สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกคน นานแล้วนะคะที่เราไม่ได้เข้ามาตั้งกระทู้เกี่ยวกับความรัก วันนี้อยากจะมาแชร์เรื่องราวความรักในปัจจุบันของเราค่ะ เรียกว่าระบายก็ว่าได้

หญิงสาวในวัย 23 ปี ที่ไม่เคยมีแฟนเลยอย่างเราต้องตัดสินใจออกมาจากความสัมพันธ์ที่อยู่ต่อตรงนั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ เวลากว่า 2 ปีที่ผ่านมามันมีทั้งสุขและเศร้าสลับกันไปจนสับสนไปหมด ทุกอย่างดูย้อนแย้ง แต่ทนอยู่ตรงนั้นเพราะคำว่ารักคำเดียว เขาคือรักแรกของเรา คือคนแรกในหลายๆอย่างของชีวิต จากเด็กผู้หญิงที่เอาแต่เรียนหนังสือไม่สนใจอะไร ในที่สุดก็ได้เจอกับผู้ชายในฝันทั้งบุคลิก และทัศนคติ หลายครั้งที่คิดจะออกมา เพราะในใจรู้ดีว่ารักครั้งนี้ไม่มีทางสมหวัง ยังไงก็ต้องจบ แต่ในใจส่วนที่มันยังรักก็บอกว่าอย่างน้อยก็ยังมีเขานะ อย่างน้อยก็ได้เจอกันแล้ว อยู่ต่อไปเถอะ และแน่นอนเราก็อยู่ต่อไป อยู่กับความสัมพันธ์ที่มีสุขสลับเศร้าแบบนี้มาเรื่อยๆ มันดีมากนะคะตอนที่มีเขาอยู่ด้วย แต่เราก็เจ็บซ้ำๆกับเรื่องเดิมๆมากเช่นกัน จริงๆ เขาเองก็ไม่ได้ผิดอะไร ทุกคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเองกันเสมอ ไม่มีใครเข้าใจใครได้เว้นแต่ตัวเราเอง จนมาวันนี้เราไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว มันลงไปสุดกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว ความรักที่มีมันแพ้ความอดทนที่มีมาทั้งหมดแล้วจริงๆ คงจะใช่อย่างที่เคยได้ยินใครบอกว่า ไปให้สุดแล้วจะหยุดเอง ตอนนี้เราลงไปสุดกว่านี้ไม่ได้แล้ว เมื่อมันต่ำสุดแล้วก็เหลือแค่ทางเดียวคือต้องพาตัวเองขึ้นไป ตอนนี้เราออกมาแล้ว เราออกมารักตัวเอง เราอยากกลับมารักตัวเอง กลับมาให้คุณค่าตัวเอง เราไม่อยากเห็นตัวเองเป็นแบบนั้นอีกแล้ว ยอมทุกอย่าง ยอมเหมือนหมาตัวหนึ่ง ที่พอเจ้าของมาเล่นด้วยก็ดีใจ พอเจ้าของไปก็เหงาหงอย เศร้าซึม เราลองทบทวนและรู้ว่าตัวเองมีค่ามากกว่านั้น พ่อแม่รักเราดูแลเราอย่างดีมาตลอด ทำไมต้องเอาตัวเองไปไร้ค่าแบบนั้นด้วย

ตอนนี้เราไม่รู้เลยว่าเราจะรักใครได้อีกไหม ชีวิตยังมีอีกยาวไกล แต่กลับกันชีวิตนี้ก็ไม่แน่นอนเอาเสียเลย หวังว่าคงจะมีใครสักคนที่ทำให้เรามีความสุขได้อีกครั้ง แต่หากเราไม่สามารถรักใครได้อีก เราก็หวังว่าเราจะคิดถึงเขาได้ในแบบคนที่หวังดีต่อกันเสมอ และไม่ต้องเจ็บปวดอีกแล้ว

ทุกคนล่ะคะประสบการณ์รักครั้งแรก หรือการอกหักเป็นอย่างไรกันบ้าง แชร์แลกเปลี่ยนกันได้นะคะ หรือใครมีวิธีคิดวิธีฟื้นตัวเองแบบไหนบอกเราได้นะคะ

ขอบคุณค่ะ