เพิ่งอ่านไปหมาด ๆ ตอนภาคเครื่องแบบสีขาว ชอบตรงที่นางเอกนิ่ง เฮี๊ยบ พระเอกรูปหล่อพ่อรวย เพลย์บอย แต่ไม่มากจนเกินไป รวม ๆ คือน่ารัก แถมแอบแรงตรงบทความจริงของสามีน้องสาวอรชุน ไม่รู้ตอนแต่งศรีฟ้าแกคิดอะไร ช่างเข้าใจใส่บทนี้เข้ามา 

เสียดายฉากจีบ ฉากหวานน้อยไปหน่อย ยังไม่เต็มอิ่ม แต่ฉากที่พระนางสวีวี่วี อ่านแล้วก็พอทดแทนได้อยู่ อิอิ แต่...พอพระรองตาบอดเท่านั้นแหละ ความน่ารำคาญ ความน่าเซ็งของนางเอกก็มาทันที จวบจนพรหมไม่ได้ลิขิตที่ท่านสามารถมีเรื่องให้ "เซ็ง" กับนางเอกได้แทบทั้งเรื่อง จนน่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "การะเกดลิขิตเอง" เและก็มิวายจะสงสารมันทั้งพระเอก พระรอง ก็จะเก็บความน่ารักของเครื่องแบบสีขาวไว้ก็แล้วกัน

ถ้าสนใจก็ลองอ่านได้ค่ะ นิยายมี 2 ภาค เครื่องแบบสีขาวเป็นปฐมบท ปูความสัมพันธ์ ตัวละคร และขมวดปมใหญ่ไว้ช่วงท้าย พรหมไม่ได้ลิขิตเป็นบทจบของเรื่อง สำนวนเก่าไปตามปีที่เขียน แต่อ่านเพลิน ๆ ดี แต่ถ้าไม่จริตกับแนวรักสามเส้าแบบนี้ แนะนำอ่านภาคแรกพอ 555

จะว่าไป แซม ยุรนันท์ ตรงกับบทอรชุนที่สุดเลย ตรงมาก ในนิยายบรรยายว่าพระเอกหน้าตามีความคล้ายแขก มีเชื้อเปอร์เซีย สูง การะเกดตรงบทสุดนี่ให้ เอสเธอร์ นางเอกไม่ได้สวยอะไรมาก ดูสวยดูดีเพราะความนิ่ง ความจริงจังกับงานมากกว่า คนอื่นที่มาเล่นสวยเด่นกันหมด