สวนพิลึก โดย Furryjit

กระทู้สนทนา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ
สวนพิลึกตอนหนึ่งโดย Furryjit

ตะวันอ่อนแรงโรยรา แต่ก็ยังฉาบฉายแสงอ่อนโยนลงทาบทิวทุ่งแห่งนั้นให้เป็นสีทอง เหล่าวิหคโผผินบินกลับรวงรัง

รถกระป้อหรือกะบะขนาดเล็กที่นิยมใช้ในสวนแล่นมาตามทางดินแดงแคบๆ เลียบขอบเวิ้งรูปก้นกะทะขนาดใหญ่ ที่ลาดต่ำลงไปนั้นเพาะปลูกพืชผลทางการเกษตรซึ่งใครจะเรียกว่าไร่เลื่อนลอยหรืออะไรก็สุดแท้แต่

รถขับช้าจนเกือบเรียกว่าเป็นคลานไปเอื่อยๆ ซึ่งก็เหมาะสมดีแล้วกับหน้าตัดของถนนที่แคบจนน่าใจหาย แม้ขนาดของรถจะเล็กแต่ล้อก็เฉียดฉิวจะเลยขอบถนนอยู่บ่อยครั้ง

ผู้โดยสารซึ่งเป็นหญิงสาวร่างเล็ก หน้าใสหวานละมุนนั่งใจหายใจคว่ำมาตลอดทาง ทำให้ชายคนขับรถซึ่งวัยเลยกลางคนเห็นแล้ว บังเกิดรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้ากร้านแดดและลม

“ไม่ต้องนั่งตัวแข็งก็ได้หนูเมื่อยตัวเปล่าๆ ถนนหนทางเข้าหมู่บ้านมันดูหวาดเสียวก็จริง แต่ก็ไม่ค่อยมีใครขับตกข้างทางบ่อยนักหรอก”

ตาดำขลับใต้แผงขนตางอนยาวนั้นเบิกขึ้นอย่างตระหนก

“มีรถเกิดอุบัติเหตุตกลงไปในแอ่งด้วยเหรอค่ะ”

สุ้มเสียงนั้นจำเรียงแจ้วราวกับเด็กสาวโดยธรรมชาติสร้างสรรค์ ไม่มีอาการประดิษฐ์ประดอยใดๆ ใครได้ฟังก็อดยิ้มไม่ได้

“มันก็มีบ้าง” ชายวัยค่อนคนพูดขึ้นด้วยเสียงกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี หากแต่สายตาเขายังมองทางไปข้างหน้าประคองรถอย่างระมัดระวัง

“แต่ไม่มีใครสาหัสถึงชีวิตหรอก อย่างมากก็หัวร้างข้างแตกกันไป ต้นแปะก้วยขึ้นสลอนขนาดนั้น ขับประมาทหลุดโค้งยังไงก็ตกลงไปไม่ลึก ไปติดตรงไหนสักที่ก่อน”

“รำแพน”รู้สึกผ่อนคลายลง เริ่มมองทิวทัศน์ด้วยความสนใจขึ้นมาหน่อย เหล่าต้นไม้ที่เกษตรกรเมืองหนาวปลูกไว้เรียงรายหนาแน่น สีของใบมันเปลี่ยนไปตามสภาพภูมิอากาศตามที่เธอรู้มา

“สวยนะคะ” หญิงสาวพูดเปรยขึ้นมา เหมือนรำพึงด้วยความชมชอบตามประสาผู้หญิงมากกว่าจะพูดกับคนข้างๆ

“อือ” คนขับที่ชื่อลุงเทียนตอบสั้นๆ ไม่ขยายความอะไรต่อ มันอยู่ตรงนี้มาหลายปีดีดักแล้วจนเขาจนชาชิน ไม่รู้จะพูดถึงต้นไม้ประเภทนี้ในแง่ไหนอีก แต่เมื่อสังเกตเห็นหญิงสาวมีความกระตือรือร้นสนใจ ก็อยากเสริมขึ้นมาด้วยความเอ็นดู

“ใบมันเอามาทำยา มีสรรพคุณแก้โรคหลายอย่าง ส่วนลูกก็เอามาทำอาหาร ขนมอย่างที่รู้กันนั่นแหละ”

สาวน้อยผู้อ่อนเดียงสายกมือขึ้นไหว้ผู้อาวุโสกว่าอย่างนอบน้อม

“ขอบคุณลุงเทียนมากนะคะที่อธิบายให้หนูฟัง และต้องขอบคุณอีกครั้งที่กรุณาให้หนูติดรถมาด้วย มิเช่นนั้นหนูต้องแย่แน่ๆเลยค่ะ”

พอได้ยินแล้วนายเทียนก็อดขมวดคิ้วย่นไม่ได้ เมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว เขาออกไปส่งผักพืชสวนตามวิถีอาชีพประจำวันเห็นเด็กสาวร่างเล็กคนนี้ยืนเคว้งอยู่ที่ท่ารถ นายทองคนขับรถสองแถวนั้นเป็นประเภทเอาแน่เอานอนไม่ได้ วันไหนอยากเมาขึ้นมาก็หยุดงานเอาดื้อๆ

เขาจับตาเด็กสาวอยู่พักใหญ่ จากประสบการณ์อ่านออกว่าหญิงสาวคราวหลานคนนี้ต้องการไปที่ไหนสักแห่ง และที่หมายนั้นคงไม่บรรลุแน่ๆในวันนี้ ถ้าเขาไม่ยื่นมือไปช่วย เนื่องจากคนขับรถส่งโดยสารคงนอนเมากลิ้งขวดอยู่ไม่มาทำหน้าที่

ด้วยความเวทนาเอ็นดู ลุงเทียน เกษตรกรแห่งดอยผาภูมิจึงเข้าไปถามไถ่ได้ความว่า หญิงสาวมาหาญาติที่อยู่บนดอยแห่งนี้

พอได้ยินชื่อเสียงเรียงนาม เขาถึงกับลืมตัวอุทานออกมา

“คุณนายดุจจันทร์”

กริยาที่ชายคราวลุงแสดงออกนั้น ไม่ว่าจะเป็นไปในทางความรู้สึกใดก็ตาม แต่ไม่ใช่ลักษณะที่ได้ยินชื่อชาวบ้านร้านตลาดทั่วไปแล้วเอ่ยลอยๆขึ้นมาเป็นแน่

สาวน้อยพอฟังแล้ว ตาก็เกิดเป็นประกายด้วยความยินดี

“ลุงรู้จักย่าหนูด้วยหรือค่ะ”

ชายผู้อาวุโสลอบกลืนน้ำลายเอื้อก แน่นอนว่าเขาต้องรู้จักและได้ยินชื่อญาติผู้ใหญ่ของหญิงวัยแรกรุ่นคนนี้มาก่อนพอๆกับที่คนในท้องที่นี้ได้รับรู้และผจญมานั่นแหละ
แต่จะให้บอกออกมาได้อย่างไร ในเมื่อหญิงสาวเบื้องหน้าดูซื่อเดียงสาเหลือเกิน

“ลุงรู้อยู่หรอกหนู เอ่อ แล้ว หนูมาทำไมเอาป่านนี้ คุณนายแกเสียไปนานนมแล้ว เห็นบ้านสวนก็ทิ้งไว้มีคนเฝ้าสวนอยู่คนเดียวเท่านั้น”

“โถ สวนคุณย่าออกกว้าง คนดูแลคนเดียวจะทำทั่วถึงหรือค่ะ” รำแพนถามเสียงซื่อๆตามประสาหญิงสาวเรียบร้อย

“ก็เห็นเขาทำของเขาได้” เกษตรกรเก่าแก่ตอบอย่างอึกอัก และเหมือนว่าเขาจะไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป จึงเปลี่ยนหัวข้อ

“หนูบอกลุงได้ไหมว่าหนูมาบ้านสวนทำไมคนเดียว ก็บ้านน่ะมันไม่มีคนอยู่ตั้งหลายปีดีดักแล้ว ส่วนคนสวนที่ลุงพูดถึงเขาก็ปลูกกระต๊อบในสวนอยู่ต่างหาก”

ใจจริงเขาอยากติเตียนด้วยซ้ำ ว่าทำไมครอบครัวของเธอปล่อยให้เดินทางมาเพียงลำพัง ถึงหมู่บ้านแห่งนี้ไม่กันดารห่างไกลความเจริญก็จริง แต่เด็กสาวในเมืองจะมาอยู่ตัวคนเดียวได้อย่างไร

โดยเฉพาะในเทือกสวนที่ออกจะร่ำรือเรื่องความเฮี้ยน

“หนูได้รับจดหมายจากทนายค่ะ คุณย่าท่านเเจ้งความจำนงแก่ทนายก่อนสิ้นว่า พอหนูอายุครบสิบแปดปี ให้ลองมาอาศัยที่บ้านหลังนี้ก่อน หลังจากนั้นจะขายหรืออยู่ต่อก็แล้วแต่”

หล่อนไม่พูดต่อว่าแนวโน้มคงจะเป็นการขายเสียมากกว่า เพราะทางครอบครัวคงไม่มีใครคิดทำอาชีพสวน และอีกอย่างพ่อได้พูดกับรำแพนก่อนมาว่า

“ขายเสียก็ดี จะได้เอาเงินมาแบ่งปันกันอย่างยุติธรรม ลุงของหนูก็เป็นลูกคุณแม่ ฝั่งเขาก็มีลูกชายสองคนซึ่งนับเป็นหลานย่าเหมือนกัน ถึงคุณแม่จะประสงค์มอบทั้งบ้านและที่ดินสวนให้กับหนูคนเดียวก็ตามที แต่พ่อว่าไม่ค่อยเป็นธรรมกับทางครอบครัวลุงนัก”

รำแพนเป็นหญิงสาวหัวอ่อนและอยู่ในโอวาท ดังนั้นจึงได้ยึดถือคำพูดของบิดาเป็นการตกลงปลงใจแล้ว

แม้ไม่อยากก้าวก่าย แต่ลุงเทียนก็อดไม่ได้ด้วยความเป็นห่วง

“แล้วหนูจะนอนยังไง บ้านช่องออกใหญ่โต ไม่รู้มีใครปัดกวาดเช็ดถูให้หรือเปล่า หนูตัวคนเดียวคงทำไม่ไหวหรอกอย่างน้อยก็ไม่ทันวันนี้แน่ เอายังงี้ไหม ไปนอนบ้านพักครูใหญ่ก่อน แกอยู่กับเมียและลูกสาวถึงหนูเป็นผู้หญิงก็ไม่น่าเกลียด เดี๋ยวลุงพาไปให้ถึงที่เอง”

“หนูไม่อยากขัดความประสงค์คุณย่าค่ะ เจตนารมณ์ของท่านคือให้หนูลองมาพักอยู่ก่อน และต้องมาคนเดียวเท่านั้นถ้าทำความสะอาดบ้านทั้งหลังไม่ไหว หนูคงปัดๆถูๆให้พอนอนได้คืนนี้ไปก่อน”หญิงสาวตอบอย่างใสซื่อ

ลุงเทียนได้ฟังเธอยืนยันเช่นนี้เขาก็ไม่อยากขัดความตั้งใจ

“วิญญาญต่อให้เฮี้ยนแค่ไหน ก็คงไม่หลอกหลานตัวเองล่ะมั้ง” เขาได้แต่นึกปลอบใจตัวเอง

รถกะบะเล็กมาจอดหน้าทางเข้าสวนแห่งหนึ่ง มีป้ายไม้สลักไว้เป็นตัวหนังสือชัดเจน

“สวนดุจจันทร์” ผู้ใดใคร่จะเก็บผลไม้ในสวนไปกิน เจ้าของไม่ห่วงห้าม เชิญได้ตามสะดวก แต่จงเอาไปแต่เพียงพอกินเท่านั้น อย่าได้ละโมบเกินพอดี

“โอโห้ คุณย่าท่านใจดีจัง คงมีคนแถวนี้มาเก็บผลไม้ที่สวนบ่อยๆใช่ไหมค่ะ” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างเริงร่า หากแต่ชายสูงวัยลอบกลืนน้ำลาย พลางตอบเสียงเจื่อน

“ถ้ายังหัววันก็มีคนเข้ามาอยู่หรอก แต่ช่วงเย็นๆไปแล้วไม่มีใครมา”

อารามตื่นเต้นรำแพนจึงไม่สะดุดใจในคำพูดนั้น หล่อนเหลียวไปมองรอบอย่างชอบใจในทิวทัศน์

“บรรยากาศร่มรื่นจังเลยค่ะ ไม่น่าเชื่อว่ามีคนดูแลสวนแค่คนเดียว

ชายสูงวัยหันไปทางอื่น เพื่อปกปิดสีหน้าอันพรั่นพรึง

“ลุงคงส่งหนูได้แค่ตรงนี้ล่ะนะ ถ้าพรุ่งนี้หนูคิดจะไปที่อื่น ให้ออกมายืนรอตรงนี้แต่เจ็ดโมง ต้องมีรถใครผ่านมาสักคันแหละ ไม่จ่าเชษก็ครูใหญ่ โบกรถขอไปกับใครก็ได้ ทั้งสองคนนี้ใจดี”

หญิงสาวไม่ได้เฉลียวใจในคำพูด นึกว่าลุงแกแนะนำให้ด้วยความปรารถนาดี เพื่อว่าหล่อนจะไปไหนต่อไหน หล่อนจึงยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม

“ขอบคุณค่ะลุง หนูจะไม่ลืมน้ำใจลุงในวันนี้เลย”

ลุงโบกไม้โบกมือ

“ไหว้พระเถอะหนู แล้วก็อย่าลืมไหว้เจ้าเรือนด้วยล่ะ บุญรักษานะลูก”

แล้วแกก็ขับรถออกไปแต่สายตายังมองกระจกหลังด้วยความหวั่นวิตกแทนหญิงสาว

รำแพนพร้อมสัมภาระคือเป้สะพายหลัง เดินเข้าไปยังหน้าบ้านเรือนไทยทรงปั้นหยาแห่งนั้น มีไม้พืชไม้ผลขึ้นดก จนบางต้นกิ่งละหลังคาหน้าจั่ว

หล่อนยกมือไหว้ไปรอบๆ เพราะไม่รู่ว่าสิ่งที่มองไม่เห็นนั้นสถิตอยู่ที่ได จะเชื่อหรือไม่นั้นเป็นอีกเรื่อง หากแต่หล่อนเป็นคนว่านอนสอนง่ายผู้ใหญ่แนะนำอะไรก็ทำตาม

“เอ้ะ นั่นพี่สาวคนนั้นมาทำอะไรที่บ้านคุณย่าทวดพวกเรานะ”

มีเสียงหนึ่งทักขึ้น รำแพนเหลียวหลังอย่างตกใจ นับตั้งแต่เดินเข้ามาในสวนถึงตัวบ้าน หล่อนยังไม่พบใครสักคน

“นั่นสิ ทำไมถึงเหลียวหน้าเหลียวหลังเหมือนฟังแกพูดเข้าใจ” อีกเสียงที่อยู่ใกล้ๆกันดังขึ้น

หญิงสาวหน้าล่อกแล่ก กวาดตามองทั้งสุมทุมพุ่มไม้ก็ยังหาที่มาของเสียงไม่เจอ

อะไรบ้างอย่างทำให้หล่อนเงยหน้าขึ้นไปมองยังคาคบไม้ แล้วก็เห็นกระรอกตัวน้อย หางเป็นพวงโต เกาะกิ่งไม้เหนือหัวอยู่สองตัว กำลังมองตาแป๋วมายังเธออย่างสนใจ

แก้ไขข้อความเมื่อ