“สัต ศรี อกาล”
สวัสดีสหายทุกท่ายที่บังเอิญได้แวะเข้ามาในกระทู้นี้ นี่ไม่ได้มารีวิวนะ แต่จะมาแชร์ประสบการณ์
การนั่งรถไฟตู้นอนชั้นสองของอินเดีย ว่าเป็นจะได เธอ(ผู้อ่าน) และเพื่อนๆควรจะพากันไปนอนดู
มันเป็นประสบการณ์ที่ตื่นเต้น สนุกสนาน และเร้าใจที่สุด ในต่างแดน กับเพื่อนๆต่างวัฒนธรรมของเรา
1 คืน ช่วงเวลาระหว่าง ห้าทุ่ม - เก้าโมงเช้า ฉันได้นอนแล้วจ้า บนรถไฟอินเดียยยยยยย
" กายพร้อม ใจพร้อม เราทำได้ "
(อันนี้ฉันท่องตอนที่ลากกระเป๋าใบใหญ่ ตอนที่หลุดจากฝูงชนหน้าสถานี ชานชาลา เดี๋ยวฉันจะไปลิสต์รายละเอียดเมือง
มาบอกอีกที ถ้าเธอสนใจ เพราะฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยจำชื่อสถานที่....อะเคร ฉันจำชื่อไม่ได้
เริ่มเลอ !
ให้ภาพเล่าเรื่องนี้ทั้งหมด ตามที่ฉันได้ตั้งหัวข้อ กระทู้นี้ขึ้นมา จะหาว่าฉันพูดไปเรื่อยไม่ได้หรอกหนา
เพราะฉันมีรูปภาพมาประกอบ ข้างบนคือสาวสวยที่เพิ่มเข้าพิธีตามแบบฉบับของอินเดียมา ส่วนสาวเสื้อแดงข้างล่าง
คือ คุณปรียา สหายของเราเอง ฉันพยายามที่จะไม่ถ่ายรูปติดชาวบ้านเขา เพราะเกรงจะละเมิดสิทธิ์ส่วนตัว
แต่ด้วยความที่คนอินเดียนั้นมีมากเสียจริง แต่ละคนก็ดูจะชอบถ่ายรูปกับชาวต่างชาติด้วย หากว่าจะมีใบหน้าท่านใดโผล่เข้าเฟรมมา
ฉันต้องขออภัยด้วยหนา ออเจ้า
1 โบกี้ มีถึง 8 เตียง คุณพระ แถวติดหน้าต่างมี 2 ชั้น ส่วนปกติ มีถึง 3 ชั้น สามารถนอนได้เกือบ สิบคน ถ้านั้นเด็กทารกเบบี๋ด้วย
สหายของฉัน ที่จะมาเที่ยวหรือขึ้นรถไฟ เพื่อความปลอดภัยไว้ก่อนเราจึงจักขอให้ท่าน สวมแมสแบบ 3M ป้องกันฝุ่นละอองแบบจัดเต็มไปเลย
ฉันว่าคุ้ม ใส่เลย แม้จะดูแผ่นหนา หายใจไม่สะดวกอยู่บ้าง แต่ฉันมั่นใจว่าใส่แล้ว น้ำมูกของคุณจะไม่กลายเป็นสีดำแน่นอน
ความรู้สึกแรกที่ขึ้นมาคือ อีหยังว่ะ อะไรเนี่ย งง อยู่พักใหญ่ แต่ฉันก็สู้มาก มาเมืองเขาต้องสนุกและกลืนไปกับวัฒนธรรม
อย่าตีค่าผู้คน หรือประเมินวิถีชีวิตของผู้คนท้องถิ่น รู้สึกที่หัวใจและแสดงออกมาด้วยรอยยิ้มที่พิมพ์ใจประหนึ่ง เป็นทูตวัฒนธรรมไทย
ในเมืองภารตระ
ฉันต้องขอซอรี่ที่ไม่ทันได้ถ่ายรูปที่หน้าสถานีหลักได้ทัน เพราะฉันรีบมาก คุณปรียา ไกด์สาวของเราบอกให้เราเร่งฝีเท้า
เดินให้เร็วที่สุด ด้วยเหตุผลหลายประการ ฉันว่าอินเดียไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น แค่ต้องระวังตัวเหมือนทุกที่ที่ไป
แล้วฉันก็ไม่ได้ปรับโทนสีรูปด้วยนะ เพราะรูปนี้ถ่ายด้วยมือถือแสงปกติ เพื่อให้คุณเสมือนว่าวิ่งไปขึ้นรถกับฉันด้วย
อะไร แว๊บๆ ตรงหางตา กำไลแสนสวยของเธอมีเสียงกรุ๊งกริ๊ง ตลอดการเคลื่อนไหว
เราจะเจอสาวชุดแดงปริศนา เท้าแดง มือแดง ขึ้นลงๆ ชั้นนอนบ่อยครั้ง เธอเคลื่อนที่ได้ไว คล่องแคล่วดุจสายลม
หญิงอินเดียที่นั่งอยู่เตียงด้านบนสุด เธอเพิ่งแต่งงาน ... ส่วนฉัน เพิ่งนั่งรถไฟตู้นอนอินเดีย !
สวัสดีสหายทุกท่ายที่บังเอิญได้แวะเข้ามาในกระทู้นี้ นี่ไม่ได้มารีวิวนะ แต่จะมาแชร์ประสบการณ์
การนั่งรถไฟตู้นอนชั้นสองของอินเดีย ว่าเป็นจะได เธอ(ผู้อ่าน) และเพื่อนๆควรจะพากันไปนอนดู
มันเป็นประสบการณ์ที่ตื่นเต้น สนุกสนาน และเร้าใจที่สุด ในต่างแดน กับเพื่อนๆต่างวัฒนธรรมของเรา
1 คืน ช่วงเวลาระหว่าง ห้าทุ่ม - เก้าโมงเช้า ฉันได้นอนแล้วจ้า บนรถไฟอินเดียยยยยยย
" กายพร้อม ใจพร้อม เราทำได้ "
(อันนี้ฉันท่องตอนที่ลากกระเป๋าใบใหญ่ ตอนที่หลุดจากฝูงชนหน้าสถานี ชานชาลา เดี๋ยวฉันจะไปลิสต์รายละเอียดเมือง
มาบอกอีกที ถ้าเธอสนใจ เพราะฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยจำชื่อสถานที่....อะเคร ฉันจำชื่อไม่ได้
เริ่มเลอ !
ให้ภาพเล่าเรื่องนี้ทั้งหมด ตามที่ฉันได้ตั้งหัวข้อ กระทู้นี้ขึ้นมา จะหาว่าฉันพูดไปเรื่อยไม่ได้หรอกหนา
เพราะฉันมีรูปภาพมาประกอบ ข้างบนคือสาวสวยที่เพิ่มเข้าพิธีตามแบบฉบับของอินเดียมา ส่วนสาวเสื้อแดงข้างล่าง
คือ คุณปรียา สหายของเราเอง ฉันพยายามที่จะไม่ถ่ายรูปติดชาวบ้านเขา เพราะเกรงจะละเมิดสิทธิ์ส่วนตัว
แต่ด้วยความที่คนอินเดียนั้นมีมากเสียจริง แต่ละคนก็ดูจะชอบถ่ายรูปกับชาวต่างชาติด้วย หากว่าจะมีใบหน้าท่านใดโผล่เข้าเฟรมมา
ฉันต้องขออภัยด้วยหนา ออเจ้า
1 โบกี้ มีถึง 8 เตียง คุณพระ แถวติดหน้าต่างมี 2 ชั้น ส่วนปกติ มีถึง 3 ชั้น สามารถนอนได้เกือบ สิบคน ถ้านั้นเด็กทารกเบบี๋ด้วย
สหายของฉัน ที่จะมาเที่ยวหรือขึ้นรถไฟ เพื่อความปลอดภัยไว้ก่อนเราจึงจักขอให้ท่าน สวมแมสแบบ 3M ป้องกันฝุ่นละอองแบบจัดเต็มไปเลย
ฉันว่าคุ้ม ใส่เลย แม้จะดูแผ่นหนา หายใจไม่สะดวกอยู่บ้าง แต่ฉันมั่นใจว่าใส่แล้ว น้ำมูกของคุณจะไม่กลายเป็นสีดำแน่นอน
ความรู้สึกแรกที่ขึ้นมาคือ อีหยังว่ะ อะไรเนี่ย งง อยู่พักใหญ่ แต่ฉันก็สู้มาก มาเมืองเขาต้องสนุกและกลืนไปกับวัฒนธรรม
อย่าตีค่าผู้คน หรือประเมินวิถีชีวิตของผู้คนท้องถิ่น รู้สึกที่หัวใจและแสดงออกมาด้วยรอยยิ้มที่พิมพ์ใจประหนึ่ง เป็นทูตวัฒนธรรมไทย
ในเมืองภารตระ
ฉันต้องขอซอรี่ที่ไม่ทันได้ถ่ายรูปที่หน้าสถานีหลักได้ทัน เพราะฉันรีบมาก คุณปรียา ไกด์สาวของเราบอกให้เราเร่งฝีเท้า
เดินให้เร็วที่สุด ด้วยเหตุผลหลายประการ ฉันว่าอินเดียไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น แค่ต้องระวังตัวเหมือนทุกที่ที่ไป
แล้วฉันก็ไม่ได้ปรับโทนสีรูปด้วยนะ เพราะรูปนี้ถ่ายด้วยมือถือแสงปกติ เพื่อให้คุณเสมือนว่าวิ่งไปขึ้นรถกับฉันด้วย
อะไร แว๊บๆ ตรงหางตา กำไลแสนสวยของเธอมีเสียงกรุ๊งกริ๊ง ตลอดการเคลื่อนไหว
เราจะเจอสาวชุดแดงปริศนา เท้าแดง มือแดง ขึ้นลงๆ ชั้นนอนบ่อยครั้ง เธอเคลื่อนที่ได้ไว คล่องแคล่วดุจสายลม