นึกถึงตอนที่ตัวเองนั่งรถไฟไปจังหวัดอุบลราชธานี ตอนเดินทางเป็นเวลามืดแล้ว ตอนที่รถไฟอยู่สถานีจำได้ว่าข้างนอกวุ่นวายมากเพราะมีคนเป็นลมและอากาศก็ร้อนมาก พอรถไฟออกจากหัวลำโพงไปซักพัก ผมก็เผลอหลับไปจนมาสดุ้งตื่นอีกที  รู้สึกว่าอากาศหนาวมากๆจนต้องเปิดกระเป๋าเอาผ้าห่มที่พกมาด้วยมาห่ม  ตอนนั้นทุกคนในตู้โดยสารหลับหมดแล้ว ผมมองออกไปข้างนอกแทบจะไม่เห็นอะไรเลยมีแต่ความมืดมิด ข้างนอกมืดมาก รู้สึกจะเป็นป่าช่วงดงพญาไฟซึ่งผมก็จำไม่ได้ว่าถึงจังหวัดอะไรแล้ว

และคิดว่าป่าดงพญาไฟตอนกลางคืนนี่มันน่ากลัวจริงๆ ระหว่างที่รถไฟวิ่งอยู่ประกอบกับเสียงล้อรถไฟเบียดกับรางดัง
เอี๊ยดๆ ผมเห็นป่าข้างนอกมันวังเวงแปลกๆ ซักพักก็ได้ยินเสียงหวีดร้อง เหมือนคนกำลังกรีดร้องด้วยความทรมานดังออกมาจากในป่านั้น ทำเอาผมเกิดขนลุกขึ้นมาทันที และไม่กล้าหันออกไปมองข้างนอกอีก จนผมหลับไป ผมถึงสถานีรถไฟอำเภอวารินชำราบตอนตี5และได้เที่ยวแถวๆนั้นและนอนโรงแรมไกล้ๆสถานีรถไฟ โรงแรมเก่ามากๆ จนกระทั่งกลับถึงบ้านที่เชียงใหม่อย่างปลอดภัย