ตอนเข้ามาโรงเรียนมัธยมวันเเรก ผมเป็นคนที่กล้าคิดกล้าทำชอบกวนตีนมากที่สุดในโรงเรียนทั้งเพื่อนๆพี่ๆ   พอขึ้นมา ม.1 ผมรู้สึกว่าการกวนตีนคนอื่นไปทั่วนั้นไม่ดีต่อคนที่โดนกวน เลยไม่กวนตีนใครเลยกลายเป็นเด็กเรียนไม่ค่อยพูดไม่ค่อยคุยกันใคร   มีอยู่หนึ่งเข้าเรียกตามปกติคุณครูได้ให้งานในการวาดแผนผังความคิด ตอนนั้นต้องการยางลบมาก ไปยืมยางลบเพื่อนทั้งห้องก็ไม่ มีอยู่คนหนึ่งเขาบอกว่าไม่ยางลบทั้งที่มีเเต่ไม่ให้  เลยไปทำงานต่อเท่าที่ทำได้ แต่รู้สึกชอบเขาเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ได้พูดคุยกันมากขึ้นเรื่อยๆ เขาชอบตีผมตอนกวนตีน และผมก็ชอบกวนตีนเขาบ่อยๆทุกวันที่ไปเรียนก็เริ่มสนิทกันมาเรื่อยๆ  พอใกล้จะเรียนจบ มอต้นคุณครูได้บอกว่าใครอย่ากไปต่อที่โรงเรียนอื่นต้อง แก้ ศูนย์ ร มส ให้หมด ตอนนั้นอยู่ในช่วงเเก้ ร ผมเลยพูดได้เล่นๆว่าเดี๋ยวเเก้ ศูนย์ ร ให้เอาไหมเเต่ต้องให้เงินน่ะ  เขาบอกว่าได้ ผมเลยพยายามปฏิเสธว่าพูดเล่น สุดท้ายก็ทำอยู่ดี  เเล้วก็มีเพื่อนมาให้เเก้ แก้ ศูนย เรื่องๆ  เกือบทั้งห้องให้ผมแก้ให้ ก็ได้เงินมาพอใช้ได้  และมีข่าวลือที่ว่าผมชอบเขา ผมเลยปฏิเสธแบบยิ้มยิ้มยิ้มเขินเขินและพยายามเก็บอาการไม่ให้ใครรู้  พอขึ้นมา ม.4 ผ.ญ ที่ผมแอบชอบย้ายไปโรงเรียนอื่น เขาเเละผมก็ชวนกันเล่น rov กันบ้าง   วันหนึ่งผมเข้าไปใน เมสเซนเจอร์ เห็นเขาตั้งชื่อเล่นผมว่า "หมาน้อย"  ผมเลยทะเลาะกับเขากันไปกันมาจนไม่คุยกันอีกเลย  หลังจากนั้นก็ลืมเขาไปได้ 2-3 เดือน ทุกถ้ายกูคิดถึงเขาเลยพยายามลืมเขาโดยการเล่นบาสให้เหนื่อยจบไม่คิดถึงเขา เเต่พอหายเหนื่อยก็คิดถึงเขามาจน  4-5 เดือนมาเเล้วยังลืมเขาไม่ได้เลย
       
      ผมอยากจะกำจัดความคิดนี่ออกไปเพราะทำให้ผมรู้สึกเสียใจคิดถึงในทุกๆวัน  ควรทำอย่างไรดีครับ