เรามีเรื่องอยากเล่าค่ะ   ตอนช่วงม.3เราดีใจมากค่ะที่ได้กลับเรียนที่บ้านเกิดและรร.ที่เคยเรียนตอนเด็กๆมากับเพื่อนที่คิดว่าสนิท   แต่พอย้ายกลับมาเพื่อนก็มียิ้ม ทักทายกันปกตินะคะ แต่ด้วยความที่ไม่ได้เจอกันมาประมาณ 5ปีแล้วบทสนทนามันก็จะดูเหมือนทำความรู้จักกันใหม่นะคะ   เราไม่สบายใจเลยค่ะ  เวลาที่เราไปตีสนิทกับเพื่อนแต่เพื่อนก็ดูแบบว่าไม่อะไรอยากพูดกับเรามาก คือเพื่อนเขาก็บอกนะคะว่าเขาไม่มีอะไรจะพูด  เราและเพื่อนก็เลยดูไม่เมกเฟรนกันไปเลยค่ะ ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่เราอึดอัดมากค่ะไม่รู้จะเข้ากับเพื่อนยังไงดี พูดดีด้วยก็แล้วตลกด้วยก็แล้วแต่กลายเป็นว่าเพื่อนก็แค่นั้นอะค่ะ เหมือนเพื่อนไมจอย  ทีนี้ก็มีผู้ชายในห้องคนนึงซึ่งเคยเป็นแฟนกับเพื่อนคนนึงในกลุ่มเพื่อนที่เราคุยด้วยแล้วไม่เมกเฟรนกัน มาสนใจในตัวเรา มาคุยกับเรา และมาขอเราคบ ทั้งๆที่ตอนนั้นเราไม่รู้เลยว่าเขายังมีเยื่อใยกับเพื่อนคนนั้นอยู่ ตอนที่เราคบกัน มันก็ดีมากๆเลยค่ะ ดูพูดคุยกันรู้เรื่อง เข้ากันได้ดีมากๆแต่พอแม่เราห้ามเรามีแฟน เราเลยเลิกกัน พอเลิกกันได้ระยะนึง เขาก็เหมือนกลับไปคุยกับเพี่อนคนนั้นอีก แต่เขาก็ยังมายุ่งมาวนเวียนกับเราอีก เราเองที่ไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว เราเลยใจอ่อนอยู่บ้างค่ะที่จะอยากคุยอยากเป็นเพื่อนกับเขาเพราะตอนคบกันเราคุยกันสนุกอยู่แล้ว ตอนนั้นก็ยังไม่รู้นะคะวาเขาไปคุยกับเพื่อนคนนั้น  เพื่อนคนนั้นเห็นเราคุยกันหยอกล้อกันเลยเกิดอาการหึง จึงมาขอร้องให้เราเลิกยุ่ง แล้วก็มาขอให้เราเป็นเพื่อนกัน  พอเราทำตามเพื่อน เราก็พยายามกลับไปพูดคุยกับกลุ่มเพื่อน แต่เพื่อนทั้งกลุ่มรวมเพื่อนคนนั้นด้วยก็ยังเมกเฟรนกับเราไม่ได้อีกอยู่ดีค่ะ  เราอึกอัดมากเลยผลิตัวออกมาอยู่คนเดียว เพื่อนคนนั้นก็พยายามดึงเราไปหลายรอบมาก จนสุดท้ายเพื่อนคนนั้นก็เอาเราไปโพสต์ว่า ถ้าไม่เปิดใจที่จะเข้าหาเพื่อนแล้วจะมีเพื่อนไหมโดยที่ไม่ได้กล่าวถึงเราในโพสต์ แต่พอเราไปคอมเม้นเขาก็ชี้กล่าวมาว่าเป็นเราค่ะ  เข้าใจนะคะการเข้าหาคนเป็นสิ่งที่ดี  แต่ในใจเราเราพยายามและตั้งใจจะเข้าหาเพื่อนแล้วแต่มันไม่มีอะไรจะพูดคุยกัน พอมีอะไรจะคุยกับเพื่อนชวนเพื่อนให้สนุกด้วยกัน เพื่อนก็เหมือนฝืนตัวเองยังไงไม่รู้ค่ะ  เราเจ็บมากค่ะที่เพื่อนถึงขนาดโพสต์ขนาดนี้เลยประเด็นคือ มีคนคอมเม้นเยอะเลยนะคะ ผิดไหมคะที่เราไม่ชอบเพื่อนคนนี้