีนะ ไม่ได้อะไร เเต่พอถามลึกเข้าไปอีก
มันก็ดันจุกไง เราเศร้าเเบบนั้นอยู่2อาทิตย์ พอเจอคุณพีก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม คือรักเหมือนเดิมเออ555 เราก็เข้าใจ พอมันมีอยู่วันนึง ที่เราไม่ติดมหาลัยเเห่งหนึ่งที่เราอยากเข้ามาก เราได้ไปหาคุณพี เเละใช่เราร้องไห้555 เเต่คุณพีกลับนั่งเเข็งทำตัวไม่ถูก เเกคงไม่เคยเห็นเราเป็นเเบบนี้ เราก็พูดไปร้องไห้ไป คุณพีได้เเต่นั่งดู อึ้งๆหน่อย โชคดีไปที่เพื่อนๆคุณพีปลอบจนหาย ลุยต่อมหาลัยถัดไป เเต่พอออกมา กำลังจะกลับเห็นรถคุณพีขับมาจอด เเต่คุณพีอยู่กับเราเมื่อกี้ เลยเดินไปส่งดูไกลๆ อ้าวผู้ชายนิ ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก มหาลัยก็ไม่ติด ยังเจอเเฟนเขามารับอีก เราก็กลับมาเสียใจอีกครั้ง เเต่ไม่นาน เจอคุณพีทีไรก็ใจอ่อนตลอด พอเจอหลายๆครั้ง เราก็ทำใจไม่ได้ อยากมูฟออน เเต่พยายามอยู่หลายครั้งมาก ตอนเเรกจะบอกความรู้สึกไป ก็กลัวจะมิงหน้ากันไม่ติด มิตรภาพคงจบลงเเหงเลย เลยทักไปถามเพื่อนคุณพีว่าควรทำไงดี เเต่เเกก็เเนะนำว่าอย่าบอกเลย ถ้าบอกคุณพีจะมาลำบากใจในตอนที่เขามีเเฟนอยู่เเล้ว รักษามิตรภาพไว้ดีกว่า เราก็ฟังก็โอเค หลายครั้งเข้า มันทำไม่หน่วงๆมี่อก เศร้าเเปลกๆ เเต่ไม่มาก ทุกครั้ง เราพยายามไม่เจอคุณพี เเต่พอเขาป่วยก็เป็นห่วงเหมือนเดิม ไปถามไถ่อาการ ไม่รู้จะทำไงให้ความรู้สึกที่มองคุณพี ให้เหมือนมองคนอื่นๆทั่วๆไป เพราะใกล้สอบ gatpatเเล้วพยายามไม่คิด เพราะมันว่างจากอ่านหนังสือ มันชอบคิดตลอด ไม่รู้จะทำไงดีคะ