เราคบกับแฟนมานานแล้ว อยู่ด้วยกันตลอดตั้งแต่ตอนเรียน พอเข้าพาร์ทที่ต้องเริ่มเป็นวัยทำงาน ชีวิตจริงจังขึ้น ทำให้มุมมองที่มองแฟนเปลี่ยนไป เขาจบมาได้เกือบสองปีแล้วแต่ไม่มีงานทำ ยังใช้เงินแม่อยู่ หลังๆแม่มีปัญหาการเงินไม่สามารถส่งให้ได้เต็มเม็ดเต็มหน่วยเหมือนเดิม เขาพยายามสมัครงานไปแต่ก็ไม่มีที่ไหนรับเข้าทำงาน ส่วนเราได้งานทำตั้งแต่เดือนแรกที่เรียนจบ ทุกวันนี้แฟนก็จะนอนรอเราอยู่ห้อง บางเดือนชอตก็จะยืมเงินเราแต่พยายามคืนเราได้ตลอด เขาก็หาขายของน้ำขนมรอเราเลิกงานมาช่วยด้วย เราเองก็เหนื่อยจากงานประจำแต่ก็อยากช่วยขายเพราะทนเห็นแฟนทำคนเดียวไม่ได้เพราะพอเราไม่ช่วยแฟนก็จะจ๋อยๆทำให้เรารู้วึกเหมือนเราใจร้ายที่ไม่ช่วยเขา แต่เรื่องขายของแฟนก็ไม่ได้เก่งอีกเหมือนเดิมเอาแต่บอกว่าต้องมีเราคอยคุมคอยจัดการ แฟนเรานิสัยดีมากในมุมมองเราที่มีต่อผชคนหนึ่ง เราพยายามอยู่ข้างเขาให้ได้มากที่สุดในช่วงที่เขาเครียดหรือมีปัญหาเรื่องเงินเราก็ให้กำลังใจตลอดที่เขาสมัครงานที่ไหนก็ไม่ผ่าน เหมือนตอนนี้แฟนไปไม่สุดสักทาง ไม่มั่นใจตัวเอง ทำอะไรเองคนเดียวไม่ได้ ไม่กล้าลองไม่กล้าเสี่ยงกลายเป็นว่าเราคือผู้นำเขาทั้งๆที่เราอายุน้อยกว่า เริ่มรู้สึกเหนื่อยขึ้น และมองไปถึงอนาคตว่าเขาจะดีขึ้นมั้ย จะเอาตัวรอดได้มั้ย อีกใจอยากเลิกแต่ก็มาคิดว่าเขาแค่มีปัญหาในช่วงเวลาสั้นๆมั้ยพอเราได้ดีขึ้นจะทิ้งคนที่อยู่ข้างกันมาก็ไม่ใช่เรื่อง แต่ก็ทำใจยอมรับไม่ค่อยได้กับความอิดออดไม่เปนผู้นำของแฟน กลัวในอนาคตขะเหนื่อยกว่าเดิมมีเรื่องทุกข์ใจ