คือผมคิดว่า
เราเป็นที่พึ่งของคนอื่น
คนอื่นคบเราเพราะเป็นที่พึ่ง
ให้ยืมเงินไปก็ไม่เคยได้คืน

แต่พอถึงคราวเดือดร้อนก็ต้องพึ่งพาตัวเอง
ต้องเอาทองไปจำนำ
ทั้งที่ให้เขายืมไปเยอะกว่านั้น 
และเป็นคนใกล้ชิดพรรคพวกกันทั้งนั้น

ผมไม่ใช่คนหน้าใหญ่
แต่ขี้สงสาร ทนเขารบเร้าตื้อขอไม่ได้
เข้าตำราเลยเอ็นดูเขาเอ็นเราขาด

พรรคพวกเรา
ก็มีแต่คนที่ยืมเงิน
และฐานะด้อยกว่าเรา
แล้วเราจะไปพึ่งพาเขาได้อย่างไร
หลายคนบอก
ควรหาคนที่ระดับเดียวกันคบบ้าง
ผมก็อยากอยู่นะแต่มันไม่เจอ
( ฐานะในที่นี้หมายถึงความรู้สึกนึกคิด
ความรับผิดชอบต่อตัวเองและผู้อื่น) 

เมื่อเราปรับปรุงตัวเองใหม่
ใจแข็งไม่ให้ยืม
เขาก็จะหายจากเราไป
บางคนบอกดีแล้ว
หาคนคบด้วยใจดีกว่า
อย่าหาคนคบด้วยผลประโยชน์