เราเป็นคนชนชั้นกลาง แต่ดีหน่อยที่ครอบครัวไม่มีหนี้สิน บ้านทำงานรับราชการมีเงินเดือน เงินบำนาญกันหมด สังคมวัยเรียน ก็สังคมชนชั้นกลางทั่วๆ ไป คบเพื่อนก็ฐานะพอๆกัน เราจบมาตอนแรกได้งานเป็น พนง บริษัทเอกชน เงินเดือนหมื่นห้า โอทีอย่างหรูสามหมื่น ก็ยังใช้ชีวิตไปเที่ยวกินนู่นนี่กับเพื่อนวัยเรียนแบบไม่ได้หรูหราฟู่ฟ่า บุฟเฟต์ หมูกระทะ ชาบู จิ้มจุ่มไรงี้ ผลัดกันออก ช่วยกันหาร ไม่มีใครเอาเปรียบใคร เงินเดือนออกปุ๊บก็รีบโอนให้กันอย่างไว เพราะต่างคนต่างมีภาระ กระเป๋าเสื้อผ้าที่ใช้ หรูสุดก็ Coach บางทีจะซื้อ Charles & Keith ยังคิดแล้วคิดอีก แต่สองปีที่ผ่านมา เราลาออกและมาทำงานฟรีแลนซ์ รายได้ต่อเดือนแตะหกหลัก บางเดือนเกือบเจ็ดหลักเลย ชีวิตค่อนข้างพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ มีบ้าน มีรถ อยากซื้อของฟุ่มเฟือยอย่างพวกแบรนด์เนม Chanel Hermes ก็ซื้อได้สบายๆ
 
ที่นี้งานที่เราทำ บางทีต้องออกไปพบปะลูกค้าส่วนใหญ่จะนัดเจอกันที่ห้าง เพื่อนคนไหนว่างอยากขอไปด้วย เราก็พาไปเลี้ยงข้าว ไปแวะเที่ยวต่อเราก็ออกให้ ค่ารถ ค่าอะไรเราให้หมด เพราะถือว่ามาช่วยงาน กลายเป็นว่า ไปๆมาๆ เวลานัดเจอกันเป็นกลุ่มใหญ่ ไม่ได้ช่วยอะไรกัน เหมือนสังสรรค์ตามประสาเพื่อนธรรมดา เราไปปุ๊บกลายเป็นว่าโดนให้ออกเงินจ่ายค่าอาหารตลอด แล้วเวลาทวงในไลน์กลุ่ม ทุกคนก็จะทำเป็นปล่อยเบลอ กลายเป็นว่าเรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลกที่ดูสบายสุดในกลุ่ม แต่ไปทวงเงินเพื่อนที่มีน้อยกว่าไรงี้ ทำให้เราไม่ค่อยอยากทวง ปล่อยให้คิดได้กันเอง บางคนก็มีทักมาคืน บางคนก็ไม่

ล่าสุดนัดไปเที่ยวห้าง เพื่อนเรียกแกร๊ปนั่งกันไป 4 คน พอตอนจะลง เพื่อนก็ให้เราจ่าย พอเราถามงงๆ ว่าทำไมถึงเป็นเรา เพื่อนก็บอกว่า "ออกๆ ไปก่อน รถคันหลังจะบีบแตรไล่" แล้วพูดแบบรำคาญ ตอนนั้นเราไม่อะไร ก็ขำๆ ไป แล้วจ่าย แต่พอกลับบ้าน เราได้มีเวลามานั่งคิด ก็แบบ...มาว่าเราทำไม เราผิดเหรอที่เรางง แค่ถามเฉยๆ เอง ว่าทำไมเราต้องออกก่อน ทั้งที่เราไม่ใช่คนเสนอให้นั่งแกร็ป แล้วตอนนี้ก็ยังไม่มีใครจ่ายค่าแกร๊ปเราคืนเลย

แล้วบางคนก็มีมาขอยืมเงินเราไปหลายหมื่น หลายคนรวมกันก็จะเป็นแสนอยู่ เราก็ให้ไปเพราะเพื่อนลำบาก มีหนี้ ชักหน้าไม่ถึงหลังอะไรก็ว่าไป แต่พอเราลองทวงก็ตีมึน ทำขำไป ปล่อยเบลอเหมือนเดิม คือรู้ตัวว่ามีหนี้ แต่ไม่ทำอะไร แล้วก็ไม่รู้จะคืนเราเมื่อไหร่
 
เราอาจจะคิดมากไปเองก็ได้มั้งคะ แต่มันรู้สึกจริงๆ ค่ะ อีกอย่างถึงจะได้เงินเยอะ แต่เราก็เสียอะไรหลายอย่างไปเยอะเหมือนกัน ทั้งสุขภาพกาย สุขภาพจิตต่างๆ  เวลาเพื่อนบอกว่าเราสบายแล้ว เราก็จะบอกว่ามันไม่ใช่แบบนั้นทั้งหมดหรอก ทุกวันนี้เราต้องพบจิตแพทย์ ขอยานอนหลับมากิน เพราะถึงงานเรามันจะไม่ใช่งานบริษัทแล้ว แต่มันก็เครียดมาก หัวสมองมันคิดๆๆตลอดเวลา ที่ไปช็อปซื้อนั่น ซื้อนี่ก็เพื่อบำบัดจิตตัวเอง แต่เหมือนไม่มีใครเข้าใจเราเลย

บางคนอ่านคงคิดว่ามันคงเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่เราเจอหลายครั้งแล้ว มันเลยรู้สึกบั่นทอนในใจยังไงไม่รู้ค่ะ แถมเรายังรู้สึกว่าตัวเองห่างออกมาจากกลุ่มเพื่อน เวลาไปเจอพวกเขา เขาก็คุยกับเราไม่เหมือนเดิม ซึ่งเราสาบานเลยว่าเราไม่เคยว่าหรือพูดอะไรให้เขาขุ่นเคือง เราไม่เคยก้าวก่ายชีวิตของพวกเขาด้วย ใครอยากทำอะไรก็ทำไป

ขอบคุณทุกท่านมากค่ะ ที่เข้ามาอ่าน อาจจะเรียบเรียงงงๆ หน่อย แต่ออกมาจากความรู้สึกเลยค่ะ