วันนี้ตอนกลับบ้านมีเรื่องที่ทำให้รู้สึกประหลาดใจ
แบบอ๊องไป10นาที
เราเลยอยากฟังไอเดียของทุกคนที่จะจัดการกับสิ่งไม่ปกติที่เจอในแต่ละวันยังไงดี (ใครที่ไม่ชอบเอาตัวเองไปยุ่งกับปัญหาคนอื่น ถ้าได้อ่านกระทู้เรา คงรู้ว่าการบอกให้ทำใจไม่ใช่เรื่องที่เราจะรับฟัง)
เรานั่งรถเมล์ 71 สีส้ม นั่งท้ายเลย ทีนี้ไอ่ผู้ชายที่นั่งข้างๆ พอได้จังหวะคนลุกออกปุ้บ มันเปิดเป๋าปั๊บ เขวี้ยงขยะชิ้นที่ 1 ฟิ้ว~ ชิ้นที่ 2 ฟิ้ว~ ชิ้นที่ 3 ยังไม่ฟิ้วเพราะกำลังกระดกอยู่
ก็เลยมอง หันกลับมาคิด มองขยะ หันกลับบมาคิดอีก มองป้าคนเก็บตั๋ว อายุเยอะแล้ว ตัวก็นิดเดียว มองหน้าเจ้าของขยะทรงเหมือนพกมีด
หรือกูจะบอกคนในพันทิปวะ?
มองลุงคนขับรถโอ่โหเป็นตากูได้เลย แล้วจ้องถังเล็กๆสีดำตรงประตูว่าใช่ขยะไหม
เกิดคำถามในหัวว่าจะเอาไงดีวะ มันมีทางไหนที่ทำแล้วป้ากับลุงไม่เดือดร้อน คนๆนึงไม่ต้องขายหน้า และเราไม่ได้รับอันตรายหรือถูกคุกคามต่อ
จังหวะดี ป้าเขาเดินมาท้ายรถเพราะจะมาปิดหน้าต่าง
'ป้าคะ บนรถมีถังขยะไหมคะ'
'มีนะ ถังอยู่ตรงประตูเลย'
คิดว่าเป็นโอกาสดี ถ้าใช้วิธีแนะนำก็คงไม่ทำให้ขายหน้ามากมั้ง
'พี่คะ เอาขยะพี่ไปทิ้งตรงนู้นได้นะ รถป้ามีขยะให้'
แต่สิ่งที่ทำให้ฉันกับป้าแบบช็อกไปเลย
คือ
พอผู้ชายคนนั้นตอบว่า 'จะทิ้งข้างนอกแต่ทิ้งไม่พ้น' เขาก็เขวี้ยงขยะชิ้นที่สามข้ามหัวคนขับมอไซลงพื้นแบบวันช็อตตต
ป้าเซด ' มันโดนหัวมอไซเขา '
ฉันเซด ' นั่นไม่ใช่ที่ทิ้งนะพี่ เทศกิจเขาเหนื่อยตาย'
ไอ่ตัวต้นเรื่องสวน..
'ผมจ่ายภาษี จ่ายเยอะด้วย มีปัญหาไรมะ'
จบ จบเลย ป้าแยก ฉันแยก ไม่มีใครเชื่อมโยงสิ่งนี้ได้
เขาพยายามยียวนนะ เหมือนขายหน้าอ่ะแหละ ก็เลยกะจะทำให้เราขายหน้าด้วย ความใจหมาชิวาว่าของเรามันก็เปรี้ยวนะ ก็มาดิ ถ้าจะลองก็มาดิวะไอ้ชาย ตามกูมาแม้แต่ก้าวเดียวกูจะวิ่งให้พี่วินซอยกูกระทืบให้ยับเป็นผ้าปั่นหมาดเลย
เอาจริงๆเลยนะ บังเอิญเห็นอะไรแบบนี้บ่อยมาก ผู้ชายบางคนนั่งรถเมล์อ่ะ ค้นๆกระเป๋า เอ้าเศษขยะ เขวี้ยงไปข้างหลัง เขวี้ยงทิ้งบนรถเมล์นี่แหละ หรือตามท้องถนนก็ตาม
จะเพศไหน อายุเท่าไหร่ ไม่อยากให้ทำเป็นนิสัยเลย แล้วก็ไม่อยากไปตำหนิให้เป็นปมชีวิตเลย
เราเป็นคนอ่อนไหวง่าย โลกสวยบ้าง ประสาทแดกบ่อย แต่จะพยายามไม่เอาตัวเองไปขวางทางน้ำเชี่ยว แต่ถ้ามันมีจังหวะดีๆ ก็อยากทำอะไรบ้าง ถ้าใครมีไอเดียดีๆ ที่ไม่ต้องโดนตีนหลังทำ ช่วยแนะนำเราหน่อยนะ พอเจอสถานการณ์จริงก็คาดเดาและรับมือยาก เพราะมันหาใครช่วยเหลือซัพพอร์ตไม่ได้เลย ยิ่งคนแก่ๆที่ยังต้องมาทำงานเลี้ยงตัวเองอีก
ถ้าเราจ่ายภาษี เราจะทิ้งขยะตรงไหนก็ได้ซินะโดราเอม่อน
แบบอ๊องไป10นาที
เราเลยอยากฟังไอเดียของทุกคนที่จะจัดการกับสิ่งไม่ปกติที่เจอในแต่ละวันยังไงดี (ใครที่ไม่ชอบเอาตัวเองไปยุ่งกับปัญหาคนอื่น ถ้าได้อ่านกระทู้เรา คงรู้ว่าการบอกให้ทำใจไม่ใช่เรื่องที่เราจะรับฟัง)
เรานั่งรถเมล์ 71 สีส้ม นั่งท้ายเลย ทีนี้ไอ่ผู้ชายที่นั่งข้างๆ พอได้จังหวะคนลุกออกปุ้บ มันเปิดเป๋าปั๊บ เขวี้ยงขยะชิ้นที่ 1 ฟิ้ว~ ชิ้นที่ 2 ฟิ้ว~ ชิ้นที่ 3 ยังไม่ฟิ้วเพราะกำลังกระดกอยู่
ก็เลยมอง หันกลับมาคิด มองขยะ หันกลับบมาคิดอีก มองป้าคนเก็บตั๋ว อายุเยอะแล้ว ตัวก็นิดเดียว มองหน้าเจ้าของขยะทรงเหมือนพกมีด
หรือกูจะบอกคนในพันทิปวะ?
มองลุงคนขับรถโอ่โหเป็นตากูได้เลย แล้วจ้องถังเล็กๆสีดำตรงประตูว่าใช่ขยะไหม
เกิดคำถามในหัวว่าจะเอาไงดีวะ มันมีทางไหนที่ทำแล้วป้ากับลุงไม่เดือดร้อน คนๆนึงไม่ต้องขายหน้า และเราไม่ได้รับอันตรายหรือถูกคุกคามต่อ
จังหวะดี ป้าเขาเดินมาท้ายรถเพราะจะมาปิดหน้าต่าง
'ป้าคะ บนรถมีถังขยะไหมคะ'
'มีนะ ถังอยู่ตรงประตูเลย'
คิดว่าเป็นโอกาสดี ถ้าใช้วิธีแนะนำก็คงไม่ทำให้ขายหน้ามากมั้ง
'พี่คะ เอาขยะพี่ไปทิ้งตรงนู้นได้นะ รถป้ามีขยะให้'
แต่สิ่งที่ทำให้ฉันกับป้าแบบช็อกไปเลย
คือ
พอผู้ชายคนนั้นตอบว่า 'จะทิ้งข้างนอกแต่ทิ้งไม่พ้น' เขาก็เขวี้ยงขยะชิ้นที่สามข้ามหัวคนขับมอไซลงพื้นแบบวันช็อตตต
ป้าเซด ' มันโดนหัวมอไซเขา '
ฉันเซด ' นั่นไม่ใช่ที่ทิ้งนะพี่ เทศกิจเขาเหนื่อยตาย'
ไอ่ตัวต้นเรื่องสวน..
'ผมจ่ายภาษี จ่ายเยอะด้วย มีปัญหาไรมะ'
จบ จบเลย ป้าแยก ฉันแยก ไม่มีใครเชื่อมโยงสิ่งนี้ได้
เขาพยายามยียวนนะ เหมือนขายหน้าอ่ะแหละ ก็เลยกะจะทำให้เราขายหน้าด้วย ความใจหมาชิวาว่าของเรามันก็เปรี้ยวนะ ก็มาดิ ถ้าจะลองก็มาดิวะไอ้ชาย ตามกูมาแม้แต่ก้าวเดียวกูจะวิ่งให้พี่วินซอยกูกระทืบให้ยับเป็นผ้าปั่นหมาดเลย
เอาจริงๆเลยนะ บังเอิญเห็นอะไรแบบนี้บ่อยมาก ผู้ชายบางคนนั่งรถเมล์อ่ะ ค้นๆกระเป๋า เอ้าเศษขยะ เขวี้ยงไปข้างหลัง เขวี้ยงทิ้งบนรถเมล์นี่แหละ หรือตามท้องถนนก็ตาม
จะเพศไหน อายุเท่าไหร่ ไม่อยากให้ทำเป็นนิสัยเลย แล้วก็ไม่อยากไปตำหนิให้เป็นปมชีวิตเลย
เราเป็นคนอ่อนไหวง่าย โลกสวยบ้าง ประสาทแดกบ่อย แต่จะพยายามไม่เอาตัวเองไปขวางทางน้ำเชี่ยว แต่ถ้ามันมีจังหวะดีๆ ก็อยากทำอะไรบ้าง ถ้าใครมีไอเดียดีๆ ที่ไม่ต้องโดนตีนหลังทำ ช่วยแนะนำเราหน่อยนะ พอเจอสถานการณ์จริงก็คาดเดาและรับมือยาก เพราะมันหาใครช่วยเหลือซัพพอร์ตไม่ได้เลย ยิ่งคนแก่ๆที่ยังต้องมาทำงานเลี้ยงตัวเองอีก