เราเป็นคนที่ขวัญอ่อนมากๆ 

เราเป็นคนกลัวผีมาแต่เด็ก โตมากับคำหลอกลวงเรื่องผีๆ ของผู้ใหญ่ 
ตอนเด็กบ้านเราจะอยู่รอบนอกของหมู่บ้าน หลังบ้านเป็นป่าอ้อย ไฟฟ้าไม่มี จุดใต้และตะเกียงน้ำมัน 

ยายชอบเล่าเรื่องในอดีต เรื่องลี้ลับ เรื่องผีกระสือให้ฟัง กระสือที่มีแต่หัวลอยไปลอยมาและส่องแสงสีเขียววาบๆๆๆ
เล่าบ่อยจนเรากับน้องต้องเจาะฝาบ้านที่เป็นไม้ไผ่สานเพื่อดูว่ากระสือจะลอยผ่านใต้ต้นมะม่วงหลังบ้านอย่างที่ยายบอกไหม
เท่านั้นยังไม่พอ ในหมู่บ้านยังมีปอบด้วย ผ่านบ้านนั้นทีไรต้องรีบวิ่ง
ทุกๆ ปีจะการทำพิธีไล่ปอบในหมู่บ้าน เพิ่มความกลัวให้เด็กกลัวผีอย่างเราเข้าไปอีก

พอค่ำมาก็ไม่กล้าไปไหนแล้ว  บ้านใต้ถุนสูงราวๆ สองเมตร ปูด้วยแผ่นไม้ที่เลื่อยเอง เล็กบ้างใหญ่บ้าง มีรอยแยกอยู่ทั่ว
ปวดฉี่เราก็ไม่กล้าลงไปเข้าห้องน้ำ อาศัยฉี่ลงช่องว่างระหว่างแผ่นไม้
โดนหลอกอีกว่า ฉี่แบบนั้นระวังผียื่นมือขึ้นมาดึงขา ฮ่วย

ทุกวันนี้รู้แล้วว่าผีไม่มีจริงแต่ความหวาดระแวงไม่เคยจางหายไปจากใจ
เรา WFH และอยู่บ้านคนเดียวทั้งวัน ในบ้านจะมีกระจกบานใหญ่อยู่สองบาน ในห้องนั่งเล่น และในห้องนอน
อยู่บ้านนอกก็จะเงียบมาก บางทีทำอะไรเพลินๆ เสร็จ แล้วเดินผ่านกระจกก็ตกใจเงาตัวเอง นึกว่ามีใครบุกเข้าบ้าน นึกว่าผี
บางทีตกใจจนนึกว่าจะหัวใจวายตาย
บ้านที่เราอยู่ ณ ปัจจุบันนี้มีประวัติว่าเจ้าของคนเก่าตกบันไดลงห้องใต้ดินเสียชีวิต
หลอนเข้าไปอีก

สามีรู้ดีว่าเราขวัญอ่อน เขาผู้ไม่เชื่อเรื่องผี ก็ชอบแกล้งมายืนเงียบๆ ข้างประตูห้องน้ำ ข้างหลังตู้ หรือด้านหลังเรา
เวลาเราโผล่ออกไปหรือถ้าเราหันหลังก็จะตกใจจนสะดุ้งโหยง สนุกเขาไปอี้กกก

จริงๆ เราก็ควรจะชินได้แล้วนะ เขาหยอกแบบนี้มาแปดปีแล้ว แต่โดนทีไรก็ใจตกไปตาตุ่มทุกที 😅
เราไม่โกรธเขานะ แค่หงุดหงิดตัวเองว่า เวลาทำอะไรอยู่คนเดียวทำไมจิตถึงออกจากร่างได้ขนาดนั้นจนทำให้ตกใจอะไรง่ายๆ

แล้วคุณๆ ล่ะคะ พวกคุณขวัญอ่อนกันแค่ไหน และยังกลัวผีกันไหม