พักอยู่ใน กทม เป็นหมู่บ้านเล็กๆ สังเกตได้ว่า มีคนอยู่แค่ครึ่งเดียวของจำนวนบ้านทั้งหมด ตอนเช้าจะเห็นคนแก่ออกมาเดินบ้าง ปั่นจักรยานบ้าง แต่เท่าที่ดูก็เริ่มพบความจริงว่า อยู่กันแบบตัวคนเดียว หรือ แค่สองคน เด็กๆ แทบไม่มี เริ่มคล้ายกับเกียวโต ที่ผมไปเที่ยวเมื่อราว 5 ปีก่อน สภาพค่อนข้างเงียบมาก นี่ขนาดอยู่ในกรุงเทพ และติดสถานีรถไฟฟ้าด้วย ถามแม่ แม่บอกว่า บ้านนั้น สามีเป็นมะเร็งเสียปีที่แล้ว ส่วนบ้านนี้ ก็เพิ่งเสีย 2-3 เดือนก่อน สภาพหมู่บ้านจึงเงียบร้างอย่างที่เห็น 

ส่วนคอนโดที่ผมไปๆมาๆ ชั้นหนึ่ง มี 20 กว่าห้อง ชั้นผมมีคนอยู่แค่ 1 ใน 3 เอง เวลามีประชุมสามัญประจำปีของนิติ ไม่เคยมีสักครั้งที่ครบองค์ประชุม ต้องมีจัดครั้งที่ 2 ทุกครั้งไป เพราะสังคมคอนโด จะต่างคนต่างอยู่ ไม่แตกต่างจากการอยู่บ้าน 

กำลังสื่อว่า สังคมไทย ในเมืองกรุง เริ่มจะเข้าสู่วิกฤตแล้ว เนื่องจาก ประชากรเด็กเล็ก มีน้อยมาก คนโสดเยอะ และเห็นแต่คนแก่ที่อยู่คนเดียวเยอะ บ้านที่ปิดตายตลอดเวลา ไม่มีคนมาอยู่ มีมากขึ้นชัดเจน

ภาพเหล่านี้ เริ่มหันมามองตัวเอง ถามตัวเองว่าอยู่คนเดียวตอนแก่คนเดียวได้ไหม ก็ยังตอบแบบมั่นใจว่า ผมอยู่ได้ อาจจะเพราะผมเป็น introvert มาก มีโลกส่วนตัวสูง ทุกวันนี้ ใช้ชีวิตคนเดียวตลอด เตรียมเงินเกษียณให้ตัวเองเพียงพอแล้ว (มาจากธุรกิจที่บ้านส่วนใหญ่ที่ผมต้องรับช่วงต่อ) แต่ภาพแบบนี้ น่าจะเป็นภาพที่น่ากลัวของคนไทยส่วนใหญ่ในอนาคตข้างหน้า ที่ยังเตรียมความพร้อมไม่ดี และไม่ได้มีบุคลิกภาพที่มีโลกส่วนตัวสูงแบบผม คงต้องอยู่คนเดียวไปตลอดจนกว่าจะถึงวาระสุดท้ายของชีวิต