สวัสดีค่ะ เราตั้งโพสนี้เพื่ออยากระบายความรู้สึกของเราเองค่ะ
ย้อนไปเมื่อ 6 ปีก่อน เรามีความรักกับผู้ชายคนนึงเป็นคนที่ทำงานเดียวกันค่ะ (เป็นผู้ชายคนแรกของเราค่ะ) เราตัดสินใจเลือกเขาเอง เราเริ่มรู้จักกันในแบบพี่น้อง คุยเรื่องงานกันเรื่อยๆ จนมีอยู่วันหนึ่งเราตัดสินใจที่จะให้เขาเข้ามาอยู่ในชีวิตเรา เราคบกันเรื่อยๆค่ะ ไม่ได้ปิดบังคนที่ทำงาน ทุกคนรู้ว่าเราคบกันเป็นแฟนกัน กินข้าวด้วยกันทุกมื้อค่ะ เราคุยกันเหมือนเป็นเพื่อนกันมากกว่า คุยกันทุกเรื่อง เรากับเขามีอะไรหลายอย่างที่เหมือนกันมากๆ ชอบอะไรเหมือนกัน เขาทุ่มเทในความรักนี้มากค่ะ เขาบอกรักเรา ดูแลเราทุกอย่าง ไปรับไปส่ง พาเราไปเที่ยวไกลๆ ไปรอที่คอนเสิตต่างๆ เรียกได้ว่าเป็นผู้ชายที่ดีคนนึงเลยค่ะ แต่ในระหว่างที่คบกันเราพูดจาไม่ดีกับเขาเลย เรามักจะไม่กล้าเปิดเผยเขาในแบบแฟนให้คนอื่นรู้เลยค่ะ เช่น ไม่พาไปเจอที่บ้านเลย และเราก็ไม่ได้มาเจอครอบครัวเขา และเราไม่เคยลงรูปคู่เขาเลยในเฟสบุ๊ก หรือไอจี เหมือนกับเขาเป็นบุคคลปริศนาในชีวิตเรา แต่ที่บ้าน พี่สาวเรามองออกค่ะว่าเรามีแฟน เห็นมารับส่งตลอด เราก็ได้แต่อ้างว่าเพื่อนน่ะ ที่เราไม่กล้าเปิดเผยกับที่บ้าน ไม่ใช่เราไม่มั่นใจเขาค่ะ เราเป็นคนที่ไม่กล้า กลัวเจอคำถามเยอะแยะมากมาย ไปไหนมาไหนก็กลัวที่บ้านจะเอาแต่ถามเยอะแยะไปหมด (เราคงคิดไปเองเออเองค่ะ) แล้วเราคิดว่าความรักของเราคงมีเวลาอีกนานเลยค่ะ ไม่คิดว่าเขาจะไปจากเราค่ะ เพราะความรักที่เขาให้เรา เรามั่นใจว่าเขาจะอยู่กับเรานานกว่านี้ค่ะ สักวันเราจะเปิดเผยแน่นอน และเราไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของเขาตรงนี้เลยค่ะ เราเห็นแก่ตัวเรายอมรับ
จนมีอยู่มาวันหนึ่ง เรากับเขาต้องแยกกันทำงานค่ะ เราออกจากที่ทำงานมา 1 เดือนแล้วค่ะ มันทำให้เรารู้สึกว่าเขาสำคัญกับเรามากค่ะ เราพยายามปรับปรุงตัว ในขณะเดียวกัน เขาเปลี่ยนไป ไม่มีเวลา บอกว่างานยุ่ง ต้องทำงานที่ออฟฟิต และที่ร้าน (เขามีร้าน ธุรกิจส่วนตัวค่ะ) ไม่โทรหา ไม่ออกมาเจอค่ะ เราเห็นเขาเหนื่อย เราก็พยายามให้เวลาเขาค่ะ เขาพยายามบอกเราว่าเขาไม่มีเวลาเลย ให้เราทบทวนความรักครั้งนี้ เราตอบไปว่า เรารอเขาค่ะ รอไปเที่ยวด้วยกันอีกนะ ไม่เจอปีนี้เราก็รอเจอปีหน้าได้ค่ะ จนอยู่มาวันนึง เราแอบไปหาเขาที่ร้านค่ะ โดยที่ไม่บอกเขา ซื้อข้าว ขนมไปให้ ไปแล้วไม่เจอค่ะ เราเข้าไปถามคนในร้าน เขาบอกว่า แฟนเราไม่ค่อยมาร้านค่ะ นานๆมาที เราเริ่มกลัวแล้วค่ะ ว่าอะไรที่เราไม่เคยคิดจะเกิด แต่เราเชื่อมั่นเขา 100 % ค่ะ แล้วเรามีที่อยู่เขา เลยตัดสินใจไปบ้านเขาค่ะ แล้วสิ่งที่คิดไว้ เป็นจริงค่ะ เขามีผู้หญิงคนใหม่อยู่ในบ้านค่ะ เราช็อกค่ะ ทำอะไรไม่ถูกเลย เขาพาผู้หญิงมาอยู่ในบ้านเขา 2 อาทิตย์แล้วค่ะ อาศัยอยู่ด้วยกัน เราฟูมฟาย โวยวาย เขาไม่ปลอบเราค่ะ เราไม่มีสติเลย เราถามว่ามันคืออะไร ทำ ทำไม เขาบอกว่าเขาถอยมาไกลมากแล้ว เขาให้เวลาเราตลอดค่ะ เขารู้จักกับผู้หญิงคนนี้ทางทินเดอร์มาสองเดือนแล้วค่ะ แล้วเราถามว่ารู้สึกกับเราและผู้หญิงอีกคนได้อย่างไร คำตอบคือ เขาไม่รู้สึกกับเราแล้วค่ะ เขารักกับผู้หญิงคนใหม่ไปแล้ว และผู้หญิงคนใหม่ก็ไม่รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว เราไม่มีสติ หมดแรงจะเดินไปทุกอย่างค่ะ และเขาเลือกผู้หญิงคนใหม่ค่ะ ปล่อยให้เรากลับบ้านเองด้วยค่ะ ซึ่งไกลจากเรามากๆ ตอนนั้นเราพยายามเคลียร์และขอโทษต่างๆนานา เพื่ออยากแก้ไขมัน พยายามบอกเรากำลังพยายามอยู่นะ แต่ไม่มีประโยชน์ค่ะ แล้วที่ผ่านมาที่เขางานยุ่งต่างๆ นั่นคือเขาโกหกเราค่ะ เพราะเขาอยู่กับผู้หญิงคนใหม่
หลังจากเหตุการ์คืนวันนั้น เขาไม่ติดต่อเราอีกเลยค่ะ บล็อกเราทุกทางเท่าที่จะทำได้ เราได้แต่นั่งทบทวนและเราได้แต่โทษตัวเองค่ะ เราแย่เองค่ะ ไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวเขา ไม่ผิดค่ะที่ระหว่างคบกันเขาเลือกจะไปหาคนคุยคนใหม่ และเลือกคนนั้น เราพยายามบอกค่ะ มีอะไรทำไมไม่พูดตรงๆกว่านี้ ขอระยะเวลาในการห่างกันก็ได้ หรืออะไรก็ตามแต่ ไม่ใช่มีคนใหม่แล้วทำกับเราแบบนี้ เราเสียใจค่ะ เสียใจมากด้วย เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วค่ะ เขาไม่อยากเจอเราแล้วค่ะ เราอยากบอกความในใจว่าเรารักเขานะ ที่ผ่านมาเรามีความสุขที่มีเขาในชีวิต แต่จากนี้ไม่มีแล้วค่ะ เรามีสติอยากจบกับเขาดีๆและให้เขาเข้าใจว่าที่ผ่านมา เรารักเขาจริงๆ รักมาก และรู้สึกยังไง และอยากขอโทษที่ไม่เคยเห็นค่าของเขาเลย ตอนนี้ผ่านมา สองอาทิตย์แล้วค่ะ ทำใจไม่ได้จริงๆค่ะ เรา Move on ไม่ได้เลยค่ะ เราไม่เหมือนเดิมเลยค่ะ ไม่ร่าเริง ปลีกตัวจากทุกคน ไม่คุยกับใคร กินอะไรก็ไม่ได้ เราเครียด นอนไม่ได้เลยค่ะ แล้วตกงานด้วยค่ะ ทุกคนให้กำลังใจเราค่ะ เราพยายามอยู่นะคะ แต่บางช่วงมันก็ไม่ไหวจริงๆ
ถ้าใครได้อ่าน จะว่าอะไรเราก็ได้ค่ะ เราน้อมรับ และรับฟังความเห็นทุกคน ขอบคุณนะคะ
บทเรียนครั้งนึง เพราะฉันไม่ชัดเจน แล้วฉันก็เสียเขาให้คนอื่น
ย้อนไปเมื่อ 6 ปีก่อน เรามีความรักกับผู้ชายคนนึงเป็นคนที่ทำงานเดียวกันค่ะ (เป็นผู้ชายคนแรกของเราค่ะ) เราตัดสินใจเลือกเขาเอง เราเริ่มรู้จักกันในแบบพี่น้อง คุยเรื่องงานกันเรื่อยๆ จนมีอยู่วันหนึ่งเราตัดสินใจที่จะให้เขาเข้ามาอยู่ในชีวิตเรา เราคบกันเรื่อยๆค่ะ ไม่ได้ปิดบังคนที่ทำงาน ทุกคนรู้ว่าเราคบกันเป็นแฟนกัน กินข้าวด้วยกันทุกมื้อค่ะ เราคุยกันเหมือนเป็นเพื่อนกันมากกว่า คุยกันทุกเรื่อง เรากับเขามีอะไรหลายอย่างที่เหมือนกันมากๆ ชอบอะไรเหมือนกัน เขาทุ่มเทในความรักนี้มากค่ะ เขาบอกรักเรา ดูแลเราทุกอย่าง ไปรับไปส่ง พาเราไปเที่ยวไกลๆ ไปรอที่คอนเสิตต่างๆ เรียกได้ว่าเป็นผู้ชายที่ดีคนนึงเลยค่ะ แต่ในระหว่างที่คบกันเราพูดจาไม่ดีกับเขาเลย เรามักจะไม่กล้าเปิดเผยเขาในแบบแฟนให้คนอื่นรู้เลยค่ะ เช่น ไม่พาไปเจอที่บ้านเลย และเราก็ไม่ได้มาเจอครอบครัวเขา และเราไม่เคยลงรูปคู่เขาเลยในเฟสบุ๊ก หรือไอจี เหมือนกับเขาเป็นบุคคลปริศนาในชีวิตเรา แต่ที่บ้าน พี่สาวเรามองออกค่ะว่าเรามีแฟน เห็นมารับส่งตลอด เราก็ได้แต่อ้างว่าเพื่อนน่ะ ที่เราไม่กล้าเปิดเผยกับที่บ้าน ไม่ใช่เราไม่มั่นใจเขาค่ะ เราเป็นคนที่ไม่กล้า กลัวเจอคำถามเยอะแยะมากมาย ไปไหนมาไหนก็กลัวที่บ้านจะเอาแต่ถามเยอะแยะไปหมด (เราคงคิดไปเองเออเองค่ะ) แล้วเราคิดว่าความรักของเราคงมีเวลาอีกนานเลยค่ะ ไม่คิดว่าเขาจะไปจากเราค่ะ เพราะความรักที่เขาให้เรา เรามั่นใจว่าเขาจะอยู่กับเรานานกว่านี้ค่ะ สักวันเราจะเปิดเผยแน่นอน และเราไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของเขาตรงนี้เลยค่ะ เราเห็นแก่ตัวเรายอมรับ
จนมีอยู่มาวันหนึ่ง เรากับเขาต้องแยกกันทำงานค่ะ เราออกจากที่ทำงานมา 1 เดือนแล้วค่ะ มันทำให้เรารู้สึกว่าเขาสำคัญกับเรามากค่ะ เราพยายามปรับปรุงตัว ในขณะเดียวกัน เขาเปลี่ยนไป ไม่มีเวลา บอกว่างานยุ่ง ต้องทำงานที่ออฟฟิต และที่ร้าน (เขามีร้าน ธุรกิจส่วนตัวค่ะ) ไม่โทรหา ไม่ออกมาเจอค่ะ เราเห็นเขาเหนื่อย เราก็พยายามให้เวลาเขาค่ะ เขาพยายามบอกเราว่าเขาไม่มีเวลาเลย ให้เราทบทวนความรักครั้งนี้ เราตอบไปว่า เรารอเขาค่ะ รอไปเที่ยวด้วยกันอีกนะ ไม่เจอปีนี้เราก็รอเจอปีหน้าได้ค่ะ จนอยู่มาวันนึง เราแอบไปหาเขาที่ร้านค่ะ โดยที่ไม่บอกเขา ซื้อข้าว ขนมไปให้ ไปแล้วไม่เจอค่ะ เราเข้าไปถามคนในร้าน เขาบอกว่า แฟนเราไม่ค่อยมาร้านค่ะ นานๆมาที เราเริ่มกลัวแล้วค่ะ ว่าอะไรที่เราไม่เคยคิดจะเกิด แต่เราเชื่อมั่นเขา 100 % ค่ะ แล้วเรามีที่อยู่เขา เลยตัดสินใจไปบ้านเขาค่ะ แล้วสิ่งที่คิดไว้ เป็นจริงค่ะ เขามีผู้หญิงคนใหม่อยู่ในบ้านค่ะ เราช็อกค่ะ ทำอะไรไม่ถูกเลย เขาพาผู้หญิงมาอยู่ในบ้านเขา 2 อาทิตย์แล้วค่ะ อาศัยอยู่ด้วยกัน เราฟูมฟาย โวยวาย เขาไม่ปลอบเราค่ะ เราไม่มีสติเลย เราถามว่ามันคืออะไร ทำ ทำไม เขาบอกว่าเขาถอยมาไกลมากแล้ว เขาให้เวลาเราตลอดค่ะ เขารู้จักกับผู้หญิงคนนี้ทางทินเดอร์มาสองเดือนแล้วค่ะ แล้วเราถามว่ารู้สึกกับเราและผู้หญิงอีกคนได้อย่างไร คำตอบคือ เขาไม่รู้สึกกับเราแล้วค่ะ เขารักกับผู้หญิงคนใหม่ไปแล้ว และผู้หญิงคนใหม่ก็ไม่รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว เราไม่มีสติ หมดแรงจะเดินไปทุกอย่างค่ะ และเขาเลือกผู้หญิงคนใหม่ค่ะ ปล่อยให้เรากลับบ้านเองด้วยค่ะ ซึ่งไกลจากเรามากๆ ตอนนั้นเราพยายามเคลียร์และขอโทษต่างๆนานา เพื่ออยากแก้ไขมัน พยายามบอกเรากำลังพยายามอยู่นะ แต่ไม่มีประโยชน์ค่ะ แล้วที่ผ่านมาที่เขางานยุ่งต่างๆ นั่นคือเขาโกหกเราค่ะ เพราะเขาอยู่กับผู้หญิงคนใหม่
หลังจากเหตุการ์คืนวันนั้น เขาไม่ติดต่อเราอีกเลยค่ะ บล็อกเราทุกทางเท่าที่จะทำได้ เราได้แต่นั่งทบทวนและเราได้แต่โทษตัวเองค่ะ เราแย่เองค่ะ ไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวเขา ไม่ผิดค่ะที่ระหว่างคบกันเขาเลือกจะไปหาคนคุยคนใหม่ และเลือกคนนั้น เราพยายามบอกค่ะ มีอะไรทำไมไม่พูดตรงๆกว่านี้ ขอระยะเวลาในการห่างกันก็ได้ หรืออะไรก็ตามแต่ ไม่ใช่มีคนใหม่แล้วทำกับเราแบบนี้ เราเสียใจค่ะ เสียใจมากด้วย เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วค่ะ เขาไม่อยากเจอเราแล้วค่ะ เราอยากบอกความในใจว่าเรารักเขานะ ที่ผ่านมาเรามีความสุขที่มีเขาในชีวิต แต่จากนี้ไม่มีแล้วค่ะ เรามีสติอยากจบกับเขาดีๆและให้เขาเข้าใจว่าที่ผ่านมา เรารักเขาจริงๆ รักมาก และรู้สึกยังไง และอยากขอโทษที่ไม่เคยเห็นค่าของเขาเลย ตอนนี้ผ่านมา สองอาทิตย์แล้วค่ะ ทำใจไม่ได้จริงๆค่ะ เรา Move on ไม่ได้เลยค่ะ เราไม่เหมือนเดิมเลยค่ะ ไม่ร่าเริง ปลีกตัวจากทุกคน ไม่คุยกับใคร กินอะไรก็ไม่ได้ เราเครียด นอนไม่ได้เลยค่ะ แล้วตกงานด้วยค่ะ ทุกคนให้กำลังใจเราค่ะ เราพยายามอยู่นะคะ แต่บางช่วงมันก็ไม่ไหวจริงๆ
ถ้าใครได้อ่าน จะว่าอะไรเราก็ได้ค่ะ เราน้อมรับ และรับฟังความเห็นทุกคน ขอบคุณนะคะ