เราไม่เข้าใจเลยค่ะ แม่กับพ่อไม่รักและไม่สนใจเราเลยค่ะ 

เราเป็นลูกที่ไม่เคยสร้างปัญหาอะไรให้พ่อแม่หนักใจเลยตั้งแต่เล็กจนโต 
ไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่ติดเกมส์ ไม่ติดผู้ชาย เป็นคนชอบอ่านหนังสือ อยู่บ้านดูแลพ่อแม่ 
แต่เราไม่เคยมีค่าในสายตาพ่อแม่เลยค่ะ 

ต่อให้เราจะทำงานหนักแค่ไหน เลิกดึกแค่ไหน เขาก็ไม่เคยถามเลยว่า"ลูกวันนี้ทำงานเหนื่อยไหม?"
ทุกเย็นจะรอแค่เรามีอะไรติดไม้ติดมือกลับบ้านไปให้กินไหม ไม่เคยโทรหาเวลาเราไปทำงาน ตจว.
ไม่เคยเป็นห่วงว่าจะเดินทางปลอดภัยไหม ไม่เคยเป็นห่วงว่าสิ้นเดือนลูกจะมีเงินกินข้าวพอไหม 
ถ้าไม่มีเงินให้เขา = ไม่สนใจ 

ในวันที่พ่อ หรือ แม่ป่วย ก็มีแค่เราที่อยู่ข้างๆเขา ช่วยเขา ดูแลเขา ตอนนั้นเราตั้งมั่นไว้ในใจว่าเราจะดูแลพ่อกับแม่ไปตลอดชีวิต จะไม่ให้เค้าเสียใจ จะทำทุกอย่างให้เค้าภูมิใจค่ะ

จนวันนึงเขาไปรับเด็กของคนในหมูบ้านมาเลี้ยงเพียงเพราะสงสาร ทั้งๆที่เด็กคนนี้ก็มีพ่อมีแม่ บ้านมีฐานะ แต่ติดที่เขาไม่มีเวลาดูแล เราเคยห้ามพ่อกับแม่แล้วว่าอย่ารับมาเลี้ยง เพราะสุดท้ายวันนึงจะเข้าเนื้อแน่นอน แต่พ่อแม่กลับไม่ฟังเรา และด่าเราว่าเราใจร้ายใจดำไม่สงสารเด็ก และมองว่าเราเป็นคนนิสัยไม่ดีที่ไม่มีความใจบุญ แม่บอกว่าทางบ้านนั้นเค้าจะส่งเงินให้เลี้ยงเด็กคนนี้ ไม่ให้พ่อกับแม่ต้องลำบากแน่นอน ทั้งค่านมค่าข้าวจะส่งให้หมด 

ตอนนั้นเราเสียใจมากที่พ่อแม่ไม่เชื่อคำเตือนเรา เราร้องไห้เสียใจคนเดียวหลายคืน แต่เขาก็ไม่สนใจ ไม่ให้ค่าอะไรเลยค่ะ 

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พ่อกับแม่ก็ไม่เคยแคร์เราอีกเลยว่าเราจะเป็นตายร้ายดียังไง จะได้กินข้าวอิ่มไหม จะร้อนจะหนาวไหม จะมีเงินกินข้าวไหม ทำงานเหนื่อยไหม ไม่สนใจเลยค่ะ แต่ไปสนใจเด็กคนนั้นคนเดียว บางคนอาจจะมองว่าเราอิจฉาเด็กหรือเปล่า เราอยากจะบอกว่าเราไม่ได้รู้สึกอิจฉาอะไรเลยค่ะ แต่เรากลับคิดว่า ทำไมพ่อแม่ต้องไปให้ค่าคนอื่น คนที่เขาก็ไม่ได้ดูแลพ่อแม่ เพราะสุดท้ายแล้วบั้นปลายชีวิตวันที่พ่อแม่แก่ ก็คงมีแค่เราก็ดูแลท่าน วันที่ท่านป่วยเข้า รพ. ก็คงมีแค่เราที่อยู่ดูแลข้างๆเตียง(เหตุการณ์เคยเกิดขึ้นมาแล้วหลายครั้ง) แล้วทำไมตอนนี้เค้าถึงเลือกที่จะไปสนใจอย่างอื่น คนอื่น คนที่ไม่ใช่ลูกในไส้ แต่ไปสนใจลูกใครก็ไม่รู้ เด็กคนนั้นโตมาวันนึงก็ต้องกลับไปอยู่กับพ่อแม่เขา ไม่มีทางที่จะมาดูแลพ่อแม่เราแน่นอน 

ตอนนี้ทางบ้านนั้นเริ่มไม่ส่งเงินให้แล้ว แล้วพยายามอ้างว่ามีปัญหาบางอย่างเลยส่งเงินให้ไม่ได้ ตอนนี้พ่อแม่เราพยายามดิ้นรนหาเงินเองเพื่อเลี้ยงเด็กคนนี้ ทั้งๆที่ไม่ใช่ลูกในไส้ เขาเดูแลเทคแคร์ดีมาก ส่วนลูกในไส้อย่างเราเค้าไม่เคยแม่แต่จะชายตามอง ไม่เคยแคร์ไม่เคยสนใจอะไรเลยค่ะ 
ต่อให้เราตื่นเช้าไปทำงาน กลับดึกแค่ไหนก็ไม่เคยสนใจจริงๆค่ะ เราน้อยใจและเสียใจสุดๆ

ตอนนี้เราคิดอย่างเดียวคือ เราไม่อยากอยู่บ้านแล้ว เราไม่อยากดูแลท่านแล้ว เพราะก่อนหน้านี้เราตัดสินใจทิ้งงานดีๆเงินเดือนหลายหมื่นที่ กทม. เพื่อนกลับมาทำงานที่ ตจว. เพื่อให้อยู่ใกล้ๆดูแลท่านได้เวลาเกิดเหตุฉุกเฉิน แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าคิดผิดมากๆ เมื่อก่อนโลกทั้งใบเรามีแต่พ่อแม่ เรารักเขามากๆ ความรัก ความหวังดีที่เรามีให้เขามันเต็มล้นจนพูดอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ แต่ตอนนี้เค้ากลับไม่เห็นค่าอะไรเลยค่ะ 

เราตั้งปนิฐานไว้ในใจว่าถ้าวันนึงเรามีลูก เราจะไม่ทำแบบนี้กับลูก เราจะรักเขา ดูแลเขา ใส่ใจเขาเต็มที่ เราจะให้ลูกเรามาเป็นอันดับแรก
ถ้าเขาเป็นเด็กดีไม่สร้างปัญหาให้เราปวดหัว เราจะดีใจและใส่ใจรักลูกให้มากขึ้นไปเรื่อยๆค่ะ 

ตอนนี้อยากจะขอกำลังใจจากพี่ๆค่ะ ไม่รู้ว่าตัดสินใจถูกไหม แต่ตอนนี้ก็ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว 
ชีวิตเราเหมือนคนตายทั้งเป็น แม้จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเขา แต่เรากลับกลายเป็นแค่วิญญาณดวงนึงที่เขามองผ่านเท่านั้นเองค่ะ 

ตอนนี้เรากำลังตัดสินใจที่จะไม่เอาเขาแล้ว จะหาที่อยู่ใหม่ วางแผนชีวิตตัวเองใหม่แล้วจากไปเงียบๆ ไม่ติดต่ออะไรอีกเลย
ต่อจากนี้ไปไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดี เราจะปล่อยให้เขาเผชิญด้วยตัวเองโดยไม่มีเราคอยซัพพอร์ตอยู่ข้างๆ
เราเสียใจมากๆที่ตัวเองคิดจะทำแบบนี้ แต่มันจำใจต้องทำเพื่อเซฟความรู้สึกของตัวเองจริงๆค่ะ แต่เราก็ยังรักพ่อกับแม่มากนะคะ