ตอนที่ 3: คืนแรก

ที่นครศรีธรรมราชนั้น ถ้ามีไอ้หนุ่มชื่อ นัท มาบวชเป็นพระ เราจะไม่เรียกท่านว่า "หลวงพี่นัท" แต่อย่างใด แต่เราจะเรียกว่า "หลวงนัท" เฉยๆ คล้ายๆ กับหลวงไก่ แต่ถ้าท่านไหนแก่กว่าเราหรือบวชมาก่อน เราก็จะเรียกว่า พี่หลวง ก็ได้เช่นกัน อันนี้ก็เป็นธรรมเนียมใหม่อย่างหนึ่งที่ผมก็เพิ่งได้เจอ

ถึงแม้ว่าผมจะเกิดที่นี่ พ่อและแม่ก็เป็นคนใต้ แถมที่บ้านเราก็ยัง "แหลงใต้" ใส่กันทุกวัน แต่ก็ต้องยอมรับว่าการที่เรามาอยู่ระยองเป็นเวลาหลายสิบปี เราก็ได้ประดิษฐ์สำเนียงแหลงใต้เป็นของเราเองเสียแล้ว สำเนียง ยังเป็นทองแดงแต่คำนั้นยืมมาจากภาคกลาง เพราะที่ใต้จะใช้คำแตกต่างไปเช่น ที่ใต้จะไม่เรียกว่า "หมด" แต่เราจะเรียกว่า "เหม็ด" คำทักทายภาคกลางจะพูดว่า "หวัดดีเป็นไงบ้าง" ส่วนที่ใต้ก็จะแหลงกันแบบสนิทๆ ว่า "เหหยดดแหมมพันพรือบ้างมึ้ง"

แหม่...ช่างมีสเน่ห์เหลือเกิน

เนี่ยแหละคืออุปสรรคในช่วงแรกๆ ที่ผมจะต้องปรับตัว แต่ด้วยความเมตตาของพระในวัด ก็ไม่มีปัญหามากนักเพราะเขาเข้าใจ
.
ส่วนบ้านหรือห้องที่พระจะใช้นอนเราจะเรียกว่า กุฏิ ภาคกลางจะออกเสียงว่า "กุ-ติ" ส่วนที่ใต้ฝนแปดแดดสี่เราเลยเรียกสั้นๆ ว่า "กุด" เฉยๆ เพื่อความคล่องปาก ซึ่ง กุฏิ ที่ผมได้นั้นก็อยู่ในตึกเล็กๆ 2 ชั้น ซึ่งผมก็อยู่ชั้นบนคนเดีบว พระพี่เลี้ยงก็จะพาไปส่งที่ กุฏิ แล้วก็กล่าวต้อนรับพระใหม่อย่างผมว่า ตอนกลางคืนถ้าได้ยินเสียงหรืออะไรแปลกๆ ไม่มีอะไรหร่อก ไม่ต้องกลัวนะ

ครับพี่หลวง ผมไม่กลัวเลยครับ 😱

เอาของไปเก็บแล้วออกมาแล้วออกมาลาโยมข้างนอก โยมพ่อก็ยื่นซองมาให้บอกว่าญาติๆ เขาร่วมทำบุญ เอาเก็บไว้เผื่อฉุกเฉินต้องใช้ ผมก็เก็บไว้ใส่ในย่ามแต่ก็ยังไม่ได้เปิดดูอะไร โยมบอกว่าจะมาตักบาตรเช้าวันพรุ่งนี้ จะอยู่เที่ยวต่ออีกสัก 2-3 วันค่อยกลับระยอง จากนั้นผมก็ขอตัวกลับกุฏิของผม
.
ในกุฏิแทบจะไม่มีอะไรเลย ไม่มีเตียงนุ่มๆ มีแต่เสื่อแข็งๆ ไม่มีหมอนนอนสบาย มีแค่หมอนสี่เหลี่ยม ไว้ใช้แค่รองคอก็พอ ทีวงทีวีเลิกคิดได้เลย นอนจ้องเพดานจินตนาการเอาเองว่าอยากดูอะไร นี่แหละนะชีวิตพระ day 1 ของฉันมันได้เริ่มต้นแล้ว

พอนั่งพักสัปหงกจนตกบ่าย ก็ได้ยินเสียงแควกๆ อยู่นอกลานวัด ชะเง้อดูก็เห็นพระหนุ่มเณรน้อยออกมาทำความสะอาดลานวัดกันอยู่ ผมก็ตกใจรีบลงไป หยิบไม้กวาดทางมะพร้าว แล้วเข้าไปสมทบ พลางแนะนำตัวว่าผมเป็นพระบวชใหม่เมื่อเช้า มีอะไรแนะนำผมได้เลยนะครับ

พอตกเย็นทุกคนก็กลับไปที่กุฏิ แล้วกลับไปอาบน้ำและนัดกันไป "ทำวัด" ในโบสถ์ตอน 6 โมงเย็น "ทำวัด" คือการสวดมนต์นั่งสมาธิ โดยพี่หลวงพระพี่เลี้ยงของผม ท่านจะเป็นผู้นำสวด ผมพระใหม่ก็สวดผิดสวดถูกไปตามประสา พอสวดมนต์เสร็จก็มานั่งสมาธิกันต่อ นั่งสัก 10 นาทีก็กลับไปจำวัดกัน

ทำไมกันวะ กลางวันดูไม่เห็นจะมีอะไร ทำไมตกกลางคืนทำไมดูน่ากลัวแท้ กุฏิแม้จะอยู่ไม่ไกล แต่ไอ้ไฟหน้าห้องที่กระพริบจะติดไม่ติดแหล่ มันช่างบิวท์ อารมณ์เสียเหลือเกิน ให้ตายเถอะโรบิน แถมต้องนอนคนเดียวอีก พุทโธ ธรรมโม สังโฆ ดังลั่นอยู่ในใจ เอาวะเป็นไงเป็นกันแล้วก็รีบเดินขึ้นไปในห้องเลย

โชคยังดีที่วันนี้มันเหนื่อยมาทั้งวัน ต่อให้ผิดที่ก็ยังนอนหลับได้ แต่นอนไปได้ไม่นานต้องสะดุ้งตื่น หันไปตรงระเบียงไฟยังกระพริบปริบๆ เป็นปกติ แต่กลิ่นธูปนี่มาจากไหน! หยิบมือถือขึ้นมาเปิด เอ้าเว้ยนี่มันเพิ่งตี 3 เองนะ สักอีกอึดใจ เสียงหมาหอนดังมาจากหลังกุฏิ เริ่มต้นด้วยหมานักร้องนำแค่หนึ่งตัว พอหอนที่สองเท่านั้นแหละ ร้องกันทั้งวง

โบล๋วววววววว 🌕🐕‍🦺

โอ้ยยยยย หมาจ๋า
โปรดเมตตาอาตมาด้วยเถิดดดด 😭

รออะไรเล่าครับ เปิดไฟนอนกันสิครับพี่น้อง จากนั้นคลุมโปงยาวๆ ตั้งพุธโธๆๆ อยู่ในใจ นี่มันเพิ่งคืนแรกเองนะครับเนี่ย

วันนี้ก็พอประมาณนี้นะครับ จะพยายามอัพเดทบ่อยๆ เท่าที่ทำได้ ขาดตกบกพร่องตรงไหน แนะนำมาได้เลย ผมจะนำไปปรับปรุงนะครับ สำหรับวันนี้

ขอบคุณครับ 😊🙏