เราทำงานบ้านปกติค่ะ ก่อนไปโรงเรียนก็กวาดบ้านเอาผ้าไปซักก่อนออกจากบ้าน พอผ้าแห้งเราจะรวมไว้พับไว้รีดเสาร์อาทิตย์หลังเลิกเรียนพิเศษค่ะ งานบ้านทุกอย่างเราทำเองหมด บางวันเราไม่ได้กรอกน้ำหรือไม่ได้ล้างจานเเม่ก็จะมาว่าทำไมไม่ทำอันนั้นไม่ทำอันนี้ เราก็เข้าว่าเเม่ลงเวรมาเหนื่อยเเต่เเค่เห็นแก้วน้ำบนโต๊ะที่ดื่มทิ้งไ้ว้เเต่ดื่มหมดแก้วเเล้ว แกก็จะชักแม่น้ำทั้งห้ามาบ่นใหญ่โต ในใจเราก็คิดว่า"บ่นไปทำไมเเค่บอกว่าดื่มเเล้วเก็บด้วยแล้วเอามาวางไว้ที่ล้างจานก็พอแล้ว" เราในทุกๆเช้าที่ต้องตื่นมาฟังเสียงบ่นเเต่สุดท้ายคนบ่นไม่ทำคนทำบ่นไม่ได้เพราะด้วยคำว่า"หน้าที่"บางทียังคิดเลยนี่ลูกหรือคนใช้ เราเคยได้ยินเเม่พูดว่าไม่ชอบรีดผ้าไม่ชอบทำงานบ้านเเม่หยิบจับอะไรก็ทำพอเสร็จๆพอพ้นมือ อย่างในบางเรื่องที่เเม่สอนเราเเต่เเม่ไม่ทำมันซะเองเช่นเเม่บอกให้เราปิดไฟทุกครั้งหลังเข้าห้องน้ำเสร็จเเต่เเม่เข้าห้องน้ำเสร็จเเล้วแม่ก็จะเดินไปเลยไม่สนใจที่จะปิดด้วยซ้ำ เราไม่เข้าใจว่าทำไมพอเป็นลูกแล้วทำไมถึงผิดไปหมด มันก็เป็นหน้าที่แหละค่ะ แต่มีช่วงนึงเราติดโควิดเเม่กับพ่อก็ยังให้เราตากผ้า ล้างจาน พับผ้าสารพัดสิ่งค่ะ ตอนนั้นเราพับผ้าเเล้ววางไว้โซฟาบอกแม่ว่าเสื้อผ้าเเม่เอาเข้าห้องเองนะลูกไม่อยากเข้าเดี๋ยวเเม่ติด แต่วางมาหลายวันเเล้วค่ะแกก็คอยมาเทียวหยิบชุดชั้นในบ้างเเต่ไม่หยิบไปหมดทั้งๆที่เราเเยกไว้ให้เเล้วเราเลยถามว่า"ทำไมไม่หยิบไปหมดอยู่ตรงนั้นของแม่หมดเลย" แม่เราก็บอกว่า"เดี๋ยวให้พ่อมาหยิบเข้าไป"เราว่าไม่ใช่เหนื่อยเเล้วค่ะของตัวเองเเท้ๆแต่ไม่ทำให้ตัวเองมันเหมือนมักง่ายเลยค่ะ ไม่รู้เพราะเป็นโควิดหรือเปล่าร่างกายอ่อนแอจิตใจเลยอ่อนแอตาม ช่วงนี้นอยด์บ่อยมาก🥲🥲🥲🥲