ตามหัวข้อเลยค่ะ คือตั้งแต่เกิดมา เรารู้สึกว่าไม่เป็นที่ต้องของใครสักคน พ่อแม่เราก็ทิ้งไปตั้งแต่แบเบาะ ย่าเราเลี้ยงเรามาถึงอายุ 19 ตอนนี้เราก็กำลังทำงานอยู่ค่ะ ตั้งแต่ เรียน จนถึง ทำงาน เราไม่เคยได้กำลังใจจากคนในครอบครัวเลย แม้แต่ย่าเรา มันมีครั้งหนึ่งเราไปเที่ยวกับแฟน แล้วทำให้คนที่บ้านเป็นห่วง แต่เราก็เข้าใจ เราก็ขอโทษที่กลับดึก แบบว่าแทนที่เราจะได้รับคำพูดแบบว่า "งั้นครั้งต่อไปก็อย่ากลับดึกน่ะเป็นห่วง" ถ้าแบบนี้เราจะโอเคมาก แต่เราได้รับคำพูดที่แบบ อย่าสร้างปัญหา อย่าสร้างภาระ คือแบบ เราก็กดดันตัวเองมาตลอดอ่ะ ว่าอย่าสร้างปัญหา ภาระ ให้ใครคือแบบพยายามให้ตัวเองอยู่กรอบที่ตั้งไว้มากที่สุดแล้วอ่ะ แต่ไม่มีใครเห็นกรอบนั้นเลยอ่ะ เวลาจะไปไหนเราก็ไม่กล้าไป จะทำอะไรกล้าไม่กล้าทำ มันกลัวไปหมดแล้วอ่ะ (หนูแค่อยากมาระบายเฉยๆค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ💗)