มีความสนใจและสงสัยว่า การศึกษาพระอภิธรรม กับการศึกษาพระไตรปิฎก มีความแตกต่างอย่างไรทางด้านความเข้าใจ เกี่ยวกับเรื่องกรรมกับจิต ในการทำงานร่วมกัน

มูลเหตุมาจาก ผู้ศึกษาพระอภิธรรท (กลุ่มหนึ่ง เป็นความคิดเห็นของบุคคล นำมาแชร์เพื่อเพิ่มพูลความรู้ไม่ได้เจตนาในทางไหนดีไม่ดีนะครับ)

ได้ให้ความเห็นว่า จิต ไม่มีตัวตน การเกิดกรรมได้นั้นเกิดขึ้นเพราะกัมมปัจจัย ซึ่งจิตไม่มีส่วนเกี่ยวของ

แต่ถ้าศึกษาจากคำสอนในพระไตรปิฎกจะเห็นได้ว่า กรรมกับจิตมีระบบที่สัมพันธ์กัน ทั้งในเชิงบวก คือ เมื่อปฏิบัติ เพื่อการละกิเลสไปมากๆ กรรมนั้นจะสิ้นสุดวิบาก
ในเชิงลบ เมื่อเจตนานั้นมีกิเลสเข้ามาเกี่ยวข้อง กรรมนั้นจะเป็นการสืบทอดกรรมไม่สิ้นสุด

จึงอยากขอความคิดเห็นกับทุกท่าน เพื่อเป็นประโยชน์ต่อการสร้างความเข้าใจ