ต่อจากครั้งที่แล้ว
ช่วงนี้มีซ้อมกีฬาสีของโรงเรียนค่ะ ทุกคนแต่ละคนก็ได้ทำงานในกีฬาสี กวาลงกีฬา กับคัทเอ้าท์ส่วน ข้าวลงทำคัทเอ้าท์ แพนตอนแรกลงพาเหรดแต่เปลี่ยนเป็น ทำพร็อบพาเหรดแทนค่ะ ส่วนเราลงเดินพาเหรด
ทีนี้แพนก็ได้รู้จักกับเพื่อนที่ได้ทำพร็อบพาเหรด เพราะได้ทำพร็อบทุกวัน เราเคยช่วยนิดเดียวเพราะฝีมือการเขียนของเราไม่ได้ดีเลย🗿 ก็เลยให้พวกเขาทำกันเองเลยดีกว่า

พอวันที่ได้นัดซ้อมพาเหรด คนที่ทำพร็อบพาเหรดก็ต้องลงเป็นสตาฟทุกคน ทีนี้มีช่วงที่พี่เขานัดซ้อมพาเหรดครั้งแรก เราก็เดินไปซ้อมกับแพนและเพื่อนอีกคนอยู่ดีๆ แล้วแพนก็ได้เจอ เพื่อนๆที่ทำพร็อบ ก็เลยทิ้งเราอยู่ตรงนั้นกับเพื่อนอีกคน แพนวิ่งไปกอดแขนกับเพื่อนๆที่ทำพร็อบ แล้วก็เดินไปกับเพื่อนๆกลุ่มนั้นเลย คือเราแบบเอ๋อเลย ก็ยิ้มๆไป แล้วพอนางได้เป็นสตาฟนางคุมแถวหลังถัดจากเราไป เราเคยขอให้นางช่วยถ่ายรูปตอนเราลงพาเหรดให้ด้วยเพราะว่าต้องส่งครู นางก็ไม่มั่นใจก็หาว่าไม่มีเวลาถ่าย ก็ไม่เป็นไร เรามีแผนจะขอให้พี่สตาฟแถวเราถ่ายให้แล้ว ทีนี้พอซ้อมพาเหรดเสร็จ นางไม่ได้กลับมาหาเรา นางเดินทิ้งเราไปกับเพื่อนที่ทำพร็อบเลย ตอนนั้นเราวางกระเป๋าทีเดียวกับนางเลย ยืนอยู่ตรงนั้นเป็นๆ แต่นางไม่เห็นได้ไง ตอนนั้นเพื่อนอีกคนก็ไปเอากระเป๋าใกล้ๆเรายังเห็นเรา พอนางเดินจากไปกับเพื่อนๆกลุ่มนางแล้ว เราก็คุมสติไม่อยู่แล้ว คืออึ้งไม่หาย....ตลอดมาแกรักเพื่อนที่พึ่งรู้จักเรามากขนาดนี้เลย เราก็ทำอะไรไม่ถูกก็นั่งร้องไห้อยู่ที่ที่เอากระเป๋าอยู่คนเดียว ก็เลยโทรหากวา.....เพราะเราทำอะไรไม่ถูกในตอนนั้น เราอึ้งมาก... กวาก็เลยตกใจเลยมาหาด่วน เลยได้คุยกับกวา เราก็บอกทุกอย่างไป แต่กวาก็ยังไม่เชื่อใจเรา100% เพราะยังไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ก็เลยพูดไม่ถูกแล้วก็ไม่ได้ไว้ใจเราเพราะยังไม่รู้จักเราดี แต่เราก็ยอมรับไม่ได้โกรธกวาเลย ทีนี้กวาจะถามอ้อมๆกับแพนให้ กวาใจดีมากเดินไปส่งเราด้วย


หลังจากนั้นเราก็ได้ปรึกษาเพื่อนคนอื่นๆเราว่าจะทำยังไงเพื่อนก็ตอบว่าเป็นห่วงเราจริงๆ บอกให้เรารู้จักรักตัวเองมากๆ เพราะตลอดมาเรามักจะฟังแต่เพื่อนมากกว่าตัวเองตามใจเพื่อนบ่อยๆ ทีนี้เราก็ปรึกษาแม่แม่ก็ตอบได้เป็นผู้ใหญ่ว่า ปล่อยผ่านเลยถ้าเรายิ่งแสดงอารมณ์เพื่อนยิ่งไม่ชอบ เพราะว่าเราไม่ใช่แม่เขาเราจะบังคับนิสัยนางไม่ได้ เราก็เลยเข้าใจและยอมรับมัน วันถัดมากวาก็ถามแพนแต่มันไม่ใช่ทางอ้อมๆไงกวาถามตรงๆไปเลยว่า วันที่ซ้อมพาเหรด แพนไปกับใครยังไง แล้วถามว่าเราไปอยู่ไหน แพนก็บอกว่าแพนไม่รู้เลยว่าเราอยู่ตรงนั้น แล้วแพนก็ทำหน้างงๆเหมือนไม่รู้สิ่งที่ตัวเองทำ....แต่ตอนนั้นเราไม่คิดว่ากวาจะพูดตรงไป สุดท้ายกวาก็ยังไม่เชื่อเรา กวาบอกว่ากวาจะเป็นกลาง แต่เราก็พูดในใจเลยว่า สักวันถ้าเราเป็นกลางมากไปมันอาจจะทำให้คนที่ปรึกษาเขารู้สึกไม่มีใครไว้ใจเขาอีกแล้วก็รู้สึกขาดความเชื่อมั่น แต่เราไม่ได้พูดออกไปให้กวานะ
พอแพนรู้ทั้งหมดเพราะกวาบอกแพน ก็ไม่คุยกับเราทั้งวันก้มหน้าก้มตา เราก็ทำตัวปกติเลย ก็คุยกับแพนเหมือนเดิม แต่แพนทำตัวแปลกๆทิ้งให้เรากับเพื่อนในกลุ่มเวลาเดิน ปกติเราจะเดินไปด้วยกันนะ....มันทำให้เราเริ่มแน่ใจเลย  เพราะมันมีช่วงนั้นที่เราเคยทะเลาะกับแพนแล้วแพนพูดให้เรารู้สึกร้องไห้คือ บอกว่าเราไม่พยามๆทั้งๆที่เราทุ่มเทเพราะงานมาตลอดแต่นางก็ยังคงเมินเราตอนร้องไห้ อ๋อใช่แล้วที่เจ็บใจคือ ตอนที่เราไปค่ายกัน เราร้องไห้อยู่ ข้าวกับกวาก็มาปลอบเรา แต่แพนก็เล่นrov โหมดสร้างห้องเองอยู่ แล้วไม่รู้สึกอะไร ทุกครั้งที่เราร้องนางจะไม่สนใจ เราตกใจนะ เวลาเพื่อนร้องเราจะรูสึกเป็นห่วงเขามาก แต่แปลกทั้งๆที่แพนเป็นเพื่อนกับเรา (เข้าเรื่องต่อ) ตอนเย็นเราก็ได้เข้าไปคุยกับแพนตามปกติเลยแพนก็กลับมาคุยกับเราแล้ว ก็ดีนะ แต่มันทำให้เราได้รู้เลยว่าแพนเองก็ไม่ได้ชอบเราเสมอไป แต่พอแพนพูดอะไรกวาก็ฟังแต่แพนนี่แหละ แต่ก็ไม่เป็นไรกวาต้องรู้จักเพื่อนให้มากแล้วกวาจะเข้าใจได้เอง  ขอบคุณที่รับฟังนะคะ! เราดีขึ้นมากๆหลังจากได้เพื่อนและแม่ให้กำลังใจ มันทำให้เรารู้รักตัวเองมากขึ้น เพราะเมื่อก่อนเราจะมีความสุขเพราะแพนตลอดเลย อะไรๆก็นึกถึงแพน เรียกง่ายๆว่าคลั่งรักสุดใจ แต่พอได้เห็นสิ่งที่แพนทำกับเราแล้วเรารับรู้เลย